已经是第一章了
บทที่ 8 ในที่สุดก็เป็นเพียงความรักที่ผิด
ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เจมส์หยุดทรมานเอมเฟ่ ไม่รู้ทำกี่ครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกสลืมสลือและจำอะไรไม่ได้
เธอรู้แค่ว่าเจมส์เหมือนจะมีแรงที่ไม่มีสิ้นสุด หรือสามารถพูดได้ว่ามีความโมโหที่ยังระบายไม่หมด เขาทำเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกำลังจะทำให้ท่อนล่างของเธอฉีกขาด
จนกว่าเสียงของเธอแหบจนเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ และร่างกายของเธอเย็นเฉียบเหมือนศพ เขาจึงจะลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องน้ำ
ตอนที่เขาดึงท่อนกลางเขาอย่างอย่างไร้เยื่อใย มันเหมือนว่าเขาไม่อยากที่จะปล่อยลมหายใจของเธอกระทบบนตัวของเขาแม้แต่วินาทีเดียว เขาก็รู้สึกว่ามันขยักแขยง
เอมเฟ่ไม่เข้าใจ ไหนๆเขาเกลียดเธอมากขนาดนี้ และยังรู้สึกขยักแขยงเธอ ทำไมยังต้องได้เธอเพื่อที่จะสร้างความขยักแขยงให้กับตัวเองอีกด้วย?
ผู้ชายคนนี้ เธอรักมาสิบปีเต็ม หรือว่าเธอไม่เคยรู้จักที่จะมองเขาให้กระจ่าง แต่วันข้างล่างก็คงไม่ต้องไปเข้าใจอีก เพราะว่าตอนนี้ในใจของเขา ไม่มีรักมีแต่เกลียด!
เอมเฟ่ลุกขึ้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ถ้าไม่มีขอบเตียงคอยยึด เธอก็คงจะลุกขึ้นอย่างลำบาก แต่ต่อให้เธอต้องกลิ้งลงไป เธอก็จะไม่ยอมอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว เตียงๆนี้ก็คือที่ๆข่มเหงเธอ
และเธอก็กลิ้งลงไปจริงๆ สองขาที่สั่นเทาของเธอก็มีแม้แต่เรี่ยวแรง
เอมเฟ่กัดฟันตัวเองแล้วจับผนังแล้วลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มือที่สั่นงันงกของเธอก็กำลังจะเอากระโปรงออกมาจากถุง
ทางไปห้องน้ำนั้นไกลหน่อยๆ เธอไม่รู่ว่าเจมส์อาบน้ำเสร็จหรือยัง เธอก็อยากจะถือโอกาสตอนที่เขาอยู่รีบออกจากนี่ ตอนที่ออกจากที่นี่จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคากันอีก และอยากจะออกจากสถานที่รู้สึกน่ารังเกียจแบบนี้เต็มทน
แค่ว่าข้างนอกกลับฝนตกกระหน่ำขึ้นมา เอมเฟ่ฝ่าฝนออกไปอย่างไม่รีรอ เหมือนอยากจะล้างสิ่งสกปรกที่อยู่ในร่างกายของเธอ และอยากจะทำให้น้ำตาที่เธอหายไปพร้อมกับฝน
เธอรู้แล้วว่าตัวเองผิด ผิดที่รัก และผิดที่เชื่อ
เธอเองที่โลภมาก ก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ทำไมถึงหวังสูงที่อยากจะได้ความรักของเจมส์มาแบบนี้ ฉะนั้นนี่คือสิ่งที่ฟ้าสวรรค์กำลังลงโทษเธออยู่ แม้แต่สิ่งเดียวที่เธอเหลือก็คือศักดิ์ศรี ยังถูกเขาย่ำยีจนกลายเป็นกระจากที่แตกละลายเป็นชิ้นๆ
เกลียดหรอ? ไม่……เกลียดต้องการภาระกำลัง แต่ตอนนี้เธอถูกทำร้ายร่างกายอย่างทารุณแบบนี้ จะเอาแรงที่ไหนไปทำอะไรอีก
นอกจากหมดหวัง!
เม็ดฝนอันเหน็บหนาวกำลังกระทบอยู่บนร่างกายของเธอ ฟ้าที่กำลังผ่าก็เหมือนกำลังเยาะเย้ยเธออยู่อย่างไร้จิตใจไร้ความสงสาร
แม้แต่ขาของเธอยังไม่ฟังคำสั่งของเธอ ทำให้เธอต้องล้มลงบนพื้นแบบนี้ ทำความเย็นของพื้นก็กำลังเข้าไปยังกระดูกของเธอ
เอมเฟ่อยากจะลองลุกขึ้นดู แต่กลับไม่มีแรงและล้มลงอยู่อย่างนี้ สุดท้ายก็หมดสติอยู่ท่ามกลางฝนกระหน่ำแบบนี้
ว้าวุ่น?
เอมเฟ่กระตุกมุกปากของตัวเองขึ้นเพื่อเยาะเย้ยตัวเอง ดั่งที่เธอชอบฝัน เธอสามารถอยู่อย่างตาลายแบบนี้ จากนั้นก็หลับตาลงแล้วล้มลงในท่ามกลางความมืดมัว
เมื่อเอมเฟ่นึกขึ้นมาอีกที ก็ผ่านไปสามวันแล้ว แล้วเธอก็นอนอยู่ตรงหน้าVIPของโรงพยาบาล
จากนั้นก็หมุนคอที่แข็งและเกร็งของเธอ แล้วยกมือขึ้น รู้สึกว่าทั้งเรือนร่างของเธอปวดเมื่อยไปหมด แต่ยังดีที่ขายังมีความรู้สึก
แค่รู้สึกหิวน้ำมาก สุดท้ายเธอจึงเอ่ยน้ำเสียงแหบๆขึ้น “น้ำ”
พยายามที่กำลังปรับเตียงให้เธออยู่ พอได้ยินเสียงของเอมเฟ่ จึงรีบเอาแก้วขึ้น แล้วใช้สำสีชุบน้ำและค่อยๆหยดน้ำเข้าไปตรงริมฝีปากที่แห้งกร้านของเธอ
พอรู้สึกสบายขึ้น เอมเฟ่จึงจะถามขึ้นว่าตัวเองอยู่ที่ไหน?
พยาบาลบอกว่าประธานเจมส์เป็นคนส่งเธอมา และบอกว่าเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จึงมีแผลแบบนี้ และแผลที่ไม่ได้ทำการล้างดีๆ ถูกน้ำฝนที่สกปรกอาบแช่ จึงทำให้อักเสธ แล้วทำให้ไข้ขึ้นอย่างไม่ลด ดังนั้นจึงสลบไปสามวัน
ประธานเจมส์?
เห็นอย่างนี้ เจมส์เป็นคนช่วยเธอจริงๆ ก่อนทีเธอจะสลบไป เธอไม่ได้ดูผิดคน แค่รู้สึกตาลาย แล้วผลของตาลายก็คือการมองผิดไป
คนที่เจมส์รู้สึกกระวนกระวายและคอยเป็นห่วง ชาตินี้ไม่มีทางเป็นเธอ เอมเฟ่ จุดนี้ ต่อให้สมองของเธอเสื่อมไปเธอก็รู้ดี
แค่เขาทำแบบนี้ไปทำไม……ทรมานเธอจนปางตายก็คือเขาเองไม่ใช่หรอ? ทำไมยังต้องช่วยเธออีก!
เอ๊ะ เธอสลบไปสามวันเลยหรอ?!
เอมเฟ่ที่จู่ๆก็คิดอะไรบางอย่างออก ก็ได้ยื่นมือไปกระชากสายน้ำเกลือและยาออก จนทำให้พยาบาลตกลงจนต้องกดตัวของเธอไว้ จากนั้นก็กดกริ่งเรียกคนอื่นมา
ไม่ถึงสองนาที หมอก็รีบวิ่งมาโดยเร็ว
จากนั้นก็เปิดตาเธอดู แล้ววัดอุณหภูมิ และกำลังคิดว่าทำไมเธอถึงต้องกระวนกระวายแบบนี้ เธอแค่คิดว่าไม่ได้ไปบริษัทมาสามวันแล้ว ไม่ได้ลาด้วย วันนี้เอมเฟ่ที่ต้องพึ่งพาเงินเดือนอันน้อยนิดที่จะจ่ายค่าห้อง เธอหวังว่าบริษัทจะไม่ทำอะไรกับเธอ
“โวยวายอะไร? ยังคิดว่าตัวเองไม่มีเรื่องยุ่งหรอ?”
จนกว่าเสียงอันเย็นชาได้ดังขึ้น ในห้องผู้ป่วยจึงเงียบนิ่งไปอย่างไม่มีเสียง
已经是最新一章了
加载中
