ตอนที่ 317 เจ็บปวดใจเพราะเขา

ตอนที่ 317 เจ็บปวดใจเพราะเขา “ตกลง ผมจะไปเดี๋ยวนี้” จากนั้นเขาก็ออกไปโดยไม่ได้นึกถึงความยุ่งเหยิงที่อยู่บนตัวเขาเลย “นภนต์ กลับมา” เมื่อเห็นสภาพของเขา ถ้าหากปัณฑาเห็นเข้าจะต้องตกใจกลัวแน่ๆ แต่นภนต์ไมได้มอบกลับไปราวกับว่าเดาออกว่าเธอกำลังเป็นห่วง “ไม่เป็นไร” เพ็ญนีติ์นั่งอยู่บนเบาะรองนั่งไม่ขยับเขยื้อน ร่างกายทั้งหมดดูเหมือนไม่ใช่ตัวเธอเลย ข้างๆ คือกระเป๋าที่เธอถือตอนเข้ามา ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงโทรศัพท์นั้น ทั้งๆ ที่เธอโทรหาปุริมแต่ทำนภนต์จึงเป็นคนรับ? เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและเปิดออกดู เพียงแค่ต้องการยืนยันว่าตัวเองนั้นโทรหาใคร หมายเลขแรกที่โทรออกปรากฏอย่างชัดเจนต่อสายตา เป็นเบอร์ของปุริมจริงๆ ไม่ใช่อย่างอื่น เพ็ญนีติ์ตกอยู่ในห้วงความคิด เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนภนต์ถึงเป็นคนรับสายได้ แต่ว่าหากเธอถามนภนต์ มันค่อนข้างจะกะทันหันและต้องทำให้เขารู้สึกแปลกใจอย่างแน่นอน หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เพนนีจึงตัดสินใจโทรไปที่แผนกบริการหลังจากนาฟอนส่งน้ำร้อนออกไป ถ้าเธอไม่ถามเธอก็จะไม่ยอมเชื่อเลย หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เพ็ญนีติ์ก็ตัดสินใจโทรไปสอบถามที่แผนกบริการหลังจากที่นภนต์เอาน้ำร้อนเข้ามาให้และออกไปแล้ว เรื่องบางอย่างหากเธอไม่ได้ถาม เธอก็จะไม่ยอมเชื่อเลย น้ำมาแล้ว เมื่อเห็นเสื้อผ้านภนต์เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย “นภนต์ ฉันทำให้คุณเจ็บหรือเปล่า?” เขาดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เธอรู้สึกว่าเมื่อครู่เธอน่าจะทำร้ายเขาแน่นอน “เปล่า ไม่เป็นไร” นภนต์รีบวางกะละมังใส่น้ำลง จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วถอยออกไป “ผมจะออกไปก่อนแล้วคอยเฝ้าอยู่หน้าประตู ถ้าคุณมีอะไรก็เรียกผมแล้วกัน ผมจะแง้มประตูไว้ให้ได้ยิน” มือของเขาผละออกไปจากตรงหน้าอย่างรวดเร็ว แต่เวลาเพียงชั่วพริบตานั้นก็ทำให้เธอมองเห็นรอยแดง “นภนต์ ขอฉันดูมือของคุณหน่อย” “มือของผู้ชายจะมีอะไรน่ามอง ฮ่าฮ่า ผมออกไปล่ะนะ” แต่ยิ่งเขาไม่อนุญาตให้เธอดูเธอก็ยิ่งรู้สึกผิด เธอเอามือยันกำแพง เพียงแป๊บเดียวไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งเขาไปตรงหน้าเขา จับมือของเขาวางลงในฝ่ามือของเธอ ทันใดนั้นก็เกิดอาการเจ็บขึ้นมาทันที “เจ็บเหรอ?” เธอยกมือของเขาขึ้นแต่ยังคงประคองอยู่ในฝ่ามือ เป่าแล้วเป่าอีก นิ้วมือของเขาเต็มไปด้วยรอยฟันของเธอ ตื้นบ้างลึกบ้าง บางอันก็กัดเข้า บางอันก็ไม่เข้า แต่รอยฟันเหล่านั้นล้วนมองเห็นได้อย่างชัดเจน เธอกัดเขา กัดแรงขนาดนั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เจ็บ เขาส่ายหน้า “ไม่เจ็บ ทายาหน่อยก็หายแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ยังจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ มันจะไม่เจ็บได้อย่างไร “นภนต์ ครั้งต่อไปถ้าฉันกัดคุณ คุณก็เอาผ้ายัดใส่ปากฉันก็พอ” “ถ้าคุณรู้สึกผิดเดี๋ยวคุณก็ทายาให้ผมแล้วกัน ก็ถือว่าได้ชดเชยแล้ว โอเคมั้ย?” “อืม” เธอพยักหน้า น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกผิดต่อนภนต์จริงๆ ตอนที่เกิดอาการเสี้ยนยา เธอไม่รู้เรื่องอะไร จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง มือของชายหนุ่มถูกดึงออกไปอย่างช้าๆ แม้จะไม่เต็มใจ แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาจำเป็นต้องดึงออกไป “ผมจะไปรอคุณข้างนอก” เพียงชั่วประเดี๋ยวเดียวน้ำเสียของเขาก็แหบพร่า ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้มันก็คงจะดี แต่เมื่อนึกถึงโทรศัพท์เมื่อคืนเขาก็ใจสั่นทันที เรื่องบางเรื่อง เขาก็จำเป็นต้องทำ เพื่อเธอ และเพื่อผู้ชายคนนั้นที่เธอมีความรักให้อย่างลึกซึ้ง นภนต์ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู เพ็ญนีติ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอพยายามเบาเสียงให้มากที่สุดเมื่อโทรไปที่ฝ่ายบริการลูกค้าเพื่อถามว่าทำไมเธอโทรไปเบอร์หนึ่ง แต่คนรับกลับเป็นอีกเบอร์หนึ่ง กำลังจะได้รู้คำตอบแล้ว หากเธอแน่ใจว่าเธอไม่ได้โทรผิดเบอร์ มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวนั่นคือปุริมได้ตั้งค่าโทรศัพท์ของเขาให้โอนสายอัตโนมัติ ทันทีที่มีคนโทรเข้าโทรศัพท์ของเขาก็จะโอนสายไปที่นภนต์โดยอัตโนมัติ ทำไมนะ? ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้? เธอครุ่นคิดอย่างสับสน แต่จะคิดอย่างไรก็ไม่สามารถค้นหาคำตอบได้ ผ้าขนหนูถูกจุ่มลงในน้ำ เธอค่อยๆ ขัดถูร่างกาย ความเจ็บปวดเล็กน้อยตรงส่วนนั้นผสมกับอาการปวดแสบปวดร้อนที่หลงเหลืออยู่จากเหตุการณ์ดังพายุฝนฟ้ากระหน่ำเมื่อครู่ ทำให้เธอต้องใช้เวลานานกว่าที่จะเริ่มมีแรงกำลังกลับมา “นภนต์ คุณมายืนทำอะไรอยู่ที่หน้าประตู?” เธอกำลังล้างตัว เสียงน้ำกระเซ็น เสียงซักถามของปัณฑาดังมาจากด้านนอกประตู เสียงนั้นทำให้เธอชะงักไป ผ้าขนหนูในมือตกลงไปในกะละมังใส่น้ำจนละอองน้ำกระเด็นสาดเธอให้เปียกโชกไปทั้งตัว แต่เธอกลับมองไปที่ประตูราวกับไม่รู้สึกอะไรเลย “เพ็ญนีติ์ไม่สบาย ผมต้องคอยดูแลเธอ คุณไปทำงานของคุณเถอะ อย่ามาสร้างปัญหาให้ผมเลย” นภนต์ไล่ปัณฑาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไม่เกรงใจ “นภนต์ คุณ...” “ไปให้พ้น” เขาผลักแขนของปัณฑาออกอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาอารมณ์เสียมาก โทรศัพท์เมื่อทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา และไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรในตอนนี้?