บทที่ 5 ไม่เอาอะไรทั้งนั้น

สำหรับความรู้สึกที่เจมส์มีต่อเอมเฟ่นั้น ไม่เพียงแต่รังเกียจธรรมดา แต่ยังรู้สึกทยักแทยงในทุกการกระทำของเธอ เขามองว่าทุกกระทำของเธอนั้นเป็นเพียงการแสดงละครเพื่อตบตาเขาเท่านั้น “ใช่ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก เลยไม่มีเวลาที่เอาหนังสือสัญญาที่สำนักงานกฎหมาย แต่คุณก็ยุ่งไม่ใช่น้อยหนิ ไม่กลับบ้านไม่ว่า แม้แต่บริษัทคุณยังจะลาหยุดไปสองสามวันแบบนี้” ถึงแม้ว่าวันนั้นเขาจะโมโหเรื่องถุงยางกล่องนั้น แต่ยังไงเขาก็รู้จักเอมเฟ่มานานนับสิบปี ดังนั้นเขารู้สึกนิสัยของเธอดี ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอรักเขาสุดหัวใจ และรวมไปถึงมีวันหนึ่งที่เขามีธุระ เลยไปที่บริษัทของพวกเธอ และพึ่งจะรู้ว่าตอนนั้นคนที่ไปดูงานต่างจังหวัดกับเธอ ยังมีเพื่อนร่วมงานผู้หญิงอีกคนไปด้วย และเธอก็พาแฟนของเธอไปด้วย มีความเป็นไปได้ที่เขาจะใส่ถุงยางกล่องนั้นผิดกระเป๋าไป แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ยังทนไม่ได้ที่จะพูดจาดูถูกและเหยียบหยามเธอ เธอเอมเฟ่ก็ไม่ได้ฟังคำพูดพวกนั้นให้เข้าหูเลย ยังคงไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรออกมา ยังไง ตั้งแต่แต่งงานกันมาสองปี เขาก็ไม่เคยถามความเป็นอยู่ของเธอแม้แต่ครั้งเดียว แต่นึกไม่ถึงว่าตอนเวลาจะหย่ากัน เขากลับ……. “ช่างเถอะ ถือว่าฉันไม่ได้ถามแล้วกัน ว่ามา วันนี้จะมาสร้างปัญหาอะไรอีก” แค่เจมส์พูดขึ้นหนึ่งคำ นัยน์ตาที่ดูมีความสุขของเอมเฟ่ก็ค่อยๆหายไปทีละนิด เธอก็รู้ว่าเขาแค่ถามขึ้นลอยๆเท่านั้น มีแต่เธอที่คิดว่ามันคือเรื่องจริง แต่ว่าเธอสามารถสร้างเรื่องอะไร ก็มันคือความเป็นอิสระที่เขาอยากได้ ไม่ใช่หรือไง? จริงๆเอมเฟ่ก็ไม่เคยเข้าใจตลอกมา สองปีที่แล้วที่เธอเกิดเหตุการณ์เมาเหล้า จริงๆเธอเสียบริสุทธิ์เป็นครั้งแรก แต่เจมส์กลับดูเหมือนโกรธเคืองมากกว่าเธอ ก็เหมือนว่า…… เหมือนกัยว่าเธอเป็นคนขึ้นเตียงของเขา และเป็นฝ่ายยั่วยวนเขาก่อน ถึงแม้เธอรักเขา แต่เธอก็ไม่ยอมเอาครั้งแรกของตัวเอง เพื่อที่จะไปแลกเปลี่ยนความรักที่เกิดจากการสงสาร อีกอย่างต่อให้เมา เธอก็รู้ดีว่าเขาต้องฝ่ายที่ต้องการเธอมากๆ แม้กระทั่งสุดท้ายเขายังทำให้อวัยวะส่วนล่างของเธอฉีดขาด ความต้องการทางเพศของเขาช่างน่ากลัวยิ่งนัก แต่ว่าตอนนี้ยังจะคิดเรื่องพวกนี้อีกทำไม? สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว แล้วต่างฝ่านก็สามารถไปใช้ชีวิตของตัวเอง “ฉันไม่ได้อยากจะสร้างเรื่องอะไร และไม่เคยสร้างเรื่องอะไรด้วย ถ้าคุณคิดว่าฉันแท้งลูกไปแล้ว ฉันกลับไม่ยอมหย่ากับคุณเป็นการที่ฉันสร้างเรื่อง งั้น……ฉันขอโทษคุณก็ได้ ก็เป็นเรื่องจริงที่ตอนนั้นฉันยังไม่อยากปล่อยคุณไป แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจหมดแล้ว ต่อให้ฝืนยังไงก็ไม่มีความสุข ฉันเลยไม่อยากจะนัวเนียต้องข้างคุณอีก ฉันอยากจะหย่ากับคุณจริงๆ” เจมส์จ้องมองนัยน์ตาที่กลอกไปกลอกมาของเอมเฟ่เหมือนกำลังเก็บซ่อนอะไรอยู่ จากท่าที่เธอถือแก้วกาแฟ ก็สามารถดูออกมาเธอกำลังพยายามจะทำให้มือของตัวเองหยุดสั่นเทา ตั้งแต่ตอนมัธยมปลายเธอก็เริ่มชอบเขา และชอบมาสิบปีเต็มๆ ไม่ง่ายเลยที่จะขึ้นเตียงของเขา และท้องลูกของเขา จากนั้นถึงจะได้แต่งงาน ที่ผ่านมาต่อให้ตัวเองไม่มองเธอแม้แต่พริบตาเดียว และไม่ว่าเธอจะถูกทำให้ทรมานมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยยอมปล่อยมือ แต่วันนี้เธอกลับเป็นคนขอหย่าก่อน? นี่จะเป็นไปได้ได้ยังไง? เจมส์ไม่เชื่อ ให้ตายก็ไม่เชื่อ! เขาจับคางของเอมเฟ่ไว้อย่างแรง แล้วใช้สีหน้าที่ดูโหดเหี้ยมมองเธออยู่ “อย่ามาเล่นละครตบตากูได้ไหมวะ พูด ว่าคุณต้องการอะไร?” แรงของเจมส์ใหญ่มาก ทำให้นัยน์ตาที่เธอแดงระเรื่อ เธอรู้สึกเหมือนกระดูกตรงคางของเธอกำลังจะเละ แต่เธอรู้ ถ้าวันนี้เธอไม่ยอมให้คำตอบที่แท้จริง เขาก็คงไม่เชื่อเธอแน่ๆ ดังนั้นตอนที่น้ำตาของเธอไหลพรากลงมา เอมเฟ่จึงพูดขึ้นด้วยปากสั่น “เจมส์ นั่นคือบ้านของเรา นั่นเป็นเรือนหอที่ฉันเป็นคนตกแต่งให้กับพวกเรา เป็นบ้านที่ฉันคิดว่าจะเป็นที่ๆให้ฉันลี้ภัย และเป็นที่ๆกันหนาวกันฝนให้กับฉัน แล้วก็ที่ๆฉันได้อยู่กับคนในครอบครัว” เธอเป็นเด็กกำพร้า เขาก็รู้ดีตลอดมา แต่เขากลับเป็นคนที่ทำร้ายบ้านที่เธอเห็นคุณค่าที่สุดด้วยวิธีที่โหดเหี้ยม การแต่งงานของพวกเขาก็ไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่แรก และเธอยังจะสามารถมีอะไรอีก? ได้ยินคำพูดแบบนี้ของเธอ เจมส์จึงนิ่งไปประมาณสองวิ จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากคางของเธอ แล้วจากสายตาที่เย็นชามองเธอ “ถึงแม้คุณเป็นฝ่ายขอหย่ากัน แต่เงินที่ต้องให้คุณ แม้แต่บาทเดียวผมก็ไม่ให้ขาดอยู่แล้ว คุณก็เอาค่าเลี้ยงดูที่ผมให้แล้วออกจากชีวิตผมไปซะ อย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก นอกจากตอนที่เซ็นชื่อที่สำนักงานกฎหมาย ผมไม่อยากเจอคุณอีก อีกอย่าง บอกเพื่อนคุณด้วย อย่ามาโวยวายที่บริษัทผมอีก ครั้งนี้ผมจะฟ้องเธอจะล้มไปเลย” ค่าเลี้ยงดู? ถ้าหากเธอยังจดจำถึงเรื่องราวความรักที่เธอมอบให้เขา มันเป็นรักแรกของเธอ และคงจะเป็นความทรงจำที่ดีตลอดไป แต่วันนี้ คำพูดอันเลือดเย็นที่เขาพูดออกมา มันเป็นคำพูดที่เหยียบหยามศักดิ์ศรีของเธอ ความรักที่เธอมีให้เขามันก็คงจะหายไปอย่างแท้จริง จู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้น แล้วใช้สายตาที่อ่อนแอจ้องมองเจมส์โดยตรง สายตาคู่นั้นกลับกลายเป็นไฟที่ลุกขึ้นมาอย่างไม่มีวันดับ ทั้งแรงและเร้าร้อน ทันใดนั้น จึงทำให้เจมส์มองจนตาค้าง “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ต้องอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้หย่า! ใบหย่าคุณส่งมาให้ฉันก็พอ ไม่ว่าไปที่ทำการแล้ว อีกอย่าง เรื่องของติงติงฉันผิดเอง ฉันขอโทษ คุณวางใจเถอะ เธอจะไม่มารบกวนคุณอีก” เอมเฟ่พูดจบ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมา หลังจากนั้นเธอก็ควักเงินค่ากาแฟออกจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะ “ฉันคิดว่า พวกเราคงไม่มีความสัมพันธ์ที่ต้องจ่ายเงินค่ากาแฟให้กัน ฉะนั้นฉันไปล่ะ ลาก่อน คุณเจมส์” ครั้งนี้เอมเฟ่แหงนหน้าขึ้นและยืดตัวตรง เดินออกมาจากเจมส์ ถึงแม้ว่าพึ่งจะออกจากร้านมา เธอรู้สึกขาอ่อนจนต้องยืนพิงข้างประตูไว้ แต่อย่างน้อยตอนที่เธออยู่ต่อเขา เธอก็ยังคงมีศักดิ์ศรีพอ แค่นี้ก็พอแล้ว