已经是第一章了
บทที่ 10 ทำตามที่คุณต้องการ
จมส์จับหน้าของเธอ แล้วแสยะยิ้ม
"เอมเฟ่ คุณกำลังล้อเล่นกับผมหรอ? อยากจะแกล้งทำตัวน่าสงสารก็ควรจะมีลิมิตของมัน！สามีของคุณเป็นนักธุรกิจหมื่นล้าน แต่ตอนหย่าคุณกลับไม่คิดจะเอาเงินสักบาท มาตอนนี้เข้าโรงพยาบาลแล้วยังคิดจะคืนเงินค่ารักษาอีก ยังบอกอีกว่าจะผ่อนชำระให้? คุณนี่มันนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมจริงๆ ถ้าผมไม่รู้จักกับคุณมานานกว่าสิบปี ผมคงจะโดนคุณปั่นหัวแล้วแน่ๆ"
เธอถูกเขาต่อว่าอีกแล้ว ครั้งนี้เขาบอกว่าเธอกำลังหลอกเขา ทำเหมือนทุกเรื่่องที่ผ่านมานั้น เธอเอาแต่หลอกลวงเขา
แต่ว่า.....เมื่อกี้เขาแทนตัวเองว่า "สามี?"
ชีวิตคู่สองปีที่ผ่านมา เจมส์เคยเตือนเธอ ว่าอย่าคาดหวังกับการแต่งงานในครั้งนี้ อย่าคิดว่าหลังจากแต่งงานเขาจะกลายเป็นสามีของเธอ การแต่งงานของเขาทำเพื่อรับผิดชอบต่อลูกในท้องก็เท่านั้น
"ผมเป็นคนทำให้คุณป่วย ดังนั้นผมจะรับผิดชอบค่ารักษาทุกอย่าง ส่วนเสื้อผ้าของคุณผมสั่งให้คนไปซื้อแล้ว เดี๋ยวก็คงส่งมาให้ ตอนนี้ผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณต้องการอะไร? คิดให้ดีแล้วค่อยตอบคำถามผม！ในฐานะที่เราเคยรู้จักกัน ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย "
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงแม้ว่าคำพูดของเจมส์จะยังคงเหมือนมีดที่กรีดแทงหัวใจ แต่มือที่บีบหน้าของเธอไว้นั้น มีช่วงสั้นๆที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น
"ไม่ว่าอะไรที่ฉันต้องการ คุณก็จะให้ทั้งนั้นใช่ไหมคะ?"
เอมเฟ่ในตอนนี้แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว ทุกครั้งที่เล่นสงครามประสาทกับเขา คนที่แพ้ก็เป็นเธอเสมอ
คำถามของเอมเฟ่ ทำให้เจมส์เงียบไปสักพัก "ใช่ ขอแค่คุณกล้าบอก ผมก็กล้าให้"
"ได้ค่ะ ฉันต้องการจะหย่า และหวังว่าคุณจะส่งใบหย่าที่เซ็นแล้วมาให้ฉันภายในหนึ่งสัปดาห์ ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณนอกเหนือจากนี้ ขอให้คุณรักษาสัญญาด้วยนะคะ สา.....มี！"
ขอเพียงแค่ครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ในเมื่อทุกอย่างเดินมาจนถึงตอบจบแล้ว เธอขอเรียกเขาว่าสามีแค่ครั้งเดียว
เอมเฟ่สั่นไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเพราะความเจ็บปวดที่เธอคอยอดทนมาโดยตลอดหรือเพราะอะไรเหมือนกัน หรืออาจจะเป็นเพราะมือของเจมส์สั่น ตอนนี้เอมเฟ่หลับตาลง เธอเตรียมใจเอาไว้เพราะคิดว่าเจมส์คงต้องตบหน้าตนแน่ๆ
แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงนั้น คือเจมส์กลับคลายมือ เขาคลายเนคไทของตนเองออก เหมือนว่าตอนนี้กำลังหายใจไม่สะดวก
"เอมเฟ่ ผมจะทำตามความต้องการของคุณ！หวังว่าคุณจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตนเอง！" เจมส์ไม่แม้แต่จะปลายตามองเธอ แล้วเดินออกไป
สองปีที่พยายื้อเขาเอาไว้ วันนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว
เอมเฟ่ขาอ่อนแล้วนั่งลงไปกับพื้น เธอนั่งอยู่นาน จนคนของเจมส์ส่งเสื้อผ้ามาให้
เธอรีบเปลี่ยนชุด แล้วขอใบรับรองแพทย์ จากนั้นก็รีบเข้าบริษัททันที
เป็นไปตามที่เธอคิดเอาไว้ เพราะเธอขาดงานติดต่อกันสามวัน ฝ่ายบุคคลจึงหักเงินเดือนของเธอ แต่โชคดีที่เธอมีใบรับรองแพทย์ทำให้รอดวิกฤตนี้ไปได้
เพียงแต่บริษัทต้องการที่จะให้เธอฝึกงานสามเดือนใหม่อีกครั้ง และปรับลดเงินเดือนของเธอ เหลือเดินละหนึ่งหมื่นบาท....ทำให้เอมเฟ่น้ำตาแทบตก แต่เธอก็พยายามมองโลกในแง่ดี เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ตกงาน
หลังจากเลิกงาน ระหว่างที่เธอกำลังเดินคิดอยู่ว่าจะผ่านสามเดือนนี้ไปได้ยังไง จู่ๆก็มีคนแจกใบปลิวให้เธอ ซึ่งบนใบปลิวนั้นกำลังรับสมัครงานอยู่พอดี
เวลานั้น ดวงตาของเอมเฟ่เปร่งประกาย เธอจึงรีบกรอกใบสมัครแล้วเอาไปหย่อน
เอมเฟ่กลับมาถึงห้องที่ว่างเปล่า เธอกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาติง แต่พึ่งรู้ตัวว่าโทรศัพท์อยู่ที่เจมส์
เธอจึงใช้โทรศัพท์บ้านโทรหา หลังจากที่ติงรู้ว่าคนที่โทรหาเธอคือเอมเฟ่นั้น ติงก็ร่ายยาว.....
ถึงแม้ว่าจะฟังไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่น้ำเสียงสะอื้นและเป็นห่วงนั้นทำให้เอมเฟ่รีบขอโทษเพื่อนรัก ขอโทษที่หลายวันมานี้ไม่ได้ติดต่อหาติงเลย
หลังจากที่คุยกับติงแล้วนั้น เอมเฟ่รู้สึกว่าตนเองโชคดีจริงๆ ที่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยได้รู้จักกับเพื่อนที่ดีแบบนี้
แต่คนที่เธอรู้สึกขอบคุณที่สุด ก็หนีไม่พ้นคุณลุงขายาวที่ทำให้เธอได้มีโอกาสเรียนมหาวิทยาลัย
ตั้งแต่เรียนจบ เขาก็ติดต่อกับเธอน้อยลง หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะเธอยุ่งมาก เธอยุ่งกับการหางานทำ ยุ่งกับการคอยเดินตามหลังเจมส์.....เธอยุ่งกับการแต่งงาน และยุ่งกับการหย่า
ในค่ำคืนที่เงียบเหงานี้ จู่ๆเอมเฟ่ก็รู้สึกคิดถึงคุณลุงขายาว คนที่คอยสนับสนุนเธอทุกอย่าง แต่เธอไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน
มนุษย์เรานั้นแปลกจริงๆ มักจะคิดถึงคนที่ดีกับตนในวันที่ตนโดดเดี่ยวเท่านั้น
"ท่านประธานคะ นี่คือเอกสารที่ทนายส่งมาให้ค่ะ"
ณ ชั้น29 ของตึกสูงใหญ่ใจกลางเมือง เป็นห้องทำงานของเจมส์ ตอนนี้เขากำลังอ่านเอกสารที่เลขาเอามาให้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
已经是最新一章了
加载中
