已经是第一章了
ตอนที่ 324 เราไปด้วยกัน
ตอนที่ 324 เราไปด้วยกัน
“คุณไปฟังใครพูดจาเลอะเทอะมา เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่ว่าจะพูดอะไรโดยปราศจากความผิดชอบก็ได้ ปุริมเกิดเรื่องอะไรกัน ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย?” นภนต์เย็นชา ดวงตาไม่มีประกาย เหมือนเขาไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ
เป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?
เพ็ญนีติ์ถอยออกไปอย่างโซเซ ความจริงเธอเองก็ไม่อยากให้ปุริมเกิดเรื่องเช่นกัน แต่การไม่ปรากฏตัวของเขาก็แสดงให้เห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
“เพ็ญนีติ์ อย่าคิดมากเลย ชีวิตคุณบางครั้งก็ไม่สามารถหลบซ่อนอะไรได้และไม่อาจที่จะได้ทุกอย่างที่คุณร้องขอ”
ไม่ เธอไม่เชื่อ เธอไม่เชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว
เพ็ญนีติ์เดินกระแทกเท้า ‘ปังๆๆ’ กลับไปที่ห้องของตัวเอง เก็บข้าวของของเธอไปพร้อมๆ กับโทรหาคุณแม่จีรพร “แม่คะ ตอนนี้ฉันจะกลับไปที่เมืองดรัล ถ้าแม่รับเด็กๆ แล้วอย่าเพิ่งกลับ เราจะเจอกันที่เมืองดรัล”
มือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาคว้าโทรศัพท์ในมือของเธอไปจากด้านทางหลังแล้วกดวางสายแทนเธอ “เพ็ญนีติ์ ตอนที่คุณกำลังเลิกยาอยู่ ถ้าคุณกลับไปในเวลานี้ไม่เท่ากับทุกอย่างที่ทำมาพังหมดเหรอ? หรือคุณอยากเกิดอาการเสี้ยนยาขึ้นต่อหน้าอ้อยกับส้ม?”
“ฉัน...” เพ็ญนีติ์หน้าแดง เมื่อความคิดที่จะต้องกลับไปที่เมืองดรัลเกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอก็ไม่คิดอะไรอย่างอื่นแล้ว มุ่งมั่นเพียงว่าตนเองต้องกลับไปให้ได้
“บอกแม่ของคุณว่าช่วงนี้มีใบสั่งซื้อมาก ดังนั้นคุณเลยไปไม่ได้แล้ว รอให้เลิกยาสำเร็จแล้วค่อยกลับไปเถอะ”
นภนต์พูดถูก แต่เธอต้องการรู้ว่าตอนนี้ปุริมอยู่ที่ไหน จากข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้อยู่กับเพ็ญภัทร์ แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ล่ะ?
เธอนั่งลงบนเตียงอย่างห่อเหี่ยว จิตใจของเธอสับสน เอาแต่คลึงเส้นผม เธอรู้สึกกระสับกระส่ายไปทั้งร่างกายเหมือนหญ้าที่ไม่เป็นระเบียบ
นภนต์โอบเอวของเธอเบาๆ จากทางด้านหลัง “ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น คุณดูสิ ขอเพียงอดทนอีกสักพักเราสองคนก็จะเลิกยาได้แล้ว ในขณะเดียวกัน บริษัทขายส่งไม้แปรรูปของเราก็จะดำเนินไปในแนวทางที่ถูกต้อง เพ็ญนีติ์ ตอนนี้ยอดที่เราทำได้ยังห่างไกลจากที่คาดไว้เล็กน้อย คุณไม่มีทางชดเชยการขาดทุนได้”
เสียงของชายหนุ่มที่แผ่วเบาและอ่อนโยนค่อยๆ คลายความเหนื่อยล้าในหัวใจของเพ็ญนีติ์ เธอรู้สึกเหนื่อยจริงๆ “นภนต์ ฉันอยากเปิดเว็บไซต์อีกครั้ง เพื่อขายชุดคลุมท้องและเสื้อผ้าเด็กโดยเฉพาะ เมื่อก่อนร้านที่ฉันเคยทำเป็นที่นิยมมาก แบบนี้ก็จะสามารถเพิ่มรายได้เข้ามาอีกหน่อย”
“อืม ก็เป็นความคิดที่ดี ในเมื่อคุณเคยทำมาก่อน งั้นก็มอบความรับผิดชอบให้คุณทั้งหมดเลยแล้วกัน เรื่องการจัดซื้อสินค้าผมจะจ้างคนเข้ามาจัดการให้ คุณจะได้ไม่ต้องคอยกังวลกับงานหนักเหล่านั้น”
เธอไปไหนไม่ได้ หลายเรื่องก็ไม่สามารถยืนยันได้ เพราะการเลิกยาเธอจึงถูกกำหนดให้อยู่ที่นี่เท่านั้น แต่เธอกลับยุ่งมากขึ้นทุกวัน ยุ่งอยู่กับการเปิดร้านออนไลน์ เธอต้องการขยายขนาดของบริษัทให้ใหญ่มากที่สุดและสร้างรายได้ให้มากขึ้น เพื่อที่จะสามารถปลดปล่อยนภนต์ได้เร็ววันขึ้น ความอิสระนั้น เพียงชั่วพริบตาเดียวก็กลายเป็นของหายาก
อ้อยกับส้มมาถึงแล้ว ปัณฑาได้บอกเที่ยวรถของเธอเอาไว้ก่อนหน้านี้ พวกเธอจึงไปรอที่สถานีรถแต่เช้า ชะโงกหน้ามองแล้วมองอีก ในใจรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ เธอคิดถึงพวกเด็กๆ มาก”
เธอตาไวมองเห็นรถบัสที่มาจากเมืองดรัลจึงรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่ต้องคิดอะไร นักท่องเที่ยวลงมาทีละคน แต่ไม่มีอ้อยกับส้ม จึงรอและมองหาต่อไป ทันใดนั้นเธอก็เห็นคุณแม่จีรพรกับปัณฑาเดินตามกันลงมา ในมือของพวกเขาแต่ละคนยังจูงลูกรักของเธอคู่หนึ่งมาด้วย
“อ้อย ส้ม...” เธอตะโกนเรียก น้ำตาแห่งความสุขไหลออกมา
อ้อยกับส้มปล่อยมือยายกับน้าแล้ววิ่งเข้าไปหาเพ็ญนีติ์ “แม่จ๋า...แม่จ๋า...”
โตขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะหนักสักแค่ไหน แต่เพ็ญนีติ์ก็ยังอุ้มทั้งสองขึ้นมาด้วยกัน ปากเล็กๆ ทั้งสองหอมแก้ม ‘จุ๊บจุ๊บ’ เธอ หอมทีหนึ่งไม่พอ สองทีก็ยังไม่พอ หอมไปก็พูดไป “แม่จ๋า พวกหนูคิดถึงแม่จังเลย”
“แม่เองก็คิดถึงพวกหนูจ้ะ”
“แม่จ๋า พ่อไปไหนเหรอ ทำไมถึงโทรไม่ติดเลย? เมื่อก่อนพ่อไม่เคยเป็นแบบนี้ ทุกวันจะโทรหาหนูกับอ้อยตรงเวลาเสมอ”
เพ็ญนีติ์ไม่พูดอะไรอีก แค่กอดลูกสาวทั้งสองเอาไว้แน่น ให้พวกเธอได้ใกล้ชิดกับตนเอง รับรู้ถึงลมหายใจของพวกเธอ เธอถึงจะรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เมื่อไม่มีเขาแล้ว เธอก็ไม่อาจสูญเสียอ้อยกับส้มไปอีก เธอเงยหน้าขึ้นมองคุณแม่จีรพร ในตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจความเจ็บปวดของคุณแม่จีรพรที่สูญเสียเธอไปในตอนนั้น และเข้าใจถึงความหมายที่คุณแม่จีรพรต้องรับเลี้ยงปัณฑาไว้
“ไม่ต้องกลัว ตอนนี้พวกเรามียายกับน้าแล้วจริงมั้ย?”
“อืม อืม ใช่แล้ว แม่จ๋า หนูหนักขึ้นหรือเปล่า?” พออ้อยพูดจบร่างเล็กๆ นั้นก็ลื่นหลุดออกจากตัวของเพ็ญนีติ์ “รีบปล่อยหนูลงเถอะ ไม่งั้นแม่จ๋าต้องเหนื่อยแย่เลย และหนูก็จะเสียใจ”
พออ้อยพูดเช่นนี้ ส้มก็ลื่นลงมาเช่นกัน ทั้งสองเพียงเอามือเล็กๆ ของพวกเขาจับมือของเธอซ้ายคนขวาคน “แม่จ๋า คุณยายบอกว่า อีกสองวันคุณตาจะมาที่นี่ พวกเราจะเช่าบ้านใหญ่อยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัว มีคุณยาย คุณตา คุณน้า และยังมีแม่กับพวกหนูด้วย แต่คุณยายบอกว่าคุณพ่อมาไม่ได้ ทำไมล่ะคะ?”
“คุณพ่อไม่ว่างจ้ะ ไปต่างประเทศ” เธอต้องการไปตามหาเขา แต่กลับไปไหนไม่ได้เลย และเธอก็ไม่ต้องการให้เด็กๆ เป็นห่วง เมื่อคนอื่นโกหกเธอ เธอก็ต้องโกหกอ้อยกับส้ม เมื่อได้เผชิญหน้ากับลูกสาวเธอถึงจะเข้าใจ บางครั้งการโกหกก็เป็นเจตนาดี เพียงต้องการให้พวกเขามีความสุข ทุกอย่างมันก็เรียบง่ายเช่นนี้แหละ
已经是最新一章了
加载中
