บทที่7 ฉันมีโทษ ฉันยอมรับ

ห้องฟ้องร้อง ณ สถานีตำรวจ “ ฉันมีโทษ ฉันยอมรับ อุบัติเหตุของประธานบริษัทวรรณศรีเมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นฝีมือของฉัน ฉันมามอบตัวแล้ว พวกคุณช่วยจับฉันเข้าคุกด้วยค่ะ! “ ภัทรภรที่นั่งอยู่ในคุก ไม่ว่าตำรวจจะถามอะไรเธอก็ตอบเพียงแค่นั้น “ รถที่ใช้ก่อเหตุล่ะ? แผนการในการก่อเหตุคืออะไร? เมื่อก่อเหตุแล้วคุณหนีไปยังไง? ภัทรภร คุณต้องตอบคำถามของเรานะครับ กฎหมายเข้มงวดและยุติธรรมเสมอ ถึงเราจะจับคนร้ายตัวจริงไม่ได้ เราก็ห้ามป้ายความผิดให้ผู้บริสุทธิ์! “ ตำรวจที่ถามเธอเป็นคนซื่อตรง เขาพยายามถามความจริงจากภัทรภร ภัทรภรไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เธอจะตอบได้ยังไง? ตำรวจที่ถามเธอได้รับคำสั่งบางอย่าง “ คุณภัทรภร คุณเพิ่งจะทำการหย่ามาแล้วยังมีลูกสาวที่มีโรคลูคีเมียใช่ไหมครับ? “ “ ใช่ค่ะ! ” ภัทรภร “ เมื่อสักครู่ผมได้รับรายงานว่า ลูกสาวของคุณเป็นลมอยู่ในโรงพยาบาลครับ ” “ อะไรนะ! “ ภัทรภรยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว “ ลูกสาวของฉันอาการกำเริบเหรอ? มีคนอยู่ข้างๆเธอไหม? แล้วเธอได้รับการรักษาหรือยัง? “ “ ไม่มอบตัวแล้ว วันนี้ฉันไม่มอบตัวแล้ว พวกคุณปล่อยฉันออกไป ฉันจะไปหาลูกสาวฉัน! “ “ ภัทรภร! สถานีตำรวจไม่ใช่ที่ๆคุณอยากมาก็มา อยากไปก็ไป คุณรีบตอบคำถามของผมมาดีกว่า ไม่อย่างงั้นคุณก็ทำอะไรไม่ได้ “ ตำรวจพูดเสียงแข็ง “ ฉัน...” ภัทรภรตัดสินใจ “ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ทศวรรษเป็นคนบอกให้ฉันมา เขาเชื่อมาตลอดว่าแม่ของฉันเป็นคนทำให้พ่อของเขาตาย เขาเกลียดฉัน ที่เขาแต่งงานกับฉันก็เพื่อจะเอาคืนและทรมานฉัน ครั้งนี้ เป็นเพราะลูกสาวของฉันป่วยต้องการเงิน ฉันจึงไปขอเงินห้าล้านกับเขา เขาบอกจะให้ถ้าฉันยอมเข้าคุก ฉันถึงยอมตกลงมามอบตัว ฉันไม่มีโทษอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เคยทำร้ายใคร พวกคุณปล่อยฉันออกไปเถอะ ฉันจะไปหาลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉันเพิ่งจะสามขวบนิดๆ เธอไม่มีใคร ทศวรรษไม่ต้องการเธอ คนในตระกูลยิ่งไม่มีทางดูแลเธอ เธอมีเพียงฉันคนเดียว! “ ตำรวจนิ่งไปสักพักราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วก็ยื่นเอกสารให้เธอเซ็น “ เซ็นตรงนี้ แล้วเธอก็ไปได้ “ เพราะหลักฐานไม่เพียงพอทำให้เธอพ้นโทษ เธอวิ่งไปที่โรงพยาบาล แล้วเธอก็พบกับทศวรรษและหฤทัย หฤทัยเห็นเธอก่อน “ ภัทรภร เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! “ เสียงเล็กแหลมที่เต็มไปด้วยความเกียจชังดังขึ้น “ เธอมันฆาตกร เธอไปมอบตัวแล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่! “ ภัทรภรยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็พูดขึ้นอีก “ ฉันรู้แล้ว เธอจะมายุ่งกับวรรษใช่ไหม? ภัทรภร เธอไร้สาระเกินไปหรือเปล่า? เธอหย่ากับวรรษแล้วนะ วรรษเองก็ตกลงจะแต่งงานกับฉันแล้วด้วย เธอยังจะมายุ่งกับเขาอีก คิดอะไรอยู่กันแน่? “ ทศวรรษหน้านิ่งเขาจ้องมองภัทรภรด้วยความรังเกียจ “ คนชั้นต่ำเธอกล้าหักหลังฉันงั้นเหรอ? หรือว่า...เธอหนี? ” “ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจว่าเธออยู่ที่นี่ เธอหนีไม่พ้นหรอก! “ “ ไม่ต้องเสียแรงหรอกนะ “ ภัทรภรเสียงเย็นชา “ ฉันไม่มีความผิด ถึงแม้ฉันจะอยากผิดก็ตาม กฎหมายยุติธรรมเสมอ “ “ แต่ว่าคุณวางใจได้ ฉันรับปากว่าจะเข้าคุกสามปี ฉันก็จะทำ แต่ตอนนี้ฉันมีธุระ ฉันต้องรีบไปก่อน “ ภัทรภรพูดจบ ขณะที่เธอกำลังจะวิ่งไป ทศวรรษก็กระชากแขนเธอ...