บทที่ 4 ที่เธอคิดว่าดี เป็นที่เกลียดทั้งหมด

เธอรู้ ทันทีที่ประตูเปิด ศักดิ์ศรีและความเย่อหยิ่งของเธอจะถูกเหยียบลงไปที่ความมือที่สกปรกอย่างมาปราณี เหลือแค่ความอาย ทำให้เธอต้องหนีบขาทั้งสองไว้แน่น คลานอย่างช้าๆ และนี้ก็ได้เพิ่มเวลาให้คนอื่นด่าว่าเธอ “ดูสิ นั้นไม่ใช่ภัทรภรหรอ ทำไมถึงคลานออกมาอย่างเปลือยละ” “ใช่ เป็นเธอ รีบฟัง เธอพูดอะไร บอกว่าตัวเองเป็นสุนัขตัวเมียที่น่าขยะแขยง？” “ร่านจริงๆ ได้ยินว่าเธอเป็นคนลับที่ประธานวรรษเลี้ยงไว้ เพื่อเงินอะไรก็ยอมทำ” “จริงด้วย ใครจะไม่รู้ว่าทุกครั้งที่เธอไปที่ห้องทำงานของประธานวรรษ ออกมาทีไรก็เหมือนถูกขึ้นมาเลย บนโลกนี้ทำไมถึงมีผู้หญิงแบบนี้นะ？” “ผู้หญิงอะไร เธอไม่ได้ยินที่เธอพูดหรอ เธอเป็นสุนัขตัวเมียที่น่าขยะแขยง สุนัขตัวเมีย” คำทุกคำที่เย็นชาไร้เยื่อใยและเยาะหยันเหมือนกล่องที่ไม่มีที่ระบายอากาศควบอยู่บนตัวของภัทรภร ทำให้เธออับอายมาก อยากจะหารูแล้วมุดลงไป แต่เธอทำไม่ได้ เธอได้แต่เดินหน้าต่อไป ตาทั้งสองจ้องประตูข้างนอกไว้ คลานไปทีละก้าวทีละก้าว ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน โยนเปลือกกล้วยใส่ตัวเธอ ต่อด้วยขยะต่างๆก็โยนใส่เธอ กระดาษก้อน ฝาปากกา กล่องโยเกิร์ต น้ำลาย......... จนสุดท้าย ขวดน้ำที่ยังไม่ได้เปิดฝากับแม็กและสิ่งของต่างๆที่หนักก็ได้โยนตามมา คลานไปไม่ถึงครึ่งทาง บนตัวของภัทรภรช้ำไปหมด ทศวรรษเดินออกมาเห็นฉากนี้ ในใจจู่ๆก็รู้สึกไม่ดี เขาเกลียดภัทรภรขนาดนั้น แต่ว่าการต้องเผชิญหน้ากับความอับอายอย่างนี้ ภัทรภรกลับไม่ขอให้ยกโทษให้ อะไรที่เป็นสั่งยืดเหนียวของใจเธอ จะเงินจริงๆหรอ？ “อย่าโยนแล้ว เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง” ในที่สุด ก็มีคนตะโกนออกมาเพราะทนต่อไปไม่ได้แล้ว เป็นเด็กหนุ่มที่ยังวัยรุ่น เป็นนักศึกษาฝึกหัดที่พึ่งมาบริษัท เขากระชากผ้าม่านแล้วคลุมไว้บนตัวของภัทรภร คุกเข่าลงต่อหน้าเธอแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้ คุณไม่รู้หรอว่าการทำอย่างนี้เป็นเรื่องน่าอับอายขนาดไหน คุณ.....”