บทที่ 7 เซ็นสัญญา

หลังจากที่พรทิพย์ออกจากโรงพยาบาล เธอก็โทรหาณัฐวุฒิทันที “ณัฐวุฒิ ฉันตกลงหย่า” เธอคุยโทรศัพท์อย่างมีสติ “คืนนี้ เอาเอกสารมาให้ฉันเซ็นที่บ้าน ถ้าไม่มา ก็อย่าว่ากันถ้าฉันจะเปลี่ยนใจไม่หย่าแล้ว” พอพูดจบ เธอก็วางสายเลยโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูด เธอเดินไปเกาะโซฟาแล้วหายใจแรงๆ คำพูดที่ง่ายแบบนั้น ทำไมเวลาพูดออกมา กลับเจ็บเหมือนโดนมีดแทงที่หัวใจล่ะ เจ็บจนหายใจไม่ออก ใช่สิ จะไม่เจ็บได้ไงกัน ความรักที่เธอรักษามาอย่างดี กำลังจะจบแล้ว แต่เธอก็รู้ว่าเธอเลือกไม่ได้ ตอนนี้เธอปิดบังเรื่องลูกในท้องได้ แต่พอผ่านไปสักพัก ความก็คงจะแตก ณัฐวุฒิไม่ยอมให้เธอคลอดลูกแน่ เพราะงั้นเธอต้องรีบหย่าก่อนที่เขาจะรู้ และรีบหนีออกไปจากที่นี่ เธอไม่ยอมให้ลูกคนนี้ตายไปเหมือนลูกคนก่อนแน่ พอนึกถึงตรงนี้ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา เธอบังคับให้ตนเองต้องรับให้ได้และเธอก็ไปซื้ออาหารที่มีสารอาหารสูงในตลาด จากนั้นก็ทำอาหารอยู่ในห้องครัว ประมาณหนึ่งทุ่ม ณัฐวุฒิเตรียมตัวออกจากบ้าน พูดแล้วก็เหมือนประชด ที่นี่คือเรือนหอของเธอกับเขาแท้ๆ แต่เขากลับไม่กลับบ้านมาปีกว่าแล้ว ในขณะที่เธอกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวนั้น ก็ได้ยินเสียงณัฐวุฒิกำลังมาถึง เธอรีบหยิบรองเท้าออกมาให้เขา “เข้ามาสิ กับข้าวทำเสร็จแล้ว” แต่เขากลับยืนอยู่ที่ประตู ไม่ขยับแม้แต่น้อย “ไม่ต้องแล้ว”เขาโยนใบหย่าไปที่หน้าของเธอ “เซ็นซะ ฉันจะได้ไป” พรทิพย์ที่กำลังถือรองเท้าอยู่นั้นอึ้งไปสักพัก แต่วินาทีต่อมา น้ำตาของเธอก็ไหล แต่เธอกลับบังคับตนเองให้ทำตัวเย็นชาและเข้มแข็ง “ณัฐวุฒิ ฉันทำกับข้าวเสร็จแล้ว ถ้านายจะกินหรือไม่กินฉันไม่สน แต่ถ้านายไม่กิน ฉันก็จะไม่เซ็น” “พรทิพย์ เธอบังคับฉันหรอ!” ณัฐวุฒิเริ่มโมโห แต่เธอไม่สนใจเขาอีกต่อไปแค่เดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเงียบๆ เขามองดูแผ่นหลังที่ไม่สนใจของเธอแล้ว ก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับความโกรธ ณ ห้องทานข้าว บนโต๊ะถูกวางเต็มไปด้วยอาหาร เป็นอาหารที่เขาชอบทุกอย่าง เขากลับทำเหมือนไม่เห็น ก็แค่นั่งลง ถือตะเกียบขึ้นมาพอเป็นพิธี จากนั้นก็ยื่นใบหย่าให้กับเธอเลย “ข้าวก็กินแล้ว รีบเซ็นเถอะ” พรทิพย์มองอาหารบนโต๊ะที่ยังไม่ถูกกิน บวกกับใบหย่าที่วางไว้ตรงหน้า วินาทีนี้ เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจเหมือนโดนมีดแทง เธอก็แค่อยากกินข้าวดีๆสักมื้อก่อนจะหย่ากับเขา เธอต้องการแค่นี้ ยังถือว่าขอมากไปหรอ? เธอเบิกตากว้าง สุดท้ายเธอก็ถือปากกาขึ้นมา แล้วกำลังจะเตรียมตัวเซ็นลงไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะไอหนักมาก “แคก แคก แคก” “เธอรีบเอามือมาปิดปากไว้ วางปากกาลง แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที” ต่อจากนั้น ก็ได้ยินเสียงไอดังออกมาจากห้องครัว เสียงไอที่ทรมานของเธอ ทำให้ใจของณัฐวุฒิเจ็บปวดอย่างไม่รู้ตัว เขาบอกกับตัวเองเสมอว่า เธอกำลังแกล้งแสดงให้เขาดู เธอหักหลังเขา ถึงเธอจะไอจนตาย ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา แต่ร่างกายของเขาเหมือนไม่ทำตามสมอง เขาจึงรีบวิ่งไปที่ห้องครัวในทันที “พรทิพย์ เธอเป็นอะไร เธอ....” พอเขาเปิดประตูห้องครัวออก กำลังจะสอบถามอาการของเธอ แต่เขากลับเห็นเธอถือยาไว้หนึ่งเม็ด และยืนอยู่ใกล้ๆหม้อน้ำซุปที่กำลังต้มอยู่ พอเห็นฉากนี้ เขาก็อึงและโมโหทันที “พรทิพย์!” “เธอคิดจะวางยาฉันหรอ!”