บทที่ 12 เมาแล้วพูดความจริงงั้นเหรอ?

การหย่าคือสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอดไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เธอยอมปล่อยให้เขาเป็นิสระแล้ว ทำไมเขาถึงต้องทำหน้าไม่พอใจแบบนี้ด้วย "แต่.....ว่าตอนเย็นเราพึ่ง.....ตกลงกันไม่ใช่หรอคะ?" ทำไมผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง เขาก็เปลี่ยนใจ? แล้วยังไปดื่มจนเมาด้วน หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? "ใช่ เราตกตลงกันแล้ว แต่ผมเปลี่ยนใจไม่ได้หรอ? ทำไมผมต้องทำตามสิ่งที่คุณต้องการด้วย ผมไม่ยอมให้คุณใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขหรอก" ที่แท้ก็เพราะแบบนี้นี่เอง เอมเฟ่หลบตาลง เธอลืมนิสัยของเจมส์ไปได้ยังไง ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขาก็อยากอยู่เหนือคนอื่น ไม่มีใครมีสิทธิ์มีเสียงในชีวิตของเขาทั้งนั้น "แล้วต้องทำยังไงคะ? คุณถึงจะยอมหย่ากับฉัน?" เธอคงเป็นแค่มดตัวเล็กๆที่เขาแทบไม่ต้องออกแรงขยี้ก็ตาย "ไม่รู้！” เขาตอบเธอเหมือนเด็ก สายตาของเจมส์เหลือบไปมองเห็นหน้าอกของเอมเฟ่ ที่ตอนนี้กระดุมด้านบนเปิดอ้าออก เพราะเขาออกแรงกระชากตัวเธอ "บางที.....หลังจากที่ผมเล่นกับคุณจนเบื่อ ผมก็อาจจะยอมปล่อยคุณไป เขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่น่ากลัว เอมเฟ่รีบเอามือขึ้นปิดหน้าอกของตนเอง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา "เจมส์ คุณเมาแล้ว มีอะไรเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีไหมคะ? วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ฉันขอร้องนะคะ" เธอพยายามขอร้องเขา แต่มันดูไร้ประโยชน์ เธอกำลังพูดจบ เขาก็กระชากเสื้อของเธอ เผยให้เห็นหน้าอกขาวดุจหิมะ เอมเฟ่หลับตาลงด้วยความหวาดกลัว สิ่งที่เธอไม่คิดก็เกิดขึ้น จู่ๆ เจมส์ก็จูบเธออย่างรุนแรง！ สองปีแล้ว ทุกครั้งที่มีอะไรกัน เจมส์ไม่เคยจูบเธอเลยสักครั้ง เขาทำราวกับเธอเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์ทางเพศของเขา ระหว่างเขากับเธอไม่เคยมีความรักให้กัน และเจมส์จะบอกกับเธอทุกครั้ง ว่าเขาจะจูบเฉพาะผู้หญิงที่เขารักเท่านั้น แต่ตอนนี้จู่ๆเขาก็จูบเธอ หรือเพราะว่าเมา เขาเลยคิดว่าเธอคือฟราน? เอมเฟ่รวบรวมแรงทั้งหมด แล้วผลักเขาออก การที่เขาไม่รักเธอ เธอสามารถทนได้ แต่เธอทนไม่ได้ที่เขาเห็นเธอเป็นคนอื่น "ทำไม ผมทำให้คุณเจ็บรึเปล่า? งั้นผมจะเบาลงหน่อยดีไหม?" เขาพูดเสียงเบาอยู่ข้างๆหูของเธอ เอมเฟ่ตัวแข็งทื่อ เธอมองหน้าเจมส์อย่างไม่เชื่อสายตา "เอม.....ผมต้องการคุณ ต้องการคุณมากๆ ทำไมคุณถึงใจร้ายจังเลย ทำไมคุณต้องทำให้ผมแทบบ้าด้วย ทุกครั้งที่ได้ยินคุณเรียกชื่อผม จับมือของผม ขอร้องผม ผมถึงจะรู้สึกว่าได้ครอบครองคุณ" เอมเฟ่ในตอนนี้ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน ถ้าเขาไม่ได้เรียกชื่อธอออกมา เธอคงคิดว่าคำพูดพวกนี้เขาหมายถึงคนอื่น นี่ไม่เหมือนเจมส์คนที่เธอรู้จัก！ ที่ผ่านมาเขาเกลียดเธอ เขาเอาแต่บอกว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้เขากลับฟรานต้องเลิกกัน แล้วคนอย่างเขาจะพูดคำหวานๆกับเธอได้ยังไง? คงมีอะไรผิดไปแน่ๆ！ "เอม.....ผมต้องการคุณ ผมต้องการคุณตอนนี้！" เจมส์จูบเธออีกครั้ง เขาจูบเธออยู่นานอย่างอ้อยอิ่ง มันเป็นรสหวานที่เอมเฟ่ไม่เคยได้รับมาก่อน เจมส์ค่อยๆพรมจูบไปทั่วร่างกายของเธอ สัมผัสนี้ทำให้เอมเฟ่รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เอมเฟ่รู้สึกถูกรัก เธออดไม่ได้ที่จะครางออกมา เสียงครางของเธอ ทำให้เลือดในร่างกายของเจมส์พรุ่งพร่าน เขาค่อยๆสอดใส่เข้ามาในตัวของเธอ คืนนี้....พวกเขาสองคน มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน เพลงรักที่เขามอบให้เอมเฟ่นั้น ถึงแม้ว่ามันจะรุนแรงแต่มันก็อบอุ่น มันนุ่มนวล ด้วยความเหนื่อยล้าสุดท้ายทั้งสองก็หมดแรงแล้วนอนหลับไป เช้าวันที่สอง เอมเฟ่ตื่นขึ้นมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอรู้สึกว่ามีใครบางคนนอนอยู่ข้างๆ เมื่อหันไปมองก็รีบกรีดร้องเสียงดัง หลังจากที่เธอเห็นใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆนั้น เอมเฟ่ก็พึ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน ที่ผ่านมานั้นทุกครั้งที่มีอะไรกับเจมส์ เธอไม่เคยสมยอม แต่เมื่อคืน.....เธอกลับตอบรับเขาเป็นอย่างดี เธออยากจะมอบทุกอย่างของตนเองให้กับเขา เธอปฏิเสธความอ่อนโยนที่เขามอบให้เมื่อคืนไม่ได้เลยจริงๆ เพราะว่ามันช่างน่าหลงใหล เขาทะนุถนอมเธอ แล้วเรียกชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เอมเฟ่กำลังมองเขาอยู่นั้น จู่ๆเจมส์ก็ลืมตาตื่น