บทที่ 1 ขอร้องคุณให้ฉันผ่าคลอดเถอะ

“ณัฐวุฒิ ฉันขอร้องละ ให้หมอผ่าคลอดให้ฉันเถอะ....ฉันเจ็บจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ...” โรงพยาบาล ห้องทำคลอด พรทิพย์คุกเข่าไว้กับพื้นที่เย็บเฉียบ เหงื่อเย็นทำให้สายตาของเธอเบลอ ในท้องเจ็บมาก เหมือนจะทำให้กระดูกของเธอแหลกสลายไปเลย ในความเจ็บที่มากมาย เธอได้แต่ยื่นใบอนุญาตให้กับผู้ชายตรงหน้า เหมือนกับว่าจับโดนต้นไม้ที่สามารถช่วยชีวิตตัวเองได้ สิ้นหวังและลังเล แต่ผู้ชายตรงหน้าของเธอกลับไม่ยอมรับ “พรทิพย์” เขามองเธอไว้ น้ำเสียงเย็นชาไม่มีแม้แต่ความนุ่มนวล “มดลูกของเธอยังต้องผ่าแล้วย้ายไปให้ ผ่าไม่ได้ เพราะฉะนั้น เธอต้องคลอดอย่างธรรมชาติ” ร่างของพรทิพย์กระตุก เงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า เหมือนกับพึ่งรู้จักเขาเป็นครั้งแรก “ณัฐวุฒิ”เธอทนไม่ไหวแล้วร้องไห้ออกมา “ในสายตาของคุณแล้วฉันยังไม่มีค่าเท่ากับมดลูกอันหนึ่งใช่ไหม” พรทิพย์ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง แต่ว่าณัฐวุฒิก็ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย “อย่าดิ้นรนเลย พรทิพย์ ฉันไม่เคยเปลี่ยนการตัดสินใจของตัวเอง”ในน้ำเสียงของเขาปนด้วยความรำคาญ “ถ้าเธอฉลาดพอ ก็เข้าไปในห้องทำคลอดแล้วคลอดอย่างธรรมชาติซะ” ความหวังสุดท้ายในตาของพรทิพย์ก็ได้ดับไป ร่างของเธอเจ็บจนเหมือนจะแตกออก แต่ที่เจ็บมากกว่าคือใจของเธอ “ทิพย์ รอเธอคลอดลูกแล้ว ฉันจะหาหมอที่ดีที่สุดในโลกมาช่วยทำคลอดให้เธอ ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอเจ็บแม้แต่น้อย” คำพูดของผู้ชายที่รักและเป็นห่วงก็ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้หูของเธอ และผู้ชายที่ปีนั้นได้สัญญาไว้แบบนี้ ตอนนี้กลับยืนอยู่เฉยๆอย่างเย็นชา มองเธอที่กำลังทุกข์ทรมาน “ณัฐวุติ” ในที่สุดเธอก็ได้พังทลาย น้ำตาไหลลงมาจากหน้าที่ซีดขาว “ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน ถึงแม้ว่าจะไม่สนความอยู่รอดของฉัน แต่ลูกในท้องของฉันละ นายไม่กลัวเด็กเกิดเรื่องหรอ？นี้เป็นลูกแท้ๆของนายนะ” “ลูกแท้ๆของฉัน？”ณัฐวุฒิเหมือนได้ยินเรื่องตลก ยิ้มอย่างเย็นชา ก้มตัวลงไปลูปหน้าของพรทิพย์อย่างใช้แรง เหมือนอยากจะบีบคางของเธอให้แหลก “พรทิพย์ ฉันไม่เคยจี่ตัวเธอเลย แล้วจะเป็นลูกของฉันได้ยังไง？” พรทิพย์มองหน้าของผู้ชายที่เย็นชาตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ “ณัฐวุฒินายพูดอะไรเนี้ย คืนที่เราแต่งงาน...” “พอแล้ว”เรื่องคืนแต่งงาน เหมือนกับจุดเจ็บของเขา ตาของเขาเย็นชากว่าเดิมทันที แล้วพูดว่า “พรทิพย์ ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่สนหรอกว่าเด็กชั่วนี้จะเป็นยังไง เธอแค่ต้องรู้ว่ามดลูกของเธอ ห้ามผ่า” พูดเสร็จ เขาก็สะบัดเธอออกอย่างแรง พรทิพย์ล้มลงบนพื้นที่เย็นของโรงพยาบาล แต่ใจกลับรู้สึกเย็นยิ่งกว่า เด็กชั่ว....... ณัฐวุฒิพูว่าลูกของพวกเขา เป็นลูกชั่ว..... ใจ เจ็บเหมือนกับถูกมีดกรีด พรทิพย์ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนกว่าได้ยิน “ไม่ดีแล้ว คุณนายเลือดไหลเยอะมาก” พยาบาลข้างๆรองออกมาอย่างตกใจ พรทิพย์ก้มหัวลง ถึงจะเห็นเลือดออกมาจากหว่างขาเมื่อไหร่ไม่รู้ “ณัฐวุฒิ”เธอลนลานมาก จับที่มุมเสื้อของณัฐวุฒิไว้แน่น ร้องอย่างใจแทบขาดว่า “ข้อร้อง ขอร้องนายช่วยเอาลูกของเราไว้ด้วย”