ตอนที่ 320 เธอคือพี่สาวของคุณ

ตอนที่ 320 เธอคือพี่สาวของคุณ เธอไม่สามารถหยั่งถึงจิตใจของผู้ชายที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้าเธอ ในที่สุดก็ทนมาได้ถึงครึ่งเดือน การอยู่ไฟของเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว เธอจึงแอบขับรถไปยังที่ที่ปุริมเคยพักอาศัยอยู่ แต่กลับไม่เจอใครเลย นอกจากยามเฝ้าประตูแล้วก็ไม่เห็นใครอีกเลย ไม่มีเขา ไม่มีทิพย์ ไม่มีนรวร ไม่มีใครอยู่เลย เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย จำได้เพียงประโยคนั้นของนรวร นรวรบอกว่าท่านประธานไปพาเพ็ญภัทร์ไปแล้ว เธอเดินอย่างตื่นตระหนกบนถนนในเมืองเล็กๆ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังจะตาย เธอสามารถอดทนเลิกยาในขณะที่มีนภนต์คอยอยู่เป็นเพื่อนได้ทุกวัน แต่เธอกลับจนปัญญาที่จะหยุดความคิดถึงที่มีต่อเขา คิดถึงเขา คิดถึงเขาราวกับเป็นบ้า อยากกลับไปที่เมืองดรัลเหลือเกิน ถ้าเขาอยู่กับเพ็ญภัทร์จริงๆ เธอก็อยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง “พี่เพ็ญนีติ์ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความงุนงง ปัณฑามาตามหาเธอ “อ๋อ มาเดินเล่นสูดอากาศเฉยๆ น่ะ” ตอนนี้ปัณฑารู้แล้วเธอกับนภนต์ติดยาเสพติด ในครึ่งเดือนที่ผ่านมาก็ได้ปัณฑาคอยช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินและความเป็นอยู่ของเธอกับนภนต์ “พี่เพ็ญนีติ์ แม่ฉันอยากเจอพี่ พวกเรากลับกันเถอะ ดีมั้ย?” “แม่ของเธอเหรอ?” เธอมองปัณฑาด้วยความสงสัยและงุนงง ความจริงเธอรู้ว่าแม่ของปัณฑา เพ็ญภัทร์ และแม่ของเธอนั้นมาด้วยกัน แต่นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เธอก็ยังไม่ได้พบกับแม่ของปัณฑาเลย “อืม แม่ของฉันเอง แม่อยากเจอพี่” “อ๋อ ได้สิ” ความจริงเธอไม่อยากพบใครเลย แต่เพื่อเห็นแก่หน้าของปัณฑา เธอจำเป็นต้องไปพบ ความจริง เธอยังอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกอีก อยู่ไฟมาครึ่งเดือนไม่ได้ออกไปไหนเลย เธอเหมือนนกที่เพิ่งถูกปล่อยออกมาจากกรง แม้ว่าเธอจะรู้สึกหดหู่เพราะเรื่องของปุริม แต่เธอก็ยังชื่นชอบความสดชื่นภายนอก หลังลงจากแท็กซี่ ทั้งสองเดินตามกันเข้าไปยังบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป ในห้องรับแขก ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ริมหน้าต่างหันหลังให้เธอกับปัณฑา “แม่...” พอผลักประตูเข้าไป ปัณฑาก็ตะโกนทักทายอย่างคุ้นเคย ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ หันกลับมา สายตาของเธอจับจ้องมาที่เพ็ญนีติ์ “คุณคือเพ็ญนีติ์ใช่ไหมคะ?” เพ็ญนีติ์ดูสับสนเล็กน้อย เธอไม่ชอบสายตาที่ผู้หญิงมองเธออย่างละเอียดและจริงจังราวกับว่าต้องการมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันคือเพ็ญนีติ์” “เหมือนจริงๆ เหมือนจริงๆ...” ผู้หญิงคนนั้นพึมพำเสียงเบา เธอเดินมาตรงหน้าเพ็ญนีติ์ ประคองมือของเธอขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วลูบไล้ที่หลังมือ เดิมทีเพ็ญนีติ์ไม่ชอบการถูกสัมผัสจากบุคคลอื่นแบบนี้เลย แต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจการลูบไล้หลังมือเธอของคุณแม่จีรพร “คุณน้า ฉันเหมือนเพ็ญภัทร์กับปัณฑามากเลยเหรอ ครั้งแรกที่ฉันได้พบเพ็ญภัทร์ก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นมีหน้าตาเหมือนเธอ ต่อมาคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกับปัณฑาอีก แต่มันก็ไม่เห็นเป็นไร ผู้คนมีความคล้ายคลึงกันเป็นเรื่องปกติ” เธอยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะไม่ได้รังเกียจการกระทำของคุณแม่จีรพร แต่เธอก็ค่อนข้างรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกเธอจับมือลูบไล้แบบนี้อยู่ตลอดเวลา “พี่สาวของฉันก็บอกว่าเหมือน ฉันถึงได้มาที่นี่ เพ็ญนีติ์ ขอฉันดูแผ่นหลังของเธอหน่อยได้ไหม?” “แผ่นหลังเหรอ?” “อืม ให้ฉันดูนิดเดียวก็พอ” หัวใจของเพ็ญนีติ์เต้นระส่ำด้วยความสับสนอลหม่าน ในหัวมีแต่ฉากในภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่อาศัยปานหรือรอยแผลเป็นมายืนยันความเกี่ยวข้องทางสายเลือด หรือว่าเธอจะมีความสัมพันธ์เป็นญาติพี่น้องกับเพ็ญภัทร์และปัณฑาจริงๆ? หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็พยายามสงบสติอารมณ์และพูดว่า “คุณน้า ไม่มีอะไรน่ามองหรอกค่ะ ฉันคิดว่าคุณน้าอาจจะเข้าใจผิดไป พ่อแม่ของฉันเสียไปนานแล้ว แม่ของฉันแซ่จาง หน้าตาก็ไม่เหมือนกับคุณและแม่ของเพ็ญภัทร์เลยสักนิด นามสกุลก็ต่างกัน ดังนั้นฉันไม่มีทางมีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับพวกคุณหรอกค่ะ” คุณแม่จีรพรมองเธออีกครั้ง “แค่ให้ฉันดูที่แผ่นหลังของเธอก็รู้แล้ว แค่มองปราดเดียวเท่านั้น” แต่ก็ขัดความดื้อดึงของเธอไม่ได้ เพ็ญนีติ์รู้สึกว่ามันน่าขัน คนที่เหมือนประธานาธิบดีเหมาก็มีมากมาย คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับประธานาธิบดีเหมาทั้งหมด อย่างไรก็ตามเธอก็ยังดึงเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นอย่างช้าๆ ภาพแผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวบริสุทธิ์สะท้อนเข้ามาในดวงตาของคุณแม่จีรพร “อา” เธอร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ได้แต่จ้องมองไปที่แผ่นหลังของเพ็ญนีติ์อย่างใจลอย... “แม่ แม่เป็นอะไรไป? แม่อย่าทำให้ฉันกลัวสิ โรคหัวใจกำเริบหรือเปล่า ยาแม่อยู่ไหน? ฉันจะไปเอามาให้” ปัณฑาตื่นตระหนก มือไม้ลนลานไม่รู้จะทำอย่างไร คุณแม่จีรพรเพิ่งได้สติกลับมา แต่ปากยังคงพึมพำอยู่ “เป็นเธอจริงๆ...เป็นเธอจริงๆ...” “แม่ แม่พูดอะไรน่ะ?” ปัณฑามองเพ็ญนีติ์ ปฏิกิริยาของคุณแม่จีรพรเป็นเช่นนี้หลังจากที่ได้เห็นแผ่นหลังของเพ็ญนีติ์ หรือว่าที่แม่มีปฏิกิริยาแบบนี้ก็เพราะเพ็ญนีติ์ เธอจึงมองไปที่แผ่นหลังของเพ็ญนีติ์และเห็นปานเล็กๆ อยู่บนแผ่นหลังของเธอ สีแดงของมันได้ผิวหนังขาวของเธอเสริมให้โดดเด่นเหมือนดอกเหมยที่กำลังผลิบาน หรือว่ารอยปานนี้หมายถึงอะไร? ผลจากการดูภาพยนตร์กับละครทีวีมากเกินไป ในเวลานี้ปัณฑาเริ่มจินตนาการ เพ็ญนีติ์เองก็เช่นกัน เสื้อตกลงมาและปกปิดรอยปานสีแดงนั้น เพ็ญนีติ์ค่อยๆ หันหน้ามา “คุณน้า คุณว่าฉันเป็นใครนะคะ?” ไม่ว่าเธอจะโง่ขนาดไหนแต่เธอก็ฟังรู้เรื่องว่าคุณแม่จีรพรต้องคิดว่าเธอเป็นใครสักคนแน่นอน “ปัณฑา เรียกพี่สาวเร็วเข้า” ใบหน้าของคุณแม่จีรพรมีน้ำตาไหลออกมา “ปัณฑา เธอคือพี่สาวของลูก”