บทที่ 5 นายเป็นคนเดียวในโลกนี้ ที่หวังดีต่อฉัน

“ตุบ” ภัทรภรจับผ้าม่านบนตัวไว้แน่น จู่ๆใช้มือดันพื้นไว้แล้วใช้หัวโขกลงไปที่พื้น “ตุบ ！” “ตุบ！” เธอโขกหัวลงไปกับพื้น 3 ที ได้โขกเข้าไปในใจของทุกคน คนที่โยนของมาใส่ภัทรภร คนที่ใช้คำพูดที่น่าเกลียดด่า ก็ได้หยุดกันหมด “นายชื่ออะไร？หลังจาก 3 ปี ถ้าฉันยังไม่ตาย ฉันจะตอบแทนนาย” ภัทรภรเงยหน้าขึ้น มองนักศึกษาฝึกหัด “นายเป็นคนเดียวในโลกที่ยอมหวังดีกับฉันแล้ว” คำว่า คนเดียว ทำให้ทศวรรษที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานสีหน้าตึงเครียดไปเลยทีเดียว แต่พอย้อนกลับไปคิดดูอีกที ที่ภัทรภรพูดก็ไม่ได้ผิด หฤทัยเห็นสีหน้าของทศวรรษแล้วในใจลน กลัวว่าทศวรรษจะใจอ่อนกับภัทรภรแล้วหรือเปล่า แต่ว่าเมื่อกี้เธอไดเยินอย่างชัดเจนเลยนี้น่าว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว.......ไม่ได้ เธอจะไม่มีทางให้ทศวรรษมีความรู้สึกอะไรกับภัทรภรอีก ตำแหน่งของคุณนายบ้านวรรณศรีโล่งแล้ว คนที่จะได้นั่งขึ้นไปนั้นต้องเป็นเธอ หฤทัย “พี่ร้ายกาจจริงๆ ขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่ลืมที่จะยั่วผู้ชาย ให้น้องสาวคนนี้ดูไม่ออกจริงๆ”หฤทัยยกระดับเสียง สาดน้ำสกปรกใส่ภัทรภรอย่างไม่เกรงกลัวอะไร “แต่ว่า ก็มีแต่นักศึกษาฝึกหัดเท่านั้นแหละที่จะถูกเธอยั่ว ถ้าเขารู้ว่าเธอทำแบบนี้เพื่อเงินแล้วคง.......” “หุบปาก”นักศึกษาฝึกหัดนั้นได้ลุกขึ้น “ก็ใช่ที่ฉันพึ่งมาบริษัทไม่นาน แต่ตาของฉันไม่ได้บอด มองได้ชัดเจน คุณนั้นแหละที่เป็นดอกไม้มีพิษที่ไร้เยื่อใย เหอะ จะมีน้องสาวที่ไหนทำกับพี่สาวตัวเองแบบนี้ คุณยังมีหน้ามาพูด” “นาย.....”สีหน้าของหฤทัยได้เปลี่ยนไปทันที พูดอย่างโหดว่า “ฉันว่านายคงไม่อยากทำงานในบริษัทแล้วใช่ไหม” “ใช่ ฉันไม่อยากทำแล้ว”เด็กฝึกหัดพูด “บริษัทที่รับความพึงพอใจจากการรังเกผู้หญิงอย่างนี้ น่าเกลียดสิ้นดี ฉัน สมชายยังอยู่ต่อไปกลัวว่าจะถูกติดต่อไปด้วย” พูดเสร็จ เขาก็ได้ก้มตัวไปพยุงภัทรภร “คุณ ผู้หญิง พวกเราไปกันเถอะ” “ขอบคุณนายนะ”ภัทรภรกลับส่ายหัว แล้วคลานต่อไปด้านหน้า แน่นอน ครั้งนี้ เธอคลานได้เร็วขึ้น แค่แป๊บเดียวก็ถึงหน้าประตูใหญ่แล้ว เธอพยุงที่ประตูแล้วยืนขึ้น หันหันมองทศวรรษ “คุณวรรษ คำขอของคุณฉันทำได้แล้ว เงินละ” “ได้ ฉันให้”ทศวรรษกัดฟันพูด หฤทัยฉวยโอกาสพูดว่า “ไอที่ชื่อสมชายอะไรนั้น ได้ยินแล้วใช่ไหม ผู้หญิงคนนั้น ทำขนาดนี้เพื่อเงินจริงๆด้วยสิ” สมชายยืนอยู่กับที่ มองไปทางภัทรภรอย่างตกใจ ภัทรภรก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมาอย่างใจเย็น แน่ใจว่าเงิน 5 ล้านเข้าบัญชีแล้ว ก็ได้พูดกับทศวรรษว่า “คุณวรรษ ขอบคุณที่คุณทำตามสัญญา ใบหย่าฉันจะส่งไปที่อำเภอหลังจากที่ออกจากบริษัทวรรณศรี คุณจะได้รับใบหย่าในเร็วนี้ ต่อจากนี้ไป คุณกับฉันไม่ใช่สามีภรรยากันต่อไป” “หยางๆก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณและตระกูลวรรณศรีอีกต่อไป เป็นตายร้ายดียังไง ก็เป็นลูกสาวของฉัน ภัทรภรคนเดียว เธอไม่สบาย โรงลูคีเมีย หนึ่งปรมานี้ ฉันเอาเงินจากคุณก็เพื่อรักษาเธอ แต่ครั้งนี้คุณให้ฉันทีเดียว 5 ล้าน ต่อไป เธอก็ไม่ต้องการคูณแล้ว” “สุดท้ายอธิบายอีกครั้งหนึ่ง แม่ของฉันไม่ได้ทำให้พ่อคุณตาย แต่หวังว่าคุณจะไม่สามารถสืบหาความจริงได้ตลอดไป ไม่อย่างนั้น แต่งงาน 5 ปี ความโกรธและทรมานที่คุณมีต่อฉัน ก็จะกลับไปหาคุณเป็นหลายเท่า” “ทศวรรษ ฉันอายุ 16 ก็หลงรักนาย จนถึงตอนนี้ 26 ปี 10 ปีเต็มๆวันนี้ ถึงปลายทางแล้วจริงๆ ฉันขอให้คุณกับหฤทัยอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ลูกหลานเต็มบ้าน และ ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังที่หลังกับทุกอย่างที่คุณทำกับฉัน”