ตอนที่315เลิกยา

ตอนที่315เลิกยา วันนั้น เขาบอกว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ทิพย์ตกไปอยู่ในมือของณภัทร แต่ตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไป "เรื่องนี้ผมไม่รู้" นรวรอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่งและไม่ยอมพูดต่อ เพ็ญนีติ์รู้ว่าไม่สามารถถามอะไรออกมาจากเขาได้ ดังนั้นจึงต้องล้มเลิกความคิดที่อยากจะเจอทิพย์ แต่ก็อดเป็นห่วงเธอขึ้นมาไม่ได้ ตอนนี้เธอยังสบายดีไหมนะ? ถ้าเธอถูกณภัทรลักพาตัวจริงๆ ตอนนี้เธอก็ควรจะอยู่บนถนนที่อูข่านใช่ไหม? ผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้จะต้องตกอยู่ในสถานที่ที่กระหายเลือดตลอดชีวิตเลยหรือ? มันช่างโหดร้ายจริงๆ เธอขดตัว เคยคิดว่าจะออกไปจากห้อง เธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะอยู่ในห้องของเขา แต่เมื่อก่อนเธอก็นอนที่นี่ มันไม่ง่ายเลยที่จะบอกว่าเธอจะไปอยู่ห้องอื่น คนอย่างปุริมต้องแปลกใจแน่นอนและยังเห็นได้ชัดว่าเธอขี้ใจน้อย คืนนั้นเธอนอนหลับอย่างกระสับกระส่าย ในความฝัน เธอดูเหมือนจะกลับไปที่เตียงใหญ่นุ่มสบายอีกครั้ง ได้กอดผ้าห่ม จากนั้นเธอจึงรู้สึกสบายใจ แต่ตอนที่ไม่ต้องการที่จะตื่นขึ้นมานั้นเธออยู่บนเตียงจริงๆ ปกคลุมไปด้วยผ้านวม ในห้องที่มีแต่ความเงียบสงบ ใช่เขาไหมนะ? เธอกวาดสายตาอันงัวเงียไปยังด้านข้าง แต่ในหัวใจกลับว่างเปล่า จริงๆ แล้วถ้าไม่มีมือของเขาที่เอวของเธอก็พิสูจน์ได้ว่าเขาไม่อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังต้องการยืนยันให้แน่ใจ นอนอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน ยังมีลมหายใจของเขาอย่างเลือนราง ทางฝั่งของเขายังมีร่องรอยยุบตัว เขากลับมาหรือเปล่า? เพ็ญนีติ์เริ่มคิดฟุ้งซ่านและหยุดความคิดอันฟุ้งซ่านไม่ได้เลย นอกหน้าต่าง ฟ้าสว่างแล้ว แสงอาทิตย์กำลังสาดส่องเข้ามาในห้องผ่านทางช่องหน้าต่าง ร่างของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่ารอยยิ้มของนางฟ้ากำลังออกฤทธิ์ แต่บนโต๊ะข้างๆ นั้นไม่มีถุงเล็กๆ ที่บรรจุ ‘รอยยิ้มของนางฟ้า’ เหมือนทุกวันอีกต่อไปแล้ว เธอกระโดดลงจากเตียงด้วยความหวาดกลัว เขาเคยบอกว่า หลังผ่านไปสามวันเขาจะไม่ให้รอยยิ้มของนางฟ้าแก่เธอแล้ว และตอนนี้ เขาก็ไม่ให้เธอแล้ว แต่กลับไม่อยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขของเขา แต่ทำอย่างไรก็กดปุ่มโทรออกไม่ลง หากเธอกรบกวนเขาในเวลานี้คงจะดูไม่ดี แต่ถ้ามันโจมตีเข้ามาแล้ว แล้วเธอจะทำอย่างไร? ร่างกายของเธอสั่นไหวอีกครั้งซึ่งเป็นสัญญาณของการโจมตีที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอออกแรงกดหน้าท้อง เสียงเรียกเข้าอันไพเราะดังอยู่ข้างหู แต่อย่างไรก็ไม่สามารถบรรเทาความตึงเครียดในหัวใจของเธอได้ ผ่านไปเป็นเวลานานก็มีเสียงรับสาย เธอพูดอย่างร้อนรน “ปุริม ฉัน...” “เพ็ญนีติ์ ผมเอง ผมนภนต์” หัวใจของเธอสะดุ้ง โทรศัพท์มือถือในมือเกือบตกลงกับพื้น หมายเลขที่เธอโทรออกเป็นของปุริมชัดๆ แต่ทำไมกลายเป็นนภนต์ไปได้? เธออยากถาม แต่ก็พูดไม่ออก เอาล่ะ รอให้เธอวางสายก่อนแล้วค่อยกลับไปดูบันทึกการโทร “เพ็ญนีติ์ ผมอยู่ระหว่างทาง อีกไม่นานก็ถึงบ้านคุณแล้ว ตอนนี้คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและรอผมที่หน้าประตู พอถึงแล้วพวกเราจะออกไป” “ไปไหน?” เธอสงสัยว่านี่จะเป็นการจัดการของปุริมทั้งหมด? “ไปที่บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป ผมได้ส่วนผสมมาแล้ว เขาเอามาให้ผมและได้ผสมยาแล้ว ผมจะเลิกยากับคุณ...” ต่อมา นภนต์ก็พูดในสิ่งที่เธอได้ยินไม่ชัดเจน หูของเธอเหมือนจะสูญเสียการได้ยินไปแล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่านภนต์วางสายไปตั้งแต่เมื่อไร ในหูของเธอมีเพียงเสียงตัดสายดังอยู่ตลอดเวลา มันเสียดหูและทำให้เธอรู้สึกเศร้า ผ่านไปเป็นเวลานาน เธอวางโทรศัพท์มือถือลงเหมือนเป็นหุ่นยนต์ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงขายาว เธอไม่ได้คิดอะไรเลย ลืมแม้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันที่สองของการอยู่ไฟหลังแท้งบุตร เธอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับกระเป๋าของเธอ โดยที่ไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด เธอค่อนข้างกลัว กลัวว่าตัวเองจะเกิดอาการเสี้ยนขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วเธอจะทำอย่างไรดี? ด้านนอกประตู ชายฉกรรจ์สองคนที่เฝ้าประตูอยู่ไม่ได้ขวางเธอไว้ แต่มีแม่บ้านคนหนึ่งกลับยืนขวางอยู่ข้างหน้าเธอ “คุณผู้หญิงคะ คุณผู้ชายบอกว่าคุณใส่เสื้อแขนสั้นออกไปไม่ได้ โดนลมไม่ได้ ให้ฉันเปลี่ยนกระโปรงยาวตัวนี้ให้คุณนะคะ” “โอเค” เธอหันกลับไปเหมือนหุ่นยนต์ที่รับคำสั่ง ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง ปล่อยให้แม่บ้านเปลี่ยนกระโปรงยาวให้เธอ กระโปรงยาวลากพื้น คลุมถึงหลังเท้าพร้อมด้วยถุงเท้าและรองเท้าแตะ พันผ้าพันคอไหมบนศีรษะ จากนั้นแม่บ้านจึงพาเธอออกไปจากห้อง เธอถูกเขาทอดทิ้งไว้หลังจากอยู่ไฟที่บ้านเขาเพียงวันเดียว ฮ่าฮ่า เธอถูกทอดทิ้งจริงๆ เขาไม่แม้แต่จะออกมาส่งเธอ เธอยืนอยู่หน้าประตูโถงรับแขก แม่บ้านไม่อนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก ในไม่ช้าเธอก็ได้ยินเสียงแตรรถ มันคือสัญญาณจากนภนต์ สีขาว เมื่อเงยหน้าขึ้นมองออกไป ชายในรถก็กำลังโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถแล้วโบกมือให้เธอ แต่คนเฝ้าประตูกลับเปิดประตูใหญ่และปล่อยให้เขาเข้ามา รถค่อยๆ จอดลงที่หน้าประตูโถงรับแขก "เพ็ญนีติ์ ขึ้นรถ" เมื่อเห็น ‘อาวุธ’ ที่ติดตั้งอยู่บนร่างกายเธอ นภนต์ก็เดาอะไรได้บางอย่าง เมื่อถูกประคองขึ้นรถ เธอก็กระซิบเบาๆ “ไปกันเถอะ” นภนต์สตาร์ทรถของเขาก่อน และเมื่อขับรถออกมาจากสวนแล้วเขาถึงพูดขึ้นว่า "คุณได้ไปโรงพยาบาลแล้วหรือยัง?” “อืม” เธอพูดเบาๆ สายตาจับจ้องไปยังจุดหนึ่งด้านหน้ารถ ไม่สามารถเบนไปไหนได้เลย “ยังเจ็บอยู่ไหม?” “ไม่แล้ว” มุมปากแย้มยิ้มขึ้นมา “ฉันไม่เป็นอะไร” “ก็ดีแล้ว ไม่งั้นถ้ารอจนกว่าคุณเลิกยาเด็กก็โตแล้ว หากผ่าตัดตอนนั้นจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายมากกว่า” นภนต์พูดกับเธออย่างอ่อนโยน “กลัวไหม?” เธอค่อยๆ หันหน้ามาและมองไปที่ใบหน้าของเขา ช่างเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาจริงๆ “ไม่กลัว” มีเขาอยู่เธอไม่กลัวหรอก เขาจะเลิกยาไปพร้อมกับเธอ