บทที่ 13 ถูกหาเรื่องอย่างไร้สาระ

“อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนผมเมา” เจมส์พูดขึ้นเสียงเรียบ และอธิบายเหตุผลที่ทำไมเมื่อคืนเขาต้องมาที่นี่ นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเอมเฟ่ก็ค่อยๆหายไป ดั่งที่คาดไว้ เมื่อวานเขาเมาไปจริงๆ ตอนเมาก็มักจะพูดอะไรเรื่อยเปื่อย แม้แต่เขาอยู่กับใครยังแบ่งแยกไม่ออก “งั้นฉันไปทำงานก่อน” ริมฝีปากของเอมเฟ่สั่นเบาเบาๆ จากนั้นก็เปิดผ้าห่มออก แต่นึกไม่ถึงว่าเธอของมือกลับถูกเจมส์ดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา “ถึงแม้ผมเมา แต่ผมรู้ว่าผมพูดอะไรออกไป เรื่องหย่า นอกจากฉันจะยิมยอม ไม่งั้นให้ตายคุณก็หย่าไม่ได้” ที่แท้เขาจำเรื่องนี้ได้ คำพูดอันสวยหรูเขาได้เตรียมไว้แล้วนี่เอง พอเขาเล่นเธอจนพอ และเบื่อเธอแล้ว ก็จะปล่อยเธอจากไปเอง……เอมเฟ่กำลังยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง “ได้ ฉันรู้แล้ว คุณอยากจะหย่าเมื่อไหร่ก็หย่าเมื่อไหร่ ฉันไม่มีความคิดเห็นใดๆ” เธอที่ไม่มีการต่อต้านใดๆ กลับทำให้เจมส์ขมวดคิ้วเป็นปม เธอฟังเข้าใจคำพูดของเขาหรือป่าว เขาบอกว่าไม่หย่า มันก็คือคำพูดที่เธออยากจะฟังตลอดมาไม่ใช่หรอ? “ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปทำงานก่อน ถ้าฉันสายอีกก็คงจะโดนไล่ออกจริงๆ” ตอนนี้เอมเฟ่ก็ทำตัวเหมือนหุ่นไม้ที่เงียบสงบ สุขุม แล้วไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ความไม่โวยวายของเธอ ทำให้เจมส์ที่เย็นชาต่อเธอกำลังรู้สึกตึงเครียด “โดนไล่ออกก็โดนไปสิ ผมเลี้ยงดูคุณไม่ไหวหรือไง? ทำไมต้องทำตัวลำบากแบบนี้ จะทำให้ใครดู?” วินาทีต่อไป เอมเฟ่จึงยิ้มหวานขึ้นมา แต่รอยยิ้มนั้นเจมส์กลับรู้สึกแปลกประหลาด และรู้สึกมีหนักใจแบบพูดไม่ถูก “ฉันอยากจะทำงาน เพราะว่า……มันให้ความรู้สึกว่างานต้องการฉัน พอดีหรือยัง?” ครั้งนี้เอมเฟ่ขึ้นเสียงสูง น้ำเสียงที่ถือว่าเป็นการอ้อนวอนเขา แต่การอ้อนวอนของเธอนั้นเพราะว่างานเท่านั้น ไม่ได้เพราะว่าเขา! “ไปเถอะ กลางคืนผมจะมารับ กลับบ้านไปกินข้าวด้วยกัน” พอเอมเฟ่ได้ยินคำพูดพวกนี้เธอถึงหยุดชะงักไปสักพัก แต่ผ่านไปสักพักเธอก็พยักหน้าโดยดี “ดี ผมจะรอคุณ” จริงๆก็รู้ดีว่าถ้ากลับบ้านต้องโดนแม่ทำเย็นชาใส่อย่างแน่นอน ต้องทนดูสีหน้าของคนอื่นแบบนี้ เจมส์ก็นึกว่า พอเขาขอเธอกลับบ้านแบบนี้ เธอก็คงจะหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงหรือปฏิเสธ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอกลับตอบตกลงอย่างไม่ต่อต้านใดๆ! “ช่างเถอะ ผมไม่มีเวลา คุณนั่งรถกลับมาเอง” เจมส์เปิดผ้าห่มแล้วใส่เสื้อของตัวเองให้เรียบร้อย “ได้ ฉันรู้แล้ว” เอมเฟ่จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ต่อให้เธอรู้ว่าข้างหลังของเธอจะมีเจมส์ค่อยจ้องมองเธออยู่ แต่เธอก็ไม่หันกลับไป ได้ๆๆๆ！ เธอพูดเป็นแต่คำว่าได้ใช่ไหม? ดี งั้นผมจะรอดูว่าคืนนี้คุณจะเป็นยังไง! “ปึ่ง！” เสียงปิดประตูดังขึ้น เอมเฟ่ที่กำลังมองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจยาวๆ ความโชคร้ายที่เขาตามรังควานเธอไม่หยุดแบบนี้ เมื่อไหร่มันถึงจะจบสักที ปล่อยให้ต่างคนไปตามทางของตัวเองได้ไหม……. วันนี้ต้องไม่เป็นวันดี ตั้งแต่ตอนเช้าเอมเฟ่ก็รู้สึกได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าต้องโชคร้ายขนาดนี้! เธอเกือบไปถึงที่ทำงานสาย ยังถูกผู้จัดการพิกุลปรับตำแหน่งไปเป็นเด็กทดลองงาน แต่กลับบอกว่ายังไม่ตั้งใจทำงานอีก จากนั้นก็โยนเอกสารเกี่ยวกับธนาคารใหญ่ๆให้เธอเป็นกอง แล้วให้เธอเป็นคนไปคุยกับธนาคาร ให้ธนาคารให้เครคิตกับบริษัท รอให้เอมเฟ่วิเคราะห์เกี่ยวกับจุดเด่นจุดด้อยของแต่ละธนาคารใหญ่ ก็ตอนเที่ยงแล้ว และกำลังจะออกไปซื้ออาหารเที่ยงมากิน ก็ยังโดยผู้จัดการพิกุลด่า ตอนบ่ายนี้ไม่ได้ไปไหนเลย แล้วจะมีอารมณ์กินข้าวได้ยังไง พอไปเจอแต่ละธนาคาร ก็ดูเหมือนพวกเขาจะยุ่งๆ สุดท้ายก็ไม่มีสักธนาคารที่ยอมเซ็นสัญญา เอมเฟ่ที่พึ่งกลับถึงบริษัทตอนหกโมงเย็น ทำงานและถูกใช้งานจนเหนื่อยเหมือนหมา จากนั้นก็นอนลงบนโต๊ะอย่างน่าสงสาร เธอยังไม่ทันได้พักดีๆ “ปึก” เสียงดังขึ้น เธอรู้สึกตกใจจนเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปยังเอกสารที่ผู้จัดการพิกุลโยนมาให้ “เธอว่ามาสิทั้งวันเธอทำอะไรบ้าง บริษัทให้เงินเดือนเธอแล้วเธอมาเล่นๆแบบนี้หรอ แค่ทำตัวเล่นๆไปหนึ่งวันก็ได้เงินมาฟรีแบบนี้ เรื่องแบบนี้ฉันก็อยากทำ แต่มันก็คงทำได้ไม่นาน ก็แค่สามเดือน” เอมเฟ่จึงรีบลุกขึ้นอย่างตกตลึง แล้วก้มหัวลงอย่างเชื่อฟัง “ขอโทษค่ะผู้จัดการพิกุล พรุ่งนี้ดิฉันจะรีบรักษาเวลาไปหาธนาคารอื่นๆเยอะกว่านี้ วันนี้เหมือนสำนักงานใหญ่ของแต่ละธนาคารติดประชุม เลย……” “ไม่ต้องบอกขบวนการ ฉันอยากรู้แค่ผลลัพธ์ที่ได้! แต่สุดท้ายทั้งวันเธอไม่ได้ทำอะไร นี่เป็นเอกสารที่บริษัทเราได้สัญญาเพื่อร่วมงานกับธนาคารใหญ่ เธอไปวิเคราะห์ดู พรุ่งนี้ฉันจะต้องเห็นรายงานของเธอ” เอมเฟ่หันไปมองเอกสารที่กองสูงเหมือนหนึ่งเมตร ถ้าพรุ่งนี้ก็ต้องเขียนรายงาน งั้นคืนนี้เธอต้องอดหลับอดนอนทำออกมา แต่ว่าเจมส์บอกว่าจะให้ไปกินข้าวด้วยคืนนี้ “คือว่า……ผู้จัดการพิกุล ดิฉันดูพรุ่งนี้ได้ไหมคะ จากนั้นมะรืนจะทำรายงานให้ได้ไหมคะ?” ผู้จัดการพิกุลที่กำลังจะหันหลังแล้วเลิกงาน ได้ยินคำขอร้องชองเอมเฟ่ จากนั้นเธอก็ใช้สีหน้าที่เย็นชามองเธอ