已经是第一章了
บทที่ 3 จากไปแบบนั้น
"โอ๊ย กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงคะ พื้นเปื้อนเลือดไปหมด ในเมื่อเธอจะไป คุณเจมส์ก็ปล่อยให้เธอไปเถอะค่ะ เรายังมี......เรื่องต้องทำอีกไม่ใช่หรอคะ"
เสียงแหลมของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเจมส์พูดขึ้น เธอคลอเคลียกับเขาจนแทบจะกลายเป็นคนเดียวกัน เอมเฟ่พยายามลุกขึ้นมาจากพื้น เธอเก็บของที่ตกอยู่บนพื้นทีละชิ้นๆ
ไม่เว้นแม้แต่ถุงยางอนามัยนั่นด้วย จึงทำให้เจมส์โมโหแล้วสะบัดผู้หญิงที่อยู่ใกล้เขาออก "ออกไป！"
เธอตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเจมส์จะพูดแบบนั้น
"ทำไมต้องไล่ฉันด้วยละคะ ฉันอยากอยู่กับคุณนะคะ"
เธอพูดแล้วทำท่าทียั่วยวนเจมส์ แต่สายตาที่เขาส่งมาให้เธอนั้นกลับกลายเป็นสายตาเย็นชา จนทำให้เธอเงียบทันที แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป
ตอนนี้เอมเฟ่เองก็เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว เธอมองดูผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนรองเท้า แล้วหยิบกระเป๋าเดินทางของตนเองเตรียมจะออกไป แต่เจมส์กลับรั้งเธอเอาไว้
"ผมอนุญาติให้คุณไปแล้วหรอ?"
"ปล่อยฉันเถอะค่ะ คุณเจมส์ ฉันเองก็จะปล่อยคุณแล้วเหมือนกัน"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่น้ำเสียงของเธอนั้น ทำให้เจมส์หัวเสียอย่างมาก เขาอยากจะกดทับร่างของเธอ แล้วให้เธอร้องไห้ขอร้องให้เขาปล่อย
แต่เขาไม่ได้ทำ เจมส์ปล่อยมือของตนเอง
"ไสหัวออกไป！ไปให้พ้น แล้วอย่ากลับมาให้ผมเห็นหน้าคุณอีก"
เอมเฟ่เดินออกไปโดยไม่ลังเล
เจมส์หันไปมองแผ่นหลังที่กำลังสั่นเทาของเธอ เขาไม่เชื่อว่าเธอจะยอมหย่ากับเขาจริงๆ เพราะเอมเฟ่รักเขามาก เขารู้ดี
แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมเขาถึงต้องหัวเสียแบบนี้！
เจมส์วางแก้วน้ำลง แล้วเดินกลับไปที่ห้อง มองดูเตียงที่ตอนนี้ยุ่งเหยิง เจมส์นึกถึงทุกครั้งที่เขากลับมา เอมเฟ่จะนอนอยู่บนเตียงนี้อย่างเงียบๆคนเดียว
มันทำให้เขารู้สึกว่าเธอกำลังมีความสุข จึงเป็นเหตุผลที่ทุกครั้งเวลากลับมา เขาอยากจะทำให้เธอร้องไห้
แต่ตอนนี้ เขากลับปวดใจตอนที่มองไปบนเตียงนั่น！
เจมส์คว้าผ้าปูที่นอนออกมา แล้วโยนออกไปด้านนอก
อากาศในตอนคืนที่หนาวเย็น เหมือนหัวใจของเอมเฟ่ในตอนนี้
เธอเป็นเด็กกำพร้า เธอไม่มีบ้านและอาศัยอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กตั้งแต่เล็ก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณลุงขายาวคนหนึ่งคอยช่วยเหลือเธอ เธอคงไม่มีปัญญาได้เรียนมหาวิทยาลัย
ตอนแรกเธอคิดว่าอย่างน้อยตนเองก็ยังมีบ้าน อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถเฝ้ารักษาความอบอุ่นที่เธอหวยหามาโดยตลอดได้ แต่กลับไม่คิดว่าพระเจ้าจะใจร้ายกับเธอแบบนี้
เธอรู้สึกเหมือนตื่นจากฝันที่งดงาม
เอมเฟ่เดินลากกระเป๋าเดินทางไปตามทาง ท่ามกลางผู้คนมากมาย ในเมืองขนาดใหญ่แห่งนี้ แต่กลับไม่มีที่ของเธอ หรือเพราะว่าเธอจะเป็นส่วนเกินของโลกใบนี้ตั้งแต่แรกกัน ต่อให้ตอนนี้เธอหายไป ก็คงไม่มีใครรู้
"แปร๊น แปร๊น......"
เสียงบีบแตรดังจนทำให้เธอต้องยกมือขึ้นปิดหู เอมเฟ่มองเห็นแสงไฟด้านหน้า จึงเดินตามแสงไฟนั้นไป เธอคลายยิ้มเล็กน้อย
"ปั้ง......"
เสียงรถชนเข้ากับบางอย่างดังขึ้นในกลางดึก
ทางด้านเจมส์ในตอนนี้กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมองรูปแต่งงานบนหัวเตียง
เอมเฟ่นั่งอยู่ตรงข้างถนน มองดูข้าวของของเธอที่ลอยตกลงมาบนพื้น ตอนนี้ความคิดของเธอว่างเปล่า เธอเหม่อลอยอยู่นาน
"ไม่มีตารึไง? อยากตายก็ไปตายที่อื่น อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน！ถ้าไม่ใช่เพราะกูขับรถเก่ง วันนี้ก็คงจะซวยแล้ว！”
"ขอ......ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ทันได้ระวัง ขอโทษด้วย...." เอมเฟ่รีบหันไปขอโทษคนขับแท็กซี่
เธอเป็นอะไรไป
เมื่อกี้เธอเห็นเหมือนแสงไฟจึงเดินตาม ทำไมจู่ๆถึงมาหยุดอยู่ตรงกลางถนน แล้วยังเกือบจะถูกรถชนอีก?
เอมเฟ่ค่อยๆลุกขึ้น แขนและขาของเธอมีแผลเล็กน้อย ส่วนเสื้อผ้าและข้าวของของเธอนั้น กระจายอยู่บนพื้น
เอมเฟ่ก้มตัวลงเก็บ กระเป๋าเดินทางของเธอในตอนนี้พังยับ เหมือนกับความรักของเธอ ที่ไม่มีวันหวนกลับไปได้แล้ว
ดังนั้น เธอจึงโยนทุกอย่างทิ้งลงถังขยะ แล้วเดินตัวเปล่า
คนเราเกิดมาตัวเปล่า แล้วตายไปจะเอาอะไรไปได้ละ?
ตอนนี้เธอไม่รู้เลยจริงๆว่าควรไปที่ไหน
ไปหาติงเพื่อนสนิทของเธอ? แต่ตอนนี้เหมือนติงพึ่งเปลี่ยนแฟนใหม่ แล้วทั้งสองคนกำลังสวีทหวานกัน เธอไม่อยากไปเป็นก้างขวางคือ
ตอนนี้เธอไม่รู้เลยจริงๆว่าใครจะโทรหาใครดี
เธอมีชีวิตมา 26ปี แต่กลับไม่มีที่ให้ไป เอมเฟ่รู้สึกผิดหวังกับการใช้ชีวิตของตนเอง แต่จะทำยังไงได้ละ สุดท้ายก็ต้องจำใจโทรหาติง
已经是最新一章了
加载中
