ตอนที่ 322 ทุกอย่างคือผลกรรม

ตอนที่ 322 ทุกอย่างคือผลกรรม “ปัณฑา แม่ไม่ได้ไม่ต้องการลูก” คุณแม่จีรพรร้อนใจ วิ่งมาที่หน้าประตูและจับแขนอีกข้างของปัณฑาไว้ไม่ยอมปล่อย “ฮือฮือ ป้าไม่ต้องการฉัน” “เฮ้อ นั่นเป็นเพราะบาปที่แม่สร้างไว้เอง มันเป็นเรื่องยากที่เธอจะทนเห็นแม่ตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าทุกวันจนตาย ถ้าหากแม่ไม่มีลูก แม่จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้จริงๆ” ปัณฑาสะอื้นและหยุดดิ้นรนขัดขืน นภนต์ลากเธอเข้าไปในห้อง นั่งลงข้างๆ จากนั้นก็กวาดสายตามองไปที่เพ็ญนีติ์ด้วยความสงสัย เพ็ญนีติ์จึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เพิ่งได้รู้มาอีกรอบให้ฟัง คุณแม่จีรพรเช็ดน้ำตา เอามือจับเพ็ญนีติ์ไว้ “ได้ยินมาว่า ลูกมีลูกสาวสองคนใช่หรือเปล่า?” “อืม ใช่ค่ะ” เพ็ญนีติ์ก้มหน้า เธอตั้งครรภ์ทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานและยังคลอดลูกออกมาสองคน เธอเป็นกังวลเล็กน้อยว่าคุณแม่จีรพรจะว่าเธอ “พ่อของเด็กคือปุริมหรือเปล่า?” คุณแม่จีรพรถามอีก เพ็ญนีติ์ยิ่งก้มหน้าต่ำลง “ใช่ค่ะ” “มันเป็นผลกรรมจริงๆ ในที่สุดเธอก็ต้องชดใช้บาปกรรมนี้แทนแม่” ทันใดนั้นปัณฑาที่ยังสะอื้นอยู่ก็พูดออกมาว่า “แม่ แม่บอกความจริงมาว่าคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่เด็กของพี่ปุริมใช่พี่เพ็ญนีติ์หรือเปล่า?” ต้องใช่แน่ๆ ถ้าไม่เช่นนั้นคุณแม่จีรพรจะไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมา “ใช่แล้ว แต่ต่อมาเพ็ญนีติ์หายตัวไป แม่เลยอยากให้ลูกแต่งงานกับปุริม” “งั้นตอนนี้ก็เรียบร้อยแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องแต่งกับพี่ปุริมแล้ว เขาไม่ชอบฉัน คนที่เขาชอบคือ...คือ...” ปัณฑาอยากจะบอกว่าคือเพ็ญนีติ์ แต่ทันใดนั้นก็เธอก็คิดถึงคำพูดของป้า ดูเหมือนว่าเพ็ญภัทร์เองก็ชอบพี่ปุริมเช่นกัน “ชอบเพ็ญภัทร์ใช่มั้ย?” ความโศกเศร้าในดวงตาของเพ็ญนีติ์ปรากฏขึ้น ที่แท้ทุกคนก็รู้แล้ว “ฉันไม่รู้ ฉันก็เพิ่งได้ยินเรื่องนี้มาเพียงสองวันเท่านั้น บางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ ปัณฑาเองก็สับสนเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะว่าคุณแม่จีรพรกังวลกลัวว่าเธอจะรู้ชาติกำเนิดของตัวเองจึงไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กับเพ็ญภัทร์ และไม่รู้ว่าระหว่างเพ็ญภัทร์กับปุริมเคยมีความสัมพันธ์กัน “เพ็ญนีติ์ กลับบ้านกลับแม่ได้ไหม?” คุณแม่จีรพรมองลูกสาว ไม่ได้พบหน้ากันหลายปี พอได้พบเธอก็ต้องการทำหลายสิ่งหลายอย่างให้เพ็ญนีติ์ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้วิธีที่จะแสดงออก “แม่ ไม่ได้ค่ะ พี่เพ็ญนีติ์ชอบงานที่นี่มาก ฉันก็เหมือนกัน เธอไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก” สมองของปัณฑาแล่นอย่างฉับไว เพ็ญนีติ์กำลังเลิกยากับนภนต์ ในเวลานี้พวกเขาไม่สามารถออกไปไหนได้เลย “แต่ว่าพ่อของลูก...” “งั้นแม่ก็ให้พ่อมาด้วยสิ มาหาบ้านเช่าบริเวณนี้ ครอบครัวสี่คนของเราจะได้อยู่ด้วยกัน” “เพ็ญนีติ์ ไปกับแม่ไม่ได้จริงๆ เหรอ?” คุณแม่จีรพรยังไม่ยอมแพ้ เพ็ญนีติ์ส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่อยากไปไหนทั้งนั้น “เอาล่ะ งั้นแม่จะพ่อของลูกมาที่นี่แล้วกัน ถ้าเขารู้ว่าลูกยังมีชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่าเขาจะมีความสุขแค่ไหนนะ ปัณฑา เดี๋ยวลูกโทรบอกพ่อของลูกด้วยนะ” “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เมื่อครู่ปัณฑายังโศกเศร้าอยู่เลย แต่เธอเป็นคนไม่ค่อยใส่ใจอะไรมาก แป๊บเดียวก็คิดได้แล้ว สนิทสนมทั้งแม่และป้า ใครๆ ก็ล้วนดีกับเธอ เธอคิดได้ก็ดีแล้ว นภนต์พาปัณฑาไปโทรศัพท์ที่สำนักงานด้านนอก ในห้องรับแขกจึงเหลือเพียงคุณแม่จีรพรกับเพ็ญนีติ์ คุณแม่จีรพรมองพิจารณาเพ็ญนีติ์อยู่ตลอดเวลา จะมองยังไงก็ยังไม่เต็มอิ่ม “เพ็ญนีติ์ ไปรับลูกมาเถอะ แม่อยากเห็นหน้าพวกเขา” “แต่ว่าปุริม...” เธอไม่รู้ว่าปุริมจะเห็นด้วยที่เธอไปรับลูกมาหรือเปล่า “ลูกคือแม่แท้ๆ ของเด็กๆ ตระกูลพลสังข์ไม่มีทางขัดขวางให้ลูกไปรับเด็กๆ หรอก เพ็ญนีติ์ ขอให้แม่ได้เห็นเด็กๆ ทั้งสอง แม่คิดถึงพวกเขามาก นั่นคือหลานสาวแท้ๆ ของแม่” “ฉันจะลองดู” จิตใจของเธอหนักอึ้ง เขาบอกว่าปุริมไปกับเพ็ญภัทร์แล้ว แต่เธอเองก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ทว่า ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ปุริมก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย เพ็ญนีติ์ลองโทรหานรวร ตอนแรกคิดว่านรวรจะไม่รับสาย คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้พอโทรติดก็มีคนรับสายทันที “นรวร ฉันอยากไปรับอ้อยกับส้มมาอยู่ด้วยสักพักหนึ่ง” เรื่องของปุริมเธอขี้เกียจจะถามนรวรแล้ว ทุกครั้งก็บอกว่าปุริมไปกับเพ็ญภัทร์ เธอฟังจนไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว แต่ว่าความสงสัยก็ยังมีอยู่ เธอยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นักและเคยวิเคราะห์ไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน มันเหลือเชื่อมากที่เธอสามารถเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาสั้นๆ “ได้ครับ ท่านประธานบอกว่าคุณอยากจะมารับพวกเขาไปเมื่อไหร่ก็ได้” เขาไม่ต้องการแม้แต่ลูกงั้นหรือ? “นรวร เขาอยู่ที่ไหน?” “ไปต่างประเทศครับ ช่วงนี้งานยุ่งมาก พวกเด็กๆ ได้มอบให้กับป้าเหมียวดูแล” เจ็บปวดจริงๆ ดูเหมือนว่าเธอจะต้องรับเด็กๆ กลับมาแล้ว เด็กๆ จะมีความสุขที่สุดต่อหน้าแม่ของพวกเขาเท่านั้น “โอเค มะรืนนี้ฉันจะให้ปัณฑากับแม่ไปรับพวกเด็กๆ รบกวนพวกคุณช่วยปล่อยให้ออกมาด้วย” “ครับ มีเรื่องอื่นอีกมั้ยครับ?” “ไม่มีแล้วค่ะ” “งั้นผมจะวางสายนะครับ” นรวรเย็นชา ไม่มีไม่ตรีจิตกับเธอเหมือนเมื่อก่อน ดูเหมือนว่าพอปุริมทิ้งเธอไป นรวรก็ไม่อยากพบเธอแล้ว คนเรานี่ช่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว หลังจากวางสายแล้ว เพ็ญนีติ์ก็หันไปทางคุณแม่จีรพร “เพ็ญภัทร์ไปต่างประเทศเหรอคะ?” คำว่าแม่นั้น ตอนนี้เธอยังไม่ชินที่จะพูดมันออกมา “น่าจะใช่นะ เมื่อหลายวันก่อนแม่ของเธอบอกกับแม่ว่ากำลังจัดการเรื่องวีซ่าให้เพ็ญภัทร์”