บทที่ 14 ความโหดของเจมส์

“นี่เป็นท่าทีในการทำงานของเธอหรอ? เรื่องของวันนี้ทำไมต้องไปทำพรุ่งนี้ งั้นเงินเดือนของวันนี้ บริษัทให้เธอพรุ่งนี้ได้ไหม?” “ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะผู้จัดการพิกุล……ฉันไม่ใช่จะไม่ทำ แค่คืนนี้ฉันไปกินข้าวกับคนที่บ้าน ไม่งั้นคนที่บ้านต้องไม่เชื่อใจฉันอีก” เอมเฟ่รีบทำมือปฏิเสธแล้วอธิบายขึ้น ใครจะไปนึกถึงว่าคำๆนี้ของเธอ ทำให้ทุกอย่างร้ายแรงกว่าเดิม “คนที่บ้าน? ในเอกสารเธอเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า จะไปมีคนที่บ้านได้ยังไง เอมเฟ่หนอเอมเฟ่ เธอนี่มันสรรหาคำพูดโกหกเก่งจริงๆเลยนะ เธอบอกว่าเธอจะทำงานให้เสร็จ? แต่ดูการไม่ตั้งใจทำงานของเธอ เธอไม่มีทั้งเบื้องหลังที่คอยสนับสนุน ไม่ว่าพ่อแท้ๆคอยช่วย งั้นก็หาผู้ชายแต่งงานซะเลยสิ อย่างน้อยครั้งหน้าที่โกหก จะได้มีคนคอยช่วยเหลือ!” กำพร้า……เอมเฟ่รู้สึกตัวเองด้อยค่าจริงๆ แต่เป็นความเจ็บปวดที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเธอ ตอนนั้นเธอมักจะหามุมมืดๆที่ไม่มีใครเห็น แอบเช็ดน้ำตาของตัวเอง ดังนั้นเธอเลยสาบานกับตัวเองว่า อนาคตเธอต้องมีครอบครัวของตัวเอง และมีญาติของเธอเอง แค่นึกไม่ถึงวันนี้ เธอก็ยังมีสถานะเป็นเด็กกำพร้า แม้แต่สิทธิ์ของการกลับบ้านไปกินข้าวกับคนที่บ้านก็ไม่มี เพราะว่าเธอไม่มีครอบครัว นี่ก็คือคำโกหกของเธอ มือของเธอจึงสั่นงันงกขึ้นมา เธอไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนจริงๆ อย่าพูดถึงเลยว่าจะหย่ากับเจมส์ ต่อให้ยังไม่หย่า เจมส์ก็ไม่เคยเปิดเผมว่าเธอเป็นภรรยาของเขา เหมือนคำพูดของผู้จัดการพิกุลที่ข่มเหง ทำให้เธอไม่สามารถโต้แย้งใดๆ “ไม่มีอะไรพูดแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่มีอะไรก็ดูเอกสารเธอไปโดยดี พรุ่งนี้เช้าฉันต้องได้เห็นรายงานของเธออยู่บนโต๊ะของฉัน ถ้าหาก……เธอไม่เสร็จจริงๆ งั้นก็ฟังคำตักเตือนของฉัน หาผู้ชายแต่งงานซะ ถือโอกาสตอนที่เธอยังสาว ยังมีคนอยากเอา อย่าให้รอถึงแก่ก็จะได้อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้” ผู้จัดการพิกุลพึ่งจะพูดจบ จู่ๆก็มีเสียงอันเย็นชาดังขึ้นจากข้างหลังของเธอ “ดูๆแล้วผมว่าบริษัทของคุณควรจะเพิ่มเงินเดือนเป็นสองเท่าให้กับผู้จัดการพิกุลถึงจะถูก ไหนๆก็จะทำโอทีแล้ว ก็ยังจะมาชี้พนักงานคนอื่นให้ทำโน่นทำนี่ แต่ว่า ในสายตาของคุณผู้จัดการพิกุล เธอควรจะหาผู้ชายมาเป็นสามีอย่างเรื่อยเปื่อยขนาดนั้นเชียว?” ได้ยินเสียงนี้ เอมเฟ่ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างน่าตกใจ เขามาได้ยังไง? ไม่ได้บอกว่าให้เธอนั่งรถกลับไปกินข้าวเองหรอ? อีกอย่างเมื่อกี้ยังจะตำหนิผู้จัดากรขึ้นมาอย่างทรงอำนาจและโหดเหี้ยมจนต้องให้เธอหันหลังไปมอง จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นแบบนี้ “เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ประธานเจมส์หรอคะ? ทำไมท่านมีเวลามาที่นี่ได้? มาหาท่านประธานของเราหรือเปล่า? วันนี้เขาออกไปตั้งแต่บ่ายแล้ว ไม่ได้อยู่ที่บริษัท ไม่งั้น……ท่านไปนั่งที่ออฟฟิศของฉันหน่อยไหม ฉันจะชงกาแฟให้ท่านดื่ม?” พอเธอพูดไปก็บิดเอวของตัวเองไปมาด้วย เหมือนงูเลื่อยไปเลื่อยมา สีหน้าที่ดูเบิกบานกำลังเดินไปหาเจมส์ นี่ก็โทษเธอเริดไม่ได้ เพราะใครๆก็รู้ว่าเจมส์เป็นหนุ่มนักธุรกิจที่โสดสนิทและฮอตที่สุด อีกอย่างยังไม่เคยมีข่าวเสียๆหายๆ สีหน้าอันหล่อเหลาของเขา ทำให้ผู้หญิงอยากจะเข้าใกล้เขามาก แต่ใครจะไปนึกถึงว่าเจมส์กลับทำมือปฏิเสธ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบแต่ฟังเหมือนจะเซ็กซี่มากๆ “คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย ต้องให้เธอผู้ชายที่เมื่อยซั่วแบบไหน ถึงจะเหมาะกับเธอ?” “หา?” ผู้จัดการพิกุลเหมือนจะอึ้งในคำถามของเจมส์ จากนั้นก็เผยยิ้มขึ้น “สำหรับเธอที่เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีตระกูลที่ร่ำรวย การศึกษาก็ไม่สูงมาก หาผู้ชายธรรมดาๆก็พอ หรือว่าผู้ชายดีๆจะตกหลุมรักเธอด้วยหรอ?” เจมส์พยักหน้าขึ้น จากนั้นก็มองไปยังเอมเฟ่ เอมเฟ่ที่ทำตัวเกร็งไปหมด สีหน้าที่ไม่เปลี่ยนยืนอยู่แบบนั้น เหมือนคนที่พวกเขาพูดถึงไม่ใช่เธอ เธอก็รู้ดีว่าเจมส์ถามผู้จัดการพิกุลแบบนี้ก็แค่อยากจะโจมตีและ และเหยียบเธอในจมดิน เธอไม่กลัวว่าตัวเองจะเสียอะไรอีกแล้ว และไม่เคยรู้สึกมีหวังต่อใครและสิ่งใดทั้งนั้น ดังนั้นเธอจึงยืดตัวตรงอย่างหน้านิ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นสูงๆ จากนั้นก็มองเจมส์อย่างไม่เกรงกลัวใดๆ “ที่แรกผมที่เองที่เป็นผู้ชายธรรมดาๆคนนั้น ดูๆแล้วคุณผู้จัดการพิกุลมีตาทิพจริงๆ” เจมส์ทำเสียงเรียบเหมือนดั่งผืนน้ำ แต่คำพูดกลับทำให้ฟังดูน่าตกใจ เขาสาวเท้าขึ้นอย่างหนักแน่นแล้วเดินไปหาเอมเฟ่ แล้วมองเอมเฟ่ที่กำลังหยุดชะงักอยู่ด้วยสายตาที่ยากที่อธิบายว่าคิดอะไรอยู่ จะไม่ให้เอมเฟ่รู้สึกแปลกใจได้ยังไง พวกเขาแอบแต่งงานกันอย่างเงียบๆมาสองปี ไม่เคยประกาศเรื่องพวกนี้ต่อสาธารณะ แต่วันนี้เขากลับพูดอะไรที่น่าตกใจแบบนี้ จะไม่ทำให้ตกตลึงได้ยังไง? และผู้จัดการพิกุลที่ยืนอยู่ข้างหลังก็มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ข้างหลัง แต่เอมเฟ่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา เจมส์กลับเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็จับจ้องผู้หญิงที่กำลังมองตาค้าง สีหน้าเด็กไปด้วยความหวาดกลัวและตกใจ “ภรรยาของผม ผมยังไม่เคยคิดจะด่าเธอแม้แต่นิดเดียว กลับถูกคนอย่างคุณที่ใช้อำนาจเข่มเหงเธอ ผมว่าบริษัทนี้ก็คงไม่จะไม่อยากคงอยู่อีกต่อไป” น้ำเสียงที่นิ่งเฉยแบบนี้ กลับทำให้ผู้จัดการพิกุลฟังแล้วก็ล้มลงบนพื้น ความโหดเหี้ยมในโลกธุรกิจของเจมส์นั้นมีชื่อดังมากๆ วันนี้แม้แต่บริษัทเขายังไม่คิดจะปล่อย นับภาษาอะไรกับผู้จัดการพิกุลตัวน้อยๆ? ดูๆแล้ว ชาตินี้เธอคงไม่ได้ฝันไกลอะไรอีกล่ะ แม้แต่จะเอาชีวิตรอดยังยากเลย