บทที่ 6 เขาอยู่บ้าน

เหอะๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย? พอเห็นเอมเฟ่เดินออกไปอย่างไม่ลังเล เจมส์จึงรู้สึกอ้าวว้างขึ้นมาทันที ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า และไม่มีหัวนอนปลายเท้า เขาจะใจดีให้ค่าเลี้ยงเธอหรอ? ทั้งสองแต่งงานกันไม่ถึงสองปี แม้แต่ลูกก็ยังไม่มี ถ้ามองจากความสัมพันธ์แบบนี้ แม้แต่เงินแค่บาทเดียวก็ยังไม่ได้ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอกลับไม่รับ แล้วอย่างไม่มีการลังเลใดๆแบบนี้อีก? แท้จริงแล้วเธอไม่เอาจริงๆหรือเธอรู้สึกว่ามันพอกันแน่? เจมส์จับแก้วบนโต๊ะขึ้น แล้วดื่มกาแฟจนหมดแก้ว จากนั้นจึงวางลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วกำมือเป็นหมัด จะเล่นเกมส์แสร้งปล่อยเพื่อจับใช่ไหม ได้เอมเฟ่ เขาก็จะเล่นกับเธอให้จบเกมส์! ศักดิ์ศรีของเธอ เธอได้รักษาไว้แล้ว แต่ความจริง ยังไงเธอก็ต้องเผชิญ เธอยืนอยู่ตรงหน้าบ้านติงติง และกำลังลังเลว่าจะเคาะประตูดีไหม ถ้าพักอาศัยอยูที่นี่หนึ่งอาทิตย์ ถึงแม้ว่าติงติงกับแฟนหนุ่มของเธอจะพูดอะไร แต่ก็ดูออกว่ามีคนนอกอย่างเธออยู่ พวกเขาจึงไม่ค่อยสะดวก สิ่งที่เร่งรีบที่สุดก็คือต้องหาบ้านเช่าก่อน ทันใดนั้นนั้นเอมเฟ่จึงเอามือวางลง แล้วไปกดเงินที่ตู้ เห็นเห็นเงินในบัญชี เอมเฟ่จึงแหงนมองฟ้า เงินเท่านี้ยังไงก็พอแค่ค่าเช่าบ้านครึ่งปีเท่านั้น ดูๆแล้วเธอต้องเข้มแข็งมากขึ้น ตั้งใจทำร้ายหาเงินจึงจะถูก ไม่งั้นก็คงต้องนอนข้างถนน ยังดีที่เธอเป็นเด็กกำพร้า เป็นแค่ตัวคนเดียว เลยไม่ภาระอย่างอื่น หรือว่าแค่เวลานี้ เอมเฟ่ถึงจะรู้สึกดีใจที่ตัวเองเกิดเป็นเด็กกำพร้า เอมเฟ่โทรหาติงติง บอกเธอว่าเธอกำลังจะไปเช่าห้องอยู่ จากนั้นก็ถูกติงติงด่ายับ บอกว่าเธอรังเกียจที่บ้านของเธอเล็กเกินไป เลยไม่สามารถให้พระใหญ่อย่างเธออาศัยอยู่ได้ และยังคิดว่าแฟนเธอกับเธอรักใคร่และชอบหวานใส่กันจึงทำให้เธออยู่อย่างไม่ค่อยสบาย ถ้าเป็นแบบนี้ เธอจะรีบไล่น้ำของเธอออกจากบ้านทันที พอได้ยินคำพูดที่ร้ายแรงของติงติง เอมเฟ่ก็ยิ่งไม่อยากจะอยู่ที่นั่นต่อ จึงตัดสินใจหาห้องเช่า เธอไม่อยากให้ใครเกลียดเธอไปมากกว่านี้ พอวางสายจากติงติงไป เอมเฟ่เลยไปหานายหน้าให้เช่าบ้าน ถ้าไปหานายหน้าจะเร็วและได้ประสิทธิภาพ ตอนที่เอมเฟ่บอกว่าตำแหน่งและความต้องการต่างๆเสร็จ เขาก็พาเธอไปดูห้องเช่นทันที ห้องที่เธอเช่าถึงแม้จะไม่ใหญ่มาก เป็นห้องเหมาที่ไม่ถึงสามสิบตารางเมตร แต่ว่าทุกอย่างได้มีให้อย่างเพียบพร้อม และการตกแต่งภายในยังดูใหม่ ดูๆแล้วคนที่ปล่อยเช่าน่าจะดีไซน์ออกมาพิเศษ อีกอย่างหมู่บ้านนี้เป็นมีโซนสีเขียวและมียามคอยเฝ้า เข้าออกก็คงจะปลอดภัย โดยรวมแล้วเอมเฟ่ถือว่าพอใจ และสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกไม่พอใจ ก็คือบ้านเช่าแพงเกินไป เดือนนึงตั้ง 7,500 วันนี้เอมเฟ่ทำงานในบริษัทนำเข้าส่งออก ตำแหน่งก็เธอยังเป็นพนักงานเล็กๆคนหนึ่ง เงินเดือนไม่ถึง 19,000 ด้วยซ้ำ จ่ายแค่ค่าเช่าบ้านก็คงจะหมดไปกว่าครึ่งแล้ว แล้วยังต้องกินข้าว บางอย่างยังต้องซื้อของใช้และเสื้อผ้า พอมาคิดๆดูแล้ว อย่าว่าแต่จะออมเงินเลย แต่ละเดือนรายได้ก็คงจะติดลบด้วยซ้ำ แต่ว่าทำเลบ้านเช่านี้ก็ถือว่าดีมาก ห่างจากบริษัทแค่สองซอย แบบนี้เธอก็สามารถประหยัดค่าเดินทางและประหยัดเวลา และถ้าเป็นไปได้ เธอก็ยังสามารถทำโอที อะไรแบบนี้ พอเธอครุ่นคิดไปสักพัก เอมเฟ่เลยตัดสินใจเซ็นสัญญาเช่า พอทุกอย่างจัดการเสร็จ รอให้เธอย้ายเข้ามาและทำความสะอาดก็พอแล้ว ตอนที่ทุบเหล็กต้องถือเวลาที่เหล็กมันร้อน เอมเฟ่จึงรีบกลับไปเก็บของที่บ้านของเจมส์ ยังไงสิ่งที่จะอยากขนมาก็คงขนไม่ได้ งั้นก็แค่ไปเอาแค่เสื้อผ้าของตัวเองก็พอ แค่ว่า……ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่บ้านไหม ถึงแม้เขาจะไม่กลับบ้านเลย แต่ตอนนี้ที่นั่นไม่มีเธออยู่แล้ว เอมเฟ่ก็เดาไม่ออกจริงๆว่าเขาจะอยู่ไหม จึงต้องโทรไปที่บ้านก่อน พอโทรไปสักพักแต่ไม่มีคนรับสาย เอมเฟ่จึงรีบเรียกแท็กซี่แล้วไปที่โน่น พอเปิดประตูบ้านเข้าไป ในบ้านดูเหมือนเงียบมาก ครั้งนี้เอมเฟ่ไม่ได้บอกว่า “ฉันกลับมาแล้ว” และวันข้างหน้าเธอก็คงไม่ต้องพูดอีก จะได้ไม่เป็นการหลอกตัวเอง พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็เห็นภาพที่โหดร้ายและทรมานในวันนั้น และเธอจะไม่ยอมอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว จึงรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง แค่ตอนที่เธอกำลังรีบเก็บของอยู่ จู่ๆข้างหลังก็มีคนๆหนึ่งโผล่ออกมา เอมเฟ่จึงหันไปมองอย่างตกใจทันที มองเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นเขากำลังอาบน้ำเสร็จ ผมยังมีน้ำค้างอยู่ และท่อนบนของเขาเปลือยอยู่ มีแต่ผ้าขนหนูที่พันท่อนล่างของเจมส์ไว้! “คุณ……คุณ……” นึกไม่ถึงว่าเจมส์อยู่บ้าน เธอจึงตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ไม่น่าล่ะ เมื่อกี้ตอนที่เธอโทรเข้าบ้านมา แต่ไม่มีคนรับสาย ที่แท้เจมส์กำลังอาบน้ำอยู่ หลังจากที่เธอกลับมาก็รีบขึ้นมาเก็บของบนห้องทันที และไม่ได้ไปสังเกตห้องน้ำที่อยู่ห่างจากห้องนอนค่อนข้างไกล ตอนนี้ต้องทำยังไงดี ตอนบ่ายยังบอกว่าไม่เจอกันอีก ตอนกลางคืนกลับ…… เจมส์ที่กำลังเช็ดผมที่เปียกแฉะของเขาอยู่ และเม้มปากไปด้วย พอมองไปที่ของใช้ต่างๆที่วางอยู่ยุ่งเหยิงของเธอ นัยน์ตาจึงดูโหดเหี้ยมขึ้นมา “เก็บข้าวเก็บของ?” น้ำเสียงเรียบของเจมส์ฟังไม่ออกว่าเขามีอารมณ์อย่างไร “อืม ขอ…..ขอโทษนะ ฉันนึกว่า……คุณจะไม่อยู่บ้าน ใกล้จะเสร็จแล้ว เร็วมากๆ” เอมเฟ่พูดไปด้วยและเอาของอันยุ่งเหยิงของเธอยัดเข้าไปในถุงเลยหมด ท่าทีที่เร่งรีบแบบนั้นของเธอ ทำเหมือนเจมส์เป็นเชื้อไวรัส และไม่อยากจะแตะต้องหรือสัมผัสใดๆ แค่อยากจะรีบออกจากที่นั่น เจมส์ไม่พูดไม่จา ได้แต่ใช้นัยน์ตาที่เย็นชามองทุกการกระทำของเธอ