已经是第一章了
ตอนที่316 เลิกยา
ตอนที่316 เลิกยา
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ถ้าคุณเกิดมีอาการขึ้นมา ผมอาจจะมัดคุณไว้ คุณยังอยู่ในช่วงอยู่ไฟ หากได้รับบาดเจ็บหรือไม่สบายจะไม่เป็นผลดี โอเคมั้ย?” เขาถามเธอด้วยความกังวล แต่เธอกลับพยักหน้าโดยไม่ทันได้คิดอะไร “แล้วแต่คุณ”
ถ้าเธอเลิกยาได้ก็ดี เลิกแล้วก็จะกลับไปหาอ้อยกับส้มได้ มิฉะนั้นเธอจะไม่กล้ากลับไปหาลูก ไม่อยากบอกให้พวกเขารู้ว่าพวกเขามีแม่ที่ติดยา
เมื่อนภนต์เห็นหน้าซีดเผือดของเธอก็คิดว่าเธอกลัวการเลิกยาที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่เขากำลังขับรถจึงพูดอะไรมากไม่ได้ ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป ประตูด้านหน้าเปิดกว้างอยู่ ปัณฑากำลังทำความสะอาดอยู่ เธอยังฮัมเพลงไปด้วยดูท่าทางมีความสุขมาก
เธออายุยังน้อย แต่เหมือนว่าเธอจะแก่ขึ้นมาหลายปีในช่วงเวลาแป๊บเดียว ไม่สามารถกลับไปเป็นวัยรุ่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“นภนต์ คุณไปไหนมา?” เพ็ญนีติ์เดินอย่างช้าๆ นภนต์ก้าวข้ามธรณีประตูเพียงก้าวเดียว ปัณฑาเข้ามาต้อนรับ เอามือวางลงบนคอเสื้อของนภนต์ “ใส่ยังไงเนี่ย มันยับหมดแล้ว”
แต่นภนต์กลับฉากหลบ “หยุดโวยวายได้แล้ว เพ็ญนีติ์มา พวกเรายังมีเรื่องอื่นต้องทำ”
ปัณฑาถึงเงยหน้าขึ้นมองเพ็ญนีติ์ ดวงตาที่อ่อนโยนของเธอเปลี่ยนเป็นค้นหา “พี่เพ็ญนีติ์ พวกพี่มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย?”
เพ็ญนีติ์ส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”
“พี่เพ็ญนีติ์ แล้วพี่แต่งตัวแบบนี้ได้ยังไง ไม่ร้อนเหรอ?”
คำพูดของปัณฑาทำให้เพ็ญนีติ์เพิ่งรู้สึกถึงเหงื่อที่ออกทั่วร่างกาย อาการปวดบวมเล็กน้อยตรงนั้นยังคงอยู่และไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไรกว่าจะหายไป เธอพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “ไม่ร้อน”
“แล้วพี่ปุริมล่ะ? เขาไม่ได้มาด้วยเหรอ?” ปัณฑามองเลยไปยังด้านหลังของเพ็ญนีติ์ แต่กลับไม่เห็นเงาของปุริม เขาไม่ได้มาจริงๆ
ริมฝีปากของเพ็ญนีติ์ขยับเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบบอกว่า “เขายุ่งน่ะ”
“งั้นพี่ไปเปลี่นเสื้อผ้าเถอะ อากาศร้อนอย่าใส่ปกปิดมากขนาดนี้เลย”
“ปัณฑา...” นภนต์ท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย “ไปกวาดพื้นเถอะ”
ปัณฑาถลึงตาใส่เขา บิดตัวกลับไปโดยไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะไปกวาดพื้นต่อ
เพ็ญนีติ์ถอดผ้าคลุมศีรษะออกแล้วเดินตามนภนต์เข้าไปในห้องเล็กๆ ที่ใช้สำหรับเลิกยาโดยเฉพาะ ภายในว่างเปล่า แต่มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะปลอดภัย
นภนต์ปิดประตูห้อง จากนั้นก็ชี้ไปที่เบาะที่อยู่บนพื้นแล้วพูดว่า “นั่งลงสิ”
เพ็ญนีติ์นั่งลง นภนต์เปิดถุงที่อยู่ในมุมหนึ่งแล้วหยิบยาส่งให้เธอ “กินซะ”
เธอกินยาเข้าไปซึ่งมีรสชาติขมเล็กน้อย แต่เธอกลับกลืนมันลงไปทั้งหมดโดยไม่มีความรู้สึกใดๆ เธอนั่งเงียบๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่คิดอะไร ไม่นานนักอาการเสี้ยนยาก็กำเริบขึ้น ร่างกายของเธอเริ่มสั่น ดวงตาของเธอปิดสนิท เธอกำลังอดทนไม่คิดถึงมัน ไม่คิดถึงความยั่วยวนที่กำลังกัดกินกระดูกที่กำลังแสดงออกมาจากร่างกาย
มือข้างหนึ่งจับเธอไว้อย่างเงียบๆ ราวกับต้องการมอบพลังให้เธอ
ในจมูกล้วนเป็นกลิ่นกายของนภนต์ อาการเสี้ยนยาของเขายังไม่กำเริบ ตัวเขามักจะเกิดขึ้นในเวลากลางคืน
เวลาเริ่มผ่านไปอย่างทรมาน เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอถูกดูดออกไปจนว่างเปล่าเหมือนไม่ใช่ของตัวเธอเอง ในกระแสเลือดเหมือนมีแมลงนับไม่ถ้วนกำลังคืบคลานและแหวกว่าย “นภนต์...” เธอคว้ามือของเขากลับ เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองมีกำลังมากเพียงใด เพียงแค่รู้สึกว่าต้องจับให้มั่น ต้องยึดจับอะไรให้มั่นไว้สักอย่าง
ปฏิกิริยาครั้งแล้วครั้งเล่า ดั่งคลื่นสาดซัดถ่าโถมเข้ามาไม่รู้กี่ลูกต่อกี่ลูก กัดเซาะให้ร่างกายของเธอกระตุกขึ้นลงนับครั้งไม่ถ้วน หัวใจเต้นอย่างรุนแรงราวกับนั่งรถไฟเหาะ
เมื่อเธอรู้สึกตัวแล้วเธอก็รู้สึกว่าเมื่อก่อนนภนต์นั้นเก่งมาก ตอนที่อยู่ในอูข่านเขาไม่ได้ใช้ยาใดๆ เลย นั่นคือการเลิกยาแบบหักดิบ มันต้องใช้ความกล้าหาญและความอุตสาหะมากแค่ไหนกัน
ผ้าขนหนูที่เปียกและเย็นวางลงบนหน้าผากของเธอ เธอพยายามลืมตาขึ้น นภนต์กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเธอไว้ เธอเพิ่งรู้ว่าเขาโอบกอดเธอไว้แน่นอยู่ตลอดเวลา มืออีกข้างหนึ่งคอยเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธออย่างระมัดระวัง
“ถ้ารู้สึกไม่สบายก็ตะโกนออกมา ไม่ต้องกลัว ฉนวนกันเสียงของห้องนี้ดีมาก นอกจากผมแล้วก็ไม่มีใครได้ยิน” เสียงอันแผ่วเบาปลอบประโลมเธอ น้ำตาของเธอร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครรู้ถึงความยากลำบากของเขาในอูข่านไปมากกว่าเธอในตอนนี้อีกแล้ว มันเป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถทนได้ ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่เขา บางครั้งเธอก็มีสติแต่บางครั้งก็เลือนราง เธอกัดริมฝีปากจนเลือดออกก็ยังไม่รู้ตัว มีความรู้สึกล่องลอยเกิดขึ้นในร่างกายของเธอ แต่ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกระแทกเข้าที่ศีรษะของเธออย่างหนักหน่วง ทำให้เธอรู้สึกมึนตึง เธอได้ยินนภนต์เรียกชื่อเธอและเอามือโอบเธอไว้ตลอดเวลา
แต่น้ำตาของเธอไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำไมถึงเป็นเขาที่อยู่ข้างกายเธอในเวลาที่เธอรู้สึกเศร้าอีกแล้ว
“เพ็ญนีติ์ อย่าร้องไห้ มันจะต้องผ่านไปให้ได้” ดูเหมือนว่าเธอยังหวาดกลัวอยู่ นภนต์เอามือเช็ดริมฝีปากของเธอแล้วสอดนิ้วเข้าไปในปากของเธอ เพ็ญนีติ์ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ร่างกายของเธอเจ็บปวดทรมาน มือและเท้าของเธอเริ่มโบกสะบัดไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ ตอนที่เธอยังมีสติเล็กน้อยได้บอกให้นภนต์มัดเธอไว้ แต่เขาทำไม่ลงจึงกอดเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอทำร้ายตัวเอง
ในห้องเล็ก คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ทั้งของเธอและของนภนต์ด้วย
ทั้งช่วงเช้าเธอใช้เวลาผ่านไปราวกับคนบ้า เส้นผมยาวแตกสยายราวกับเพิ่งสระมัน
ในที่สุดดวงตาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน ขณะที่พิงกำแพงหอบหายใจอยู่นั้น นภนต์ที่อยู่ตรงหน้าก็ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเช่นเดียวกับเธอ “เพ็ญนีติ์...” เขาโอบกอดเธอไว้แน่น “คุณทำสำเร็จแล้ว สำเร็จแล้วจริงๆ เพ็ญนีติ์ ขอเพียงเข้มแข็งต่อไป ถ้าหนึ่งเดือนไม่ได้ก็สองเดือน สองเดือนไม่ได้ก็สามเดือน คุณต้องทำได้แน่นอน” ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่อย่างนภนต์ร้องไห้ออกมาอย่างคาดไม่ถึง
“ฮ่าฮ่า...” เธอหัวเราะแหยๆ แต่ในใจนั้นโศกเศร้า ทำไมถึงเป็นนภนต์ที่อยู่กับเธอแทนที่จะเป็นปุริม? “นภนต์ เอากะละมังน้ำร้อนกับผ้าขนหนูมานี่ ให้ฉันเช็ดตัวเสียหน่อย” ในช่วงอยู่ไฟไม่เหมาะกับการอาบน้ำ ทำได้เพียงเช็คตัว มิฉะนั้นเธอจะเหนียวตัวและรู้สึกไม่สบาย
已经是最新一章了
加载中
