บทที่ 9 เธอเป็นคุณผู้หญิง?

"คุณเจมส์ครับ ตอนนี้ภรรยาของคุณฟื้นแล้วนะครับ ถึงแม้ว่าร่างกายจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ อีกทั้งความดันของเธอจะต่ำ แต่สีหน้าของเธอในตอนนี้ดูดีขึ้นมากครับ หลังจากที่ผ่านการรักษาและให้วิตามินต่างๆที่เพียงพอแล้วนั้น ตอนนี้อาการของเธอดีขึ้นมาก คุณเจมส์วางใจได้เลยครับ" ได้ยินคำพูดของหมอนั้น เอมเฟ่ส่ายหน้าด้วยความเสียใจ แล้วหันไปมองหมอด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร หมอคนนี้ประจบเก่งจริงๆ แต่ไม่รู้เลยว่าเขาจะทำความผิดเอาไว้ เขาบอกกับเจมส์ว่าเธอคือภรรยาและไม่ต้องเป็นกังวลแล้วทำใจให้สบาย เพื่อช่วยคุณหมอที่น่าสงสารคนนี้นั้น เอมเฟ่ไม่รอให้เจมส์ได้พูดอะไร เธอก็รีบลุกขึ้นนั่ง จากนั้นพายมือบอกกับหมอ "คุณหมอเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้เป็นภรรยาของเขา และคุณเจมส์เองก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันด้วยค่ะ บางทีการที่พวกคุณไม่ช่วยรักษาฉัน อาจจะทำให้คุณเจมส์รู้สึกดีกว่านี้ก็ได้นะคะ" เอมเฟ่ไม่รู้เลย ว่าคำพูดของเธอนั้นดูเย็นชาแค่ไหน เจมส์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาปลายตามองเธอด้วยแววตาที่เย็นชา คนอื่นๆเองก็รู้สึกได้ถึงความอึดอัดนี้ ทุกคนจึงรีบเดินออกไปจากห้อง ในห้องเหลือแค่เธอกับเขาสองคน ทั้งที่อากาศให้ห้องกำลังดี แต่เหมือนมีลมเย็นๆพัดผ่านด้านหลัง ทางด้านเอมเฟ่ที่ตอนนี้เป็นห่วงแต่เรื่องงาน จึงไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูดออกไปเมื่อครู่ว่าสำหรับเจมส์แล้วนั้น มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เจมส์ชี้หน้าแล้วต่อว่าเธอ "คุณช่วยทำตัวดีๆหน่อยได้ไหม！” เขาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของเอมเฟ่ แล้วพูดออกมาอย่างหัวเสีย เอมเฟ่พยายามถอยหนี แต่ไม่สามารถสู้แรงคนตัวใหญ่ได้ เธอมองนิ่งไปที่เขา ด้วยสายตาที่เย็นชา "ธาตุแท้ของคุณเป็นแบบนี้นี่เอง！ผมคงจะมองคุณผิดไป เอมเฟ่！” หืม? ธาตุแท้? เอมเฟ่ส่ายหน้า เธอแค่พูดความจริงก็เท่านั้น ทำไมเจมส์ถึงเข้าใจผิดได้ล้ะ? เธอมองสบตาเขา ที่ตอนนี้ไม่ต่างจากคนเสียสติ เอมเฟ่จึงเลือกที่จะเงียบและหันหน้าหนี "ฉัน......ฉันก็แค่พูดความจริง คุณเกลียดฉัน เกลียดจนอยากให้ฉันหายไปจากโลกนี้ไม่ใช่หรอ? เงินค่ารักษา ฉันจะหามาคืนคุณเอง" เสียงเรียบนิ่งของเอมเฟ่ เหมือนน้ำมันที่ราดไปในหัวใจของเจมส์ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยไฟ หึ คำพูดของเธอตอนที่ยังไม่ได้สติกับตอนนี้มันต่างกันมาก เจมส์แสยะยิ้มแล้วมองไปที่เอมเฟ่ ถ้าไม่ใช่เพราะรู้จักกับเธอมานานกว่าสิบปี เขาคงถูกเธอปั่นหัวไปแล้วแน่ๆ "จะหามาคืนผม? แล้วคุณจะเอาอะไรมาคืน? คุณรู้ไหมว่าห้องพิเศษนี้คืนหนึ่งเท่าไหร่? อีกทั้งค่ารักษาต่างๆอีก และค่าพยาบาลดูแลพิเศษ คุณรู้ไหมว่ามันราคาเท่าไหร่?" ยังไม่รวมถึงค่าเสียเวลาของเขา สามวันมานี้เขาไม่ได้เข้าบริษัทเลยเพราะมัวแต่อยู่เฝ้าเธอ แต่เธอกลับพูดออกมาได้อย่างง่ายดายว่าจะหาเงินมาคืนตน? ทำไม่ได้ก็อย่าพูดเสียยังดีกว่า！ เอมเฟ่เมื่อได้ยินคำพูดของเจมส์ เธอก็นิ่งนอนใจไม่ได้เลย แต่เดิมเงินเดือนของเธอก็น้อยนิดอยู่แล้ว หลังจากจ่ายค่าเช่าบ้านเธอก็แทบจะไม่มีเงินกินข้าว แล้วตอนนี้ยังต้องติดเงินจำนวนมากอีก ถ้าเธอเสียงานนี้ไปจะทำยังไง！ ดังนั้นระหว่างที่เจมส์ไม่ทันได้สังเกตุ เธอก็รีบดึงสายน้ำเกลือออก การกระทำของเธอ ทำให้เจมส์ตกใจมาก ผู้หญิงคนนี้เสียสติไปแล้วหรือไง? "ไม่เป็นไรค่ะ.....คุณบอกมาสิว่าเท่าไหร่? ถ้าฉันหามาคืนคุณทีเดียวไม่ได้ อย่างน้อยฉันก็สามารถผ่อนชำระรายเดือนให้กับคุณ ถึงแม้ว่า.....ถึงแม้ว่าต้องใช้เวลานานกว่าจะคืนจนหมด แต่ฉันจะรีบหามาคืนค่ะ" ขณะที่พูดนั้น เอมเฟ่ก็รีบหาเสื้อผ้าและรองเท้าของตนเพื่อที่จะเปลี่ยน แต่เธอเดินวนไปรอบห้องแล้ว กลับไม่เจอเสื้อผ้า เธอนึกขึ้นได้ ว่าคืนนั้นเธอล้มลงกลางสายฝน จากนิสัยของคนอย่างเจมส์นั้น ตอนนี้เสื้อผ้าของเธอคงถูกทิ้งไปแล้ว ถึงว่าตอนที่เจมส์เห็นว่าเธอจะวิ่งหนีไปนั้นกลับไม่ดูเป็นกังวลเลย ตรงกันข้ามเขายังยืนพิงกำแพงอย่างใจเย็น เพราะเขารู้ดีว่าเอมเฟ่ไปไหนไม่ได้ "เอ่อ.....คุณเพิ่มค่าเสื้อผ้าลงไปในหนี้ที่ฉันต้องจ่ายด้วยได้ไหมคะ......" เอมเฟ่ที่เงียบอยู่นาน ในที่สุดก็พูดขึ้น แต่กลับทำให้เจมส์โมโหหนักมาก เขาเดินเข้าไปประชิดตัวเธอ เหมือนสุนัขจิ้งจอกกำลังจะกินลูกระต่ายน้อย เอมเฟ่ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว