已经是第一章了
บทที่ 11 ความแปลกของเขา
อันที่จริงสิ่งที่เขาอ่านนั้นไม่ใช่เอกสาร แต่เป็นข้อตกลงในการหย่า
ข้อตกลงในการหย่านี้มีสองฉบับ ฉบับแรกเป็นฉบับที่เขียนขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อนหน้า
ตอนนั้นเอมเฟ่แท้งลูก ส่วนเขาก็อยากจะรีบหย่ากับเธอ จึงเสนอเงินมหาศาลเพื่อหย่ากับเธอ แต่เธอกลับปฏิเสธ
ส่วนอีกฉบับนั้น คือข้อตกลงที่ว่างเปล่า ไม่ได้รับเงินใดๆหลังจากการหย่า ซึ่งนี่คือสิ่งที่เอมเฟ่ต้องการ
ในสมองของผู้หญิงคนนี้มีอะไรอยู่ด้านในกันแน่? ทั้งที่พยายามทำทุกอย่างจนได้แต่งงานกับเขา แต่สุดท้ายกลับไม่เหลืออะไรทั้งสิ้น หรือว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการ?
"ออกไป"
เจมส์วางสัญญาไว้บนโต๊ะ
เลขาเดินออกไปตามคำสั่งของเขา
"เอมเฟ่.....เอมเฟ่......ผมควรจะเชื่อดีไหมว่าคุณไม่ต้องการอะไรจากผมเลย?"
เจมส์หลับตาลง แล้วพิงบนเก้าอี้ขนาดใหญ่
เวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เจมส์รับสายโดยไม่มองหน้าจอ
"เจมส์ ช่วงนี้ทำไมไม่กลับมานอนที่บ้านเลย? แม่บอกเราแล้วไม่ใช่หรอ ว่ารอแค่สองปีเจมส์ก็หย่ากับผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นได้เลย จากนั้นก็แต่งงานกับหนูลินดา ตอนนี้ก็ใกล้จะครบสองปีแล้ว"
เจมส์ที่ตอนแรกก็อารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่อยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของแม่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิด
"แม่ครับ！แม่คิดว่าผมว่างมากเลยใช่ไหม? เลิกพูดเรื่องหย่ากับแต่งงานกับผมได้แล้ว แม่เห็นผมโง่มากหรือไง อีกอย่าง ผมเคยบอกแม่แล้วไง เรื่องเด็กในท้องมันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้เป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอคือผู้หญิงชั้นต่ำ แล้วลูกของแม่จะเป็นอะไรครับ?"
"อย่าพูดแบบนี้นะเจมส์ ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่สองเดือนก็จะครบสองปีแล้วไม่ใช่หรอ? แกจะได้เป็นอิสระสักที ทำไมแกไม่ลองเปิดใจให้หนูลินดาบ้าง"
นกไม่สนใจว่าเจมส์จะฟังอยู่ไหม เธอยังคงพูดไม่หยุด
"หนูลินดาเป็นแก้วตาดวงใจของครอบครัว เธอเรียนจบมาจากต่างประเทศ หน้าตาก็ดูดี นิสัยก็น่ารัก ฐานะทางบ้านก็เหมาะกับครอบครัวของเรามาก ส่วนผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น.....เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีเงินและอำนาจ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเธอท้อง แม่ก็ไม่มีวันให้เธอแต่งงานกับลูกเด็ดาด แต่นี่อะไร แต่งงานกันได้ไม่นานก็บอกว่าแท้ง เธอกำลังโกหกลูก?"
"พอได้แล้วครับแม่！ผมจะเป็นคนจัดการเอง คุณแม่ไปช้อปปิ้งกับพวกคุณหญิงเถอะครับ จะได้ไม่ต้องมาคิดเรื่องพวกนี้ ตอนนี้ผมยุ่งมาก แค่นี้ก่อนนะครับ"
"แล้ว......แล้วลูกจะกลับบ้านมากินข้าวเมื่อไหร่?"
"ไว้ผมว่างๆนะครับ"
เจมส์ตัดสาย แล้วหยิบกุญแจรถเดินออกไป
เอมเฟ่ ทำไมผมต้องเชื่อฟังในสิ่งที่คุณพูดด้วย ตอนที่ผมอยากจะหย่า คุณกลับไม่ยอมหย่า แล้วตอนนี้คิดจะหย่างั้นหรอ！
เอมเฟ่ที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นได้ยินเสียงเคาะประตูเสียงดัง พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อเธอของเจมส์ ตอนแรกเธอยังคิดว่าตนเองฝันไปเสียอีก
"คุณ......คุณ......คุณมาที่นี่......"
เธอพึ่งย้ายเข้ามาวันแรก แล้วเจมส์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เอมเฟ่ในตอนนี้ตกใจจนพูดไม่ออก
"หึ......นี่นะหรอ บ้านใหม่ของคุณ ผมแค่อยากมาดูให้เห็นกับตา ว่าคุณจะมีชีวิตที่ดีได้แค่ไหนกัน ห้องนี้ทั้งห้องยังเล็กกว่าห้องน้ำที่บ้านผมเสียอีก"
คำพูดของเจมส์นั้นดูถูกเธอเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เขากำลังเมา แต่คำพูดคำจานั้นช่างร้ายกาจ
"คุณ.....คุณมีธุระอะไรรึเปล่า?" เอมเฟ่อยากจะให้เจมส์ออกไปให้พ้นๆหน้า
"ต้องมีธุระเท่านั้นถึงจะมาได้หรอ? ผมก็แค่อยากมาหาภรรยาของตนเอง มันจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วย?"
ภรรยา?
ทุกครั้งที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เอมเฟ่ก็อยากจะบอกว่า คนที่สมควรเป็นนักแสดงยอดเยี่ยมน่าจะเป็นเขา ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย ทำไมต้องมาแสดงละครเป็นสามีของเธอด้วย?
"คุณเจมส์ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอคะ? เราจะหย่ากัน วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากจะนอนหลับพักผ่อน ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรก็เชิญกลับไปค่ะ"
คนเมาอย่างเขา พูดอะไรไปก็ไม่เข้าหู เอมเฟ่จึงเลือกที่จะส่งแขก
แต่วินาทีถัดมา เจมส์กลับดึงตัวเธอเข้ามาในห้อง แล้วกระชากเธอเข้าไปในห้องนอน ความรู้สึกหวาดกลัวที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง
"เอมเฟ่.....ทำไม.....ทำไมคุณอยากจะหย่าผมก็ต้องทำตามสิ่งที่คุณต้องการ ทั้งที่ผมเคยยื่นข้อเสนอมากมายเพื่อที่จะหย่า แต่คุณกลับไม่ยอม แล้วตอนนี้....คุณคิดว่าผมจะยอมหย่าหรอ? คุณเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากที่ไหน?"
คำพูดของคนเมาอย่างเจมส์ ทำให้เอมเฟ่นิ่งไป
已经是最新一章了
加载中
