บทที่ 75
บทที่ 75
สนามเด็กเล่นแทบจะไม่มีคน คนที่มีความสุขมากที่สุดก็คือเซี่ยหลิงหลิงแล้ว
หลังจากที่ได้เล่นมาหลายครั้ง แก้มของเธอแดงๆ ตาดูสดใสสว่าง ผมถูกลงเป่าจนยุ่ง แต่ดูหน้าตาของเซี่ยหลิงหลิงแล้วยังเล่นไม่พอเธอมองไปรอบๆ กำลังหาที่เล่นที่สนุกกว่านี้
“นายอยากจะเล่นอะไรอีก? ” เซี่ยหลิงหลิงถามเฉิงรุ่ย