ตอนที่ 319 เธอคือพี่สาวของคุณ

ตอนที่ 319 เธอคือพี่สาวของคุณ เสียงรอสายดังอยู่นานแสนนาน นึกว่าเขารับสายแล้ว แต่ว่าคราวนี้คนที่รับคือนรวร “สวัสดีครับ เพ็ญนีติ์ คุณต้องการอะไรหรือเปล่า?” “อ้อ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” เธอกำลังจะวางสายลงอย่างผิดหวัง ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมมือถือของเขาถึงมักจะโอนสายไปที่เครื่องของคนอื่นตลอด ทันใดนั้นเธอก็ปล่อยนิ้วที่กำลังจะกดวางสาย “นรวร เกิดอะไรขึ้นกับปุริม?” ถ้าไม่เช่นนั้นเขาไม่น่าจะโอนสายไปที่เครื่องของคนอื่นตลอดเวลา ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีผุดขึ้นมา “คุณพูดมา คุณบอกฉันสิ ต้องใช้แน่ๆ” นรวรหยุดไปครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็พูดเบาๆ ว่า “คุณต้องการทราบจริงๆ เหรอ?” “อืม” เธอคิด ต้องการอย่างเร่งด่วน ต้องการมาก ต้องการทราบทันทีในตอนนี้เลย “ท่านประธานกลับไปยังเมืองดรัลกับคุณเพ็ญภัทร์” นรวรกล่าวอย่างช้าๆ จากนั้นก็วางสายลงเหมือนรู้สึกเบื่อหน่ายกับการคาดคั้นถามอย่างต่อเนื่องของเธอ เป็นเช่นนี้เองเหรอ? เธอคิดฟุ้งซ่าน หัวใจของเธอแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มีคนเข้ามาเคาะประตู เสียงนั้นสั่นสะเทือนแก้วหูจนเธอรู้สึกเจ็บ เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัว ตอนนี้เธอไม่ต้องการเห็นหน้าใครทั้งนั้น ปุริม เขากลับไปยังเมืองดรัลกับเพ็ญภัทร์แล้ว ไม่มีแม้แต่คำทักทายอำลา แล้วยังมอบเธอให้กับนภนต์อีก น่าขันจริงๆ เหมือนเธอถูกเขาเตะไปเตะมาราวกับตุ๊กตา “เพ็ญนีติ์ คุณเป็นอะไรไป?” เมื่อเห็นเธอเงียบไปเป็นเวลานาน นภนต์ก็ทนไม่ไหวผลักประตูเข้ามา เพ็ญนีติ์ที่อยู่ตรงหน้าซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม ทำให้เขาอดเป็นกังวลไม่ได้ เพ็ญนีติ์สัมผัสได้ว่านภนต์กำลังอยู่หน้าเตียง เธอค่อยๆ ใจเย็นลง จากนั้นก็เปิดผ้าห่มออกอย่างช้าๆ พูดงัวเงียราวกับกำลังสะลึมสะลือ “ฉันเพิ่งนอนหลับไป เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” นภนต์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “อ้อ ไม่มีอะไร ผมเคาะประตูแต่คุณไม่ตอบผมเลยตกใจ ถ้ารู้ว่าคุณนอนไปแล้วผมก็จะไม่เข้ามารบกวน นอนต่อเถอะ ถ้าคุณนอนหลับพักผ่อนได้ดีก็จะมีกำลังวังชา” ความตื่นเต้นเป็นกังวลของเขาเหมือนกลัวว่าเธอจะพบอะไรบางอย่าง จากเมื่อบ่ายวานนี้จนกระทั่งถึงตอนนี้ยังไม่ถึง 24 ชั่วโมง เธอยังไม่เชื่อว่าปุริมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างกะทันหันจริงๆ เมื่อเช้าวานนี้เขายังไปผ่าตัดทำแท้งเป็นเพื่อนเธออยู่เลย ยังบอกอีกว่าจะคอยดูแลตอนเธออยู่ไฟ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น จะต้องเกิดอะไรขึ้นบางอย่างแน่นอน แต่ทุกคนไม่ยอมบอกเธอ และร่างกายของเธอในตอนนี้ก็มีอาการติดยา ทำให้เธอออกไปไหนไม่ได้เลย ตกเย็น ปัณฑากลับมาที่ห้อง “พี่เพ็ญนีติ์ พี่นอนข้างใน เดี๋ยวฉันนอนข้างนอกก็ได้” เธอยิ้ม ไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอขี้เกียจจะพูด “พี่เพ็ญนีติ์ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของฉันแล้ว เมื่อไรจะถึงวันเกิดของพี่ล่ะ?” “วันที่ 10 ตุลาคม” ที่เมืองดรัล ช่วงเวลานั้นอากาศจะเย็นสบายขึ้นนิดหน่อย แต่ที่นี่อากาศจะเย็นตลอดทั้งสี่ฤดู “วันเกิดของพี่ใกล้ถึงแล้ว” เธอพยักหน้า หาวครั้งหนึ่ง ขี้เกียจไม่อยากพูดจาอะไรทั้งนั้น ปัณฑาดูเหมือนจะรู้ตัว ดังนั้นจึงนอนหลับไปโดยไม่พูดอะไรต่อ เพ็ญนีติ์หลับตาลง แต่ภายในใจยังเป็นห่วงนภนต์อยู่ อาการเสี้ยนยาของเขามักจะเกิดขึ้นในตอนกลางคืน ในเวลานี้เขาจะต้องเข้าไปในห้องเล็กแล้วแน่นอน ทำไมเธอเพิ่งมารู้สึกตัวในตอนนี้ เธอน่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่ปัณฑานอนอยู่ข้างเธอและเพิ่งจะนอนลงไปเท่านั้น น่าจะยังไม่หลับ หากตอนนี้เธอลุกขึ้นมาก็จะทำให้ปัณฑาตื่น ช่างมันเถอะ ต้องรอให้ปัณฑาหลับสนิทเสียก่อนค่อยลุกขึ้นไปเงียบๆ นั่นคือสิ่งที่เพ็ญนีติ์วางแผนเอาไว้ แต่เมื่อเธอปิดไฟ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้หลับไปอย่างเลอะเลือน จนกระทั่งเสียงกรีดร้องได้ปลุกให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอเอื้อมมือไปข้างๆ โดยสัญชาตญาณ ท่ามกลางความมืดเธอยังนึกว่าอยู่กับปุริม “ปุริม...” เธอเรียกอย่างแผ่วเบา แต่ข้างกายกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่เลย ทันใดนั้นเพ็ญนีติ์ก็ตื่นขึ้นมา เสียงกรีดร้องของปัณฑาดังเข้ามาจากด้านนอกประตู เหมือนเธอประสบกับความตื่นเต้นและหวาดกลัว เพ็ญนีติ์เดาออกว่าปัณฑาต้องเห็นภาพการเลิกยาของนภนต์อย่างแน่นอน มันต้องเป็นเช่นนี้แน่ แน่นอนเมื่อเธอวิ่งออกมาจากห้อง ปัณฑานั้นอยู่หน้าห้องเล็กแล้ว และประตูของห้องเล็กก็ถูกเปิดออก มีเสียงนภนต์ร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากข้างใน ความจริงแล้วอาการติดยาภายในร่างกายของนภนต์นั้นร้ายแรงกว่าเธอมาก มันคือยาสองชนิด ตัวหนึ่งยังเลิกไม่ได้ แต่เขาก็ลองอีกตัวหนึ่งเพื่อเธอ “นภนต์...” ในที่สุดปัณฑาก็ได้สติกลับมาและรีบวิ่งเข้าไปในห้องเล็ก เมื่อเห็นปัณฑาใส่ชุดนอนวิ่งเข้าไปโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น เพ็ญนีติ์ก็หยุดกึก ความจริงปัณฑาเข้าไปก็ดีกว่าเธอเป็นคนเข้าไป เธอให้อะไรกับนภนต์ไม่ได้เลย คนเรามักจะรู้ใจตัวเองตอนตกทุกข์ได้ยาก โอกาสนี้เธอมอบให้กับปัณฑา เงียบ ๆ กลับไปที่ห้อง แต่ออกจากช่องว่างประตูไม่ช่วย แต่ต้องมากับนาธานผ่านคืนนี้ เธอถอยกลับเข้าไปในห้องเงียบๆ แต่แง้มประตูไว้ ไม่เข้าไปช่วยเหลือ แต่ก็ต้องอยู่กับนภนต์ให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปให้ได้ ทั้งสองคน ได้ช่วยกันประคองให้ผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตนี้ หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่เป็นเวลานาน ก็มีความเคลื่อนไหวออกมาจากในห้องเล็กนั้น ปัณฑาที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่กลับมาเสียที แต่กลับได้ยินเสียงเธอกระซิบกระซาบอยู่ในภายในห้องเล็ก ใบหน้าของเพ็ญนีติ์มีรอยยิ้มขึ้นมาแล้วเธอก็หลับไป ไม่มีข่าวคราวใดๆ ของปุริม เธอโทรศัพท์หาอ้อยกับส้ม แต่ว่าเด็กๆ ต่างบอกว่าคุณพ่อไม่ได้โทรเข้ามาเลย หัวใจ มันหนักอึ้งมา เขาไปกับเพ็ญภัทร์จริงๆ เหรอ?