ตอนที่59 เขาสนใจเธอมาก

ตอนที่59 เขาสนใจเธอมาก “เพราะว่าเขาไม่อยากให้คนใดคนหนึ่งเหมือนกับแม่ของเขา อยากจะหย่า แต่หย่าไม่ได้ เสียเวลาไปเยอะจนถึงวัยกลางจึงจะหย่าได้” นัชชาไม่เคยรู้ว่าเขาเคยมีประสบการณ์เช่นนี้เลย ในสายตาของเธอ คนทั้งหล่อทั้งมีฐานะสูงๆ ราวกับว่าตอนที่เขาเกิดออกมาก็แตกต่างกับคนอื่น เขาควรจะเป็นคุณหนูที่มีครอบครัวร่ำรวย ทำไมถึง... ธนัทมองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของเธอ ภายในใจของเขาก็ไม่ค่อยดี “ทุกอย่างของวันนี้ที่เขามี มันเป็นเขาพยายามสู้เอมา ไม่ใช่มีอยู่ตั้งแต่เขาเกิดมา” คนที่ไม่มีพื้นหลังพัฒนาขึ้นถึงวันนี้ ไม่ใช่ว่ามีความโชคดีก็พอ โดยเฉพาะอาชีพการเป็นทนาย คนที่ทได้ดีก็มีหลายคนอยู่ แต่ว่าในสุดท้าย มีกีคนได้รับผลการที่ดี ต้องสร้างความสัมพันธ์กับคนที่ร้ายกาจ ยกเว้นผิวหนังที่ความสวยงาม ความทุกข์ของข้างใน มีแต่เขาเข้าใจอยู่คนเดียว นัชชาเจ็บใจมากและเสียใจมาก เพราะอคติของตัวเอง แล้วยังมีความคิดผิดๆของเธอ แต่.... ดวงตาของเธอกระพริบเล็กน้อย เธอนึกขึ้นวันนั้นโทรไปหาเตชิต เธอนสใจเรื่องคุณผู้หญิงคนนั้นที่เธอไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงคนไหนรับสายมากที่สุด ไม่อยากจะไห้คนอื่นได้รู้ว่าเธอตระหนี่ เธอพยายามไม่บอกตรงธนัทฟัง เขาฟังครึ่งคำแล้วก็ยกมือขัดจังหวะ “เตชิตไม่มีผู้หญิงคนอื่นหรอก คุณไม่ต้องกังวล” นัชชาไม่เข้าใจว่าทำไมทัศนคติของเขายืนยันมาก ธนัทมองใบหน้าของเธอเต็ไปด้วยไม่พอใจ น้ำเสียงพูดของเขากลายเป็นต่ำๆหนักๆ รวมกับว่าพูดออกปากไม่ได้ เขาหยุดเป็นชั่วคราวจึงพูดว่า “ตอนที่เขายังเล็กอยู่ พ่อเขาส่งเขาไปพักที่โรงเรียน เคยถูกราวี เขาไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นยกเว้นคุณ” นัชชาตกตลึงมาก ถูกราวี? เป็นสิ่งที่เธอคิดอย่างนั้นหรือ อายุสิบกว่าปี เพิ่งเข้าโรงเรียนมัธยม แต่ก็โดนพ่อแม่ส่งไปพักที่ที่น่ากลัวเหมือนรังหมาป่า นัชชาไม่กล้าจะคิดไปลึกว่ารูปภาพตอนนั้นเป็นยังไง เธอคิดลึกไปนิดๆก็รู้สึกหัวเจ็บมาก เจ็บเหมือนกับถูกคนอื่นจับในมือ เธอยอมรับว่าเธอเข้าใจผิดเขามีอะไรอย่างเดิม ก็ไม่ยอมได้ยินคำตอบเช่นนี้ “เรื่องพวกนี้ไม่ควรจะให้ผมมาบอกเธอ แต่เขาสู้กับหัวใจเขาไม่ได้ คุณนัชชา ผมหวังว่าคุณเข้าใจเขา” ผู้ชายคนนี้ไม่อยากให้คนผู้ใดมาสงสารเขา เขาแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นว่าเขาเข้มแข็งมากอยู่ตลอด แต่ก็เสียความสามารถรักคนอื่นและถูกคนอื่นรัก หลายปีที่ผ่านมา อายุก็ไม่เล็กไม่หน้อยแล้ว ต้องการมีคนหนึ่งเฝ้าอยู่ข้างๆเขาแล้ว เวลาไม่สามารถลบไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปแล้ว แต่จุดเริ่มต้นใหม่สามารถครอบคลุมได้สิ่งที่เจ็บใจพวกนี้ ธนัทหวังว่านัชชาเป็นคนที่สมารถทำให้เขาปล่อยลงความทุกข์พวกนั้น “ฉันไม่รู้...”นัชชาน้ำตาไหล เธอเคยรู้สึกว่าสิ่งที่เธอได้เจอมันก็ไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว แต่พอนึกถึงสิ่งที่เตชิตเคยผ่านมา ไม่รู้ว่าเป็นกี่เท่าของเธอ ตอนนี้เธอโตขึ้นแล้ว ต้องการรับผิดชอบการกระทำของเธอ แต่ตอนนี้เขาแค่เป็นเด็ก เขาสิ้นหวังแค่ไหน ไม่น่าละ เตชิตไม่เคยรับกรณีฟ้องร้องหย่าร้าง สิ่งที่ไปถึงจุดจำกาดมันก็ต้องมีผลกระทบ อาจเป็นเหตุผลนี้ทำให้เขาเข้าสู่อาชิพนี้ แต่ไม่อยากจะมีความทุกข์แบบเดิมอีกแล้ว ที่จริงเธอไม่เคยรู้ดีหัวใจของผู้ชายคนนี้อย่างจริงจังเลย ผู้คนเราชอบแสดงความรูสึกของตัวเองกอ่นมาตลอด แต่ลืมไปฟังความรู้สึกของคนอื่น ธนัทตบไหล่เธออย่างเบาๆ “ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เขาไม่ใช่คนที่อ่อนแอ คนที่อยู่ตอนนี้มันเป็นตัวจริงของเขา ผมเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังแค่อยากจะให้คุณเข้าใจเขา เขาเป็นผู้ชายที่มีนิสัยผู้ชายเป็นใหญ่ แต่ว่า ในหัวใจของเขาสนใจคุณมาก คุณไปง้อเขาก่อน เขาจะไม่โกรธแล้ว” ทันดนี้นัชชาไม่สนใจอะไรอีกพยากหน้าทันที “ฉันเข้าใจผิดเขากอ่น มันเป็นความผิดของฉัน” ธนัทเคยคิดว่าเธอน่าจะมีเคล็ดลับเล็กน้อย ไม่น่าคิดเลยว่าเธอเป็นเด็กหญิงที่ง่าย แบบนี้ ในทันทีก็เข้าใกล้นัชชาหน่อย “เอานี่ดีกว่า ผมไปเช็คว่าช่วงนี้เขาไปทำอะไรแล้วค่อยบอกคุณ” “ขอบคุณมากคุณธนัท”นัชชาดีใจมาก ธนัทเขย่ามือ “เราเป็นพี่น้องกัน ต่อไปนี้อย่าเรียกผมเป็นคุณธนัทอีกแล้ว เวลาเราอยู่สองต่อสองเรียกพี่ก็พอ” นัชชารู้สึกว่าอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็พูดออกปาก“พี่ธนัท” “โอเค คุณพักผ่อดีๆก่อน เมื่อกี๊ผมสอบถามปรัณแล้ว อีกสองวันคุณจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณไม่ต้องหว่งมาก การประชาสัมพันธ์มีผลกับเตชิตอยู่” นัชชารู้สึกขอบใจมาก ยืนอยู่ทางประตูมองธนัทเดิกจากไปจนถึงมองมาเห็นตัวเขาจึงจะหันหลังกลับ ............................. ถ้าหากว่าเอยังกังวลเรื่องเล็กๆน้อนๆที่เคยเกิดขึ้นในหัวใจ งั้นธนัทมาครั้งนี้ทำให้เธอใจเย็น หลังจากสองวันผ่านไป เธอออกจากโรงพยาบาล ปรัณได้เก็บยารักษาตัวที่ไม่มีผลร้ายกระทบต่อร่างกายหลายอย่างให้เธอ เป็นยาที่ไม่มีขายในตลาดและเป็นยาที่วิจัยด้วยตนเองของศูนย์วิจัยบริษัทธาริม นัชชารู้สึกว่าเธอไม่ได้ของอะไรจากเตชิต แต่เพื่อนของเขาดีมาก ตั้งตแต่เธอเข้าโรงพยาบาลจนถึงออกจากโรงพยาบาล เธอไม่เคยได้เจอเตชิตเลย ตอนนี้เรื่องนี้ยังไม่ผ่าน เธอไปบริษัทไม่ได้ เมทนีกับณัชชนม์ก็ห่วงเธอมาก เลยรับเธอกลับหมู่บ้านมีสุข ผู้ชายคนนั้นราวกับว่าหายตัวไปจากชีวิตเธอ สถานะการณ์ของสองคนนี้กลับมาเป็นที่เดิม จนถึงวันหนึ่ง นัชชาได้อ่านข่าวคำแถลงบนเว็บไซต์ทางการของเตนัทลอว์เฟิร์ม เนื่องจากช่วงคราวๆนี้ มีสื่อรายงานและเดากันมาหลากหลาย เตนัทลอว์เฟิร์มได้แถลงว่า: ๑ คุณนัชชาเป็นเจ้าหน้าที่ที่ทำงานในบริษัทของเตนัทลอว์เฟิร์ม แต่คุณนัชชาเข้ามาทำงานที่บริษัทเราไม่ได้ใช้วิธีที่สกปรก คุณนัชชาเข้ามาทำงานที่บริษัทเราด้วยการสัมภาษณ์จากการรับสมัครทางสังคมปีละสองครั้งของเตนัทลอว์เฟิร์ม ตอนนี้คุณนัชชายังไม่ผ่านการทดลอง เลยไม่มีคำว่า“กฎที่ไม่ได้พูด” ๒ คนรที่รับผิดชอบการฟ้องร้องหย่าร้างของคุณนัชชาไม่ใช่คุณเตชิต เป็นคุณณาศิสรับผิดชอบไว้ สามารถสอบถามคุณนัชชาได้ ๓ ท่านประธาน ณ ผู้จัดการทั่วไปของเตนัทลอว์เฟิร์มคุณเชิต ไม่มีความสัมพันธ์นอกจากความสัมพันธ์การทำงาน ๔ สำหรับสื่อและคนที่เล่าสือรวมกับกระจายในเรื่องนี้ บริษัทเตนัทลอว์เฟิร์มจะสอบสวนต่อ การพัฒนาติดตามผลของเรื่องนี้รบกวนทุกท่านมาดูแลด้วย รบกวนทุกท่านให้ความความสนใจกับเรื่องนี้ต่อไป คำแถลงนี้สั้นๆ ต้นท้ายยังมีตราประทับอย่างเป็นทางการสีแดงของบริษัทเตนัทลอว์เฟิร์ม นัชชาถอนหายใจในขนาดเดียวเธอยังชื่นชมความสามารถของเตนิช เขานึกถึงแผนการของดวิษอย่างล่วงหน้า เธอคิดว่าดวิษถึงจะเลวร้ายมาก แต่ก็ไม่ควรใช้เด็กน้อยไปใช้ความเห็นอกเห็นใจของคนอื่น เธอยังมีรู้ดีเขาผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อยากได้ผลงานแล้วใช้วิธีชั่วๆ เธอเจ็บใจเพื่อคุณปณิตา ปณิตาเป็นตัวหมากรุกหนึ่งของดวิษ เขารักปณิตาจริงๆหรือ ไม่ เขาไม่เคยรักใครนอกจากตังเอง นัชชานั่งบนโซฟาตกตลึง มือถึงที่จับในมือดังขึ้น เธอได้รับข้อความ เปิดข้อความนี้มาก็ได้เห็นเป็นที่อยู่หนึ่ง：ห้อง VIP005 มิวส์คลับเฮาส์ เลขที่72ถนนกิ่งทอง คืนนี้เตชิตจะอยู่ที่นี่ คนส่งข้อความ：ธนัท นัชชาตลึงสักนิด แล้วหัวใจตื่นเต้นมากอย่างรีบเร่งจนเต้นผิดปกติ เธอจ้องมองข้อความนี้ไปสักพัก เปิดหน้าจอของมือถือแล้วทิ้งมือถือบนโต๊ะ นอนบนโซฟาข้างหลังเธอ มองเพดานที่บนหัวเธออย่างสับสน คือนี้เขาอยู่ที่นั่น ไป หรือไม่ไป