已经是第一章了
ตอนที่ 321ทุกอย่างคือผลกรรม
ตอนที่ 321ทุกอย่างคือผลกรรม
“แม่ ฉันมีพี่สาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แม่โกหกฉัน แม่ต้องโกหกฉันแน่ๆ พ่อเคยบอกว่าหัวใจของแม่ไม่ดีและมีลูกเพียงคนเดียว ถ้าแม่ให้กำเนิดฉันแล้ว แล้วเรื่องเธอหมายความว่ายังไง?” เธอชี้ไปที่เพ็ญนีติ์ ปัณฑามีข้อสงสัยมากมาย
คุณแม่จีรพรเช็ดน้ำตา “ปัณฑา รีบเข้ามาทำความรู้จักกับพี่สาวเร็ว”
“แม่ แม่ต้องพูดให้รู้เรื่อง ถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะไม่ยอมรับ”
“เฮ้อ...” คุณแม่จีรพรถอนหายใจ “ปัณฑา นี่เธอบังคับให้แม่พูดเองนะ ถ้าแม่พูดไปแล้วลูกห้ามโกรธล่ะ”
ประโยคนี้ของคุณแม่จีรพรทำให้ปัณฑารู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที แต่ก็อดไม่ได้ที่จะได้รู้อะไรบางอย่างในตอนนี้ “ฉันไม่โกรธหรอกแม่ แม่พูดสิ เร็วเข้า”
คุณแม่จีรพรสูดหายใจลึกๆ แต่ก็พูดกับเพ็ญนีติ์ก่อน “ชื่อเพ็ญนีติ์นี้ใครเป็นคนตั้งให้ลูก?”
เพ็ญนีติ์ส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ค่ะ ตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันก็ชื่อเพ็ญนีติ์”
“คิดไม่ถึงเลยว่าพ่อแม่ของลูกจะดีขนาดนี้ ถึงแม้จะเปลี่ยนนามสกุลให้ลูก แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนชื่อลูก”
ปัณฑากับเพ็ญนีติ์รู้สึกสับสนยิ่งขึ้น มองคุณแม่จีรพรและรอให้เธอพูดต่อไป
“ลูกกับเพ็ญภัทร์เกิดห่างกันเพียงไม่กี่วัน ตอนที่คลอดออกมา แม่กับป้าของลูกต่างเห็นตรงกันว่า ลูกของเธอต้องชื่อเพ็ญภัทร์ ส่วนลูกก็คือเพ็ญนีติ์ แต่ทว่าลูกถูกคนขโมยไปจากโรงพยาบาลเมื่อลูกเกิดได้ไม่กี่วันเท่านั้น ตอนที่ถูกขโมยไปยังห่อผ้าห่มที่แม่ทำเองกับมืออยู่เลย บนนั้นมีชื่อของลูกปักอยู่ เพ็ญนีติ์ แม่จำปานบนร่างกายของลูกได้ สีสันและตำแหน่งไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว”
เพ็ญนีติ์ตกตะลึง เธอเป็นเด็กที่ถูกลักพาตัวไปงั้นหรือ?
เธอไม่รู้จริงๆ เธอไม่เคยถามถึงเรื่องราวเหล่านี้มาก่อน ในความทรงจำพ่อกับแม่ได้เสียชีวิตไปนานแล้ว ตอนนั้นยังมีเพื่อนบ้านด่าเธอว่าเป็นคนดวงกินพ่อกินแม่ แต่ในตอนนี้แม่ที่แท้จริงของเธอปรากฏตัวขึ้นและยังมีชีวิตที่ดี แสดงว่าเธอไม่ได้เป็นคนดวงกินพ่อกินแม่
“แม่ แล้วฉันเป็นลูกแท้ๆ ของแม่หรือเปล่า?” ปัณฑาร้อนใจ พ่อเคยบอกว่าหัวใจของแม่ไม่ดี ดังนั้นจึงมีลูกเพียงคนเดียวและไม่เคยมีอีกเลย
"อ่าฟังแม่ของฉันทำเพนนีในโรงพยาบาลฉันร้องไห้ทุกวันต่อมาฉันป่วยมันไม่ดีต่อมาป้าของคุณอารมณ์เสียจนฉันไม่สามารถฟื้นฟูเธอตั้งท้องกับคุณอีกครั้ง จากนั้นเธอก็มอบคุณให้กับฉันเพียงแค่ให้ความคิดแก่ฉันถ้าไม่ใช่เพื่อคุณแม่ของฉันก็จะตาบอดเพราะไม่มีเงินในเพนนี "
“เฮ้อ ลูกฟังแม่พูดนะ ตอนนั้นเพ็ญนีติ์หายไปจากโรงพยาบาล แม่ร้องไห้ทุกวัน ต่อมาก็ล้มป่วยลง รักษายังไงก็ไม่หาย ต่อมาป้าของลูกเสียใจที่แม่ท้องไม่ได้อีกและเธอก็มีลูกพอดี เธอจึงยกลูกให้กับแม่เพื่อให้แม่คิดได้ หากไม่ได้ลูก แม่ก็คงร้องไห้จนตาบอดเพราะคิดถึงเพ็ญนีติ์”
ปัณฑาตกใจมาก “แม่ แม่บอกว่าฉันเป็นลูกของป้างั้นเหรอ?”
“ลูกอย่าโกรธป้าของลูกเลย เธอรักแม่มากและโชคดีที่มีลูก แม่ถึงมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ แม่ชอบมองใบหน้าเล็กๆ ของลูก ช่างเหมือนกับพี่สาวของลูกเมื่อตอนเด็กๆ”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้...ที่แท้ก็เป็นแบบนี้...” ปัณฑาถอยออกไปและเอนตัวพิงเข้ากับกำแพง มิน่าล่ะเพ็ญนีติ์ถึงเหมือนกับตนเองและเหมือนเพ็ญภัทร์ด้วย ที่แท้พวกเธอก็มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกัน ที่แท้คนที่เธอคิดว่าเป็นแม่แท้ๆ กลับกลายเป็นน้าของเธอ และป้าของเธอต่างหากที่เป็นแม่แท้ๆ
ทำไมมันถึงได้วุ่นวายแบบนี้ เธอปวดหัวอย่างหนักเหมือนกำลังจะระเบิด ทุกอย่างตรงหน้ามืดมน
“ปัณฑา ลูกเป็นอะไรไป?” คุณแม่จีรพรตกใจกับท่าทีของปัณฑา ลุกขึ้นดึงเธอไว้
“คุณอย่าเข้ามา คุณไม่ใช่แม่ของฉัน คุณไม่ใช่แม่ของฉัน”
“ปัณฑา ตั้งแต่ลูกเกิดมาแม่ก็เลี้ยงดูลูกมาจนโต ถึงแม้ลูกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ แต่ในใจของแม่นั้น ลูกคือลูกแท้ๆ ของแม่”
“แล้วเธอล่ะ?” เธอชี้ไปที่เพ็ญนีติ์ สายตาของปัณฑาสับสน ถึงแม้ตระกูลศาสตร์พงษ์จะไม่ถือว่าร่ำรวยอะไร แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ตนเองต้องออกจากตระกูลศาสตร์พงษ์ไป เธอชอบครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่น พ่อกับแม่ไม่ทะเลาะกัน
“ปัณฑา...”
เพ็ญนีติ์น้ำตาไหล ตอนแรกที่เธอเห็นลักษณะท่าทางของคุณแม่จีรพร เธอยังนึกว่าคุณแม่จีรพรทอดทิ้งตัวเองไป แต่อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่แบบนั้น เธอถูกขโมยและลักพาตัวไป แล้วเธอจะโทษพ่อแม่ของเธอได้อย่างไร?
พ่อกับแม่ก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน
เธอสะอื้นเบาๆ คุณแม่จีรพรที่อยู่ตรงหน้าเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างตรงหน้าเธอสั่นไหวเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย ทำให้เธอรู้สึกว่ามันคือความฝันมากกว่าความจริง
“ออกไปให้พ้น คุณไม่ใช่แม่ของฉัน ฉันไม่มีแม่ ฉันไม่มีแม่จริงๆ” ปัณฑาผลักคุณแม่จีรพรอออกไป คิดว่าแม่แท้ๆ ของตนเองมอบเธอให้กับคนอื่น น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุดและวิ่งออกจากห้องไป ตอนนี้เธอไม่อยากพบใครทั้งนั้น เธอแค่อยากจะหาที่เงียบๆ หลบเลียบาดแผลของตนเอง
เธอวิ่งอย่างรวดเร็ว ในความทรงจำของเธอทุกครั้งที่ป้าเห็นเธอก็อดไม่ได้ที่จะจับมือเธอลูบไล้ไปมา จากนั้นก็จะซื้อของขวัญมาให้เธออย่างมากมาย ที่แท้เธอก็เป็นลูกสาวของป้านี่เอง
“พลั่ก...” ปัณฑาชนเข้ากับคนๆ หนึ่ง เจ็บจังเลย เธอเงยหน้าขึ้นมอง “นภนต์ คุณกล้าดียังไงมาขวางทางฉัน?”
เมื่อเห็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาตรงหน้า นภนต์ก็ขมวดคิ้ว จับแขนของปัณฑาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ไม่ต้องมาสนใจฉัน ฉันมันเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ...เป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ...” เมื่อได้ยินนภนต์ถามเช่นนี้ ปัณฑาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ ทุกอย่างที่เพิ่งได้รับรู้เมื่อครู่มันทำให้รู้สึกช็อกจนยังทำใจไม่ได้ในตอนนี้
已经是最新一章了
加载中
