ตอนที่ 325 กลับ

ตอนที่ 325 กลับ “แม่จ๋า งั้นแม่พาพวกเราไปต่างประเทศหน่อยสิ พวกเราคิดถึงคุณพ่อมาก” เธอยิ้มอย่างขมขื่นและต้องเปลี่ยนหัวข้อในพูดคุย “ไปเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน” มันคือบ้านเช่าข้างๆ บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป แบ่งเป็น 3 ห้องนอน 2 ห้องรับแขก เพียงพอสำหรับการพักอาศัยของคนทั้ง 3 รุ่น เฟอร์นิเจอร์ครบครัน แค่มีเสื้อผ้าก็ขนเข้าไปอยู่ได้เลย อ้อยกับส้มห้องหนึ่ง ปัณฑาห้องหนึ่ง คุณแม่จีรพรกับคุณพ่อตรัณอีกห้องหนึ่ง ส่วนเพ็ญนีติ์นั้นอยู่ที่บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปก็ได้ เธอไม่มีทางเลือก มีเพียงการอยู่ที่นั่นเพื่อให้ครอบครัวของเธอไม่รู้ถึงความผิดปกติของเธอ ทุกวันล้วนเป็นการประลองฝีมือระหว่างความเป็นกับความตาย ทุกวันล้วนเป็นการต่อสู้ระหว่างจิตใจที่แน่วแน่กับพระผู้เป็นเจ้า เธอรู้สึกว่าตัวเธอนั้นไม่มีจิตใจที่เด็ดเดี่ยวเช่นนั้น แต่เมื่ออยู่ด้วยกันสองคน มันจึงไม่เหมือนเดิม หลังผ่านการเลิกมาแล้วหลายวัน ระยะเวลาของการเกิดอาการเสี้ยนยาในแต่ละวันก็ได้ขยายออกไป นั่นคือสัญญาณที่ดี เธอรู้ว่าตราบใดที่เธอยืนหยัดเธอก็จะสามารถเลิกยาได้ เพื่อเด็กๆ เธอต้องเลิกให้ได้ เธอต้องการไปตามหาปุริม ทุกวันเธอใช้สิ่งนี้เพื่อให้กำลังใจและความหวังตัวเอง ดังนั้นมันจะเหลือทนอีกสักแค่ไหนเธอก็ต้านทานได้ คุณพ่อตรัณมาถึงแล้ว เพ็ญนีติ์ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ เธอรู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นหนี้บุญคุณแม่จีรพรกับคุณพ่อตรัณมากมายนัก การหายไปของเธอในวัยเด็กได้สร้างบาดแผลในใจของพวกเขามากมาย ปัณฑาไม่ขับไล่ไสส่งเธออีกต่อไปและไม่พูดถึงเรื่องแม่ที่แท้จริงของเธออีกแล้ว ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกวัน ความรักแบบนี้มันไม่สามารถกำจัดออกไปได้ ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน การเลิกยาของเธอใกล้จะเสร็จสิ้นลงแล้ว ก้าวเริ่มต้นของบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปที่นี่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว แม้แต่กิจการร้านค้าออนไลน์เล็กๆ ก็ดำเนินไปได้ดีและธุรกิจกำลังเฟื่องฟู พอรุ่งเช้า เพ็ญนีติ์ก็เคาะประตูห้องของนภนต์ ‘เอี๊ยด’ ประตูเปิดออก นภนต์โผล่หน้าออกมา “เพ็ญนีติ์ ทำไมมาเช้าจัง?” “นภนต์ พรุ่งนี้เราจะกลับไปที่เมืองดรัลได้มั้ย?” เธออยากลับไป อยากมานานแล้ว นภนต์นิ่งไปก่อนจะพูดขึ้นว่า “ที่นี่ไม่ดีเหรอ? คุณดูสิ พ่อแม่ของคุณก็คุ้นเคยกับชีวิตที่นี่แล้ว” เธอส่ายหน้า “แต่ฉันต้องการกลับไป” ตอนนี้แม้ว่าเธอจะรับมือกับอาการเสี้ยนยาได้แล้ว เพราะตอนนี้เวลาที่เกิดอาการจะสั้นมากและทนทานกับมันได้อย่างสบาย เธอไม่อยากจะอยู่ต่อจริงๆ เธออยากไปตามหาปุริมแทบบ้าแล้ว ต่อให้คนทั้งโลกต้องการปิดบังเธอ แต่เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเขาจะทิ้งเธอไป “เอาล่ะ พรุ่งนี้ผมจะกลับไปกับคุณ ที่นี่ก็มอบหมายให้ฉาราจัดการไปก่อน” “ไม่ได้ ฉันต้องการไปวันนี้เลย” เธอไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว หัวใจที่คิดถึงเขามันช่างแข็งแกร่ง ปุริม คุณอยู่ที่ไหนกันแน่? “เพ็ญนีติ์ ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบให้ได้ภายในวันสองวันหรอก ผมมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย” แต่เธอยืนกราน “ไม่อย่างนั้นคุณก็อยู่จัดการเรื่องพวกนี้ก่อน ฉันจะพาเด็กๆ กับพ่อแม่ไปก่อน” นภนต์จำต้องพยักหน้า “งั้นก็ไปเก็บข้าวของเถอะ ผมจะให้ฉาราจองตั๋ว” “ไม่ต้องให้ฉาราจองหรอก ฉันจองเองได้ จองตั๋วเครื่องบิน” เธออยากจะไปถึงเมืองดรัลให้ได้ในตอนนี้เลย นภนต์ไม่พูดอะไรอีก แต่รอยย่นตรงหว่างคิ้วไม่อาจแยกออกจากกันได้เลย เรื่องบางเรื่อง มันไม่สามารถปกปิดได้จริงๆ จากเมืองเล็กๆ กลับมายังเมืองดรัล บนเครื่องบินพวกเด็กๆ มีความสุขมาก ไม่เมาเครื่องเลย แย่งกันนั่งที่นั่งริมหน้าต่าง มองดูเมฆด้านนอกด้วยความอยากรู้อยากเห็น หัวใจของเพ็ญนีติ์หนักอึ้ง เธอมอบลูกให้กับคุณพ่อตรัณและคุณแม่จีรพร ในใจกำลังวางแผนว่าจะตามหาปุริมที่เมืองดรัลได้อย่างไร “ปัณฑา...” เธอดึงมือปัณฑาให้นั่งลงข้างๆ “หืม?” “มีข่าวคราวของเพ็ญภัทร์บ้างไหม?” “อยู่ต่างประเทศไง พี่ต้องการหาเธอเหรอ?” “อืม ฉันอยากโทรศัพท์หาเธอ มีเบอร์โทรศัพท์ของเธอมั้ย?” เธอเคยโทรหาเพ็ญภัทร์ แต่มีเพียงระบบตอบรับอัตโนมัติเท่านั้นที่ตอบเธอ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่ได้อยู่ในระบบ เพ็ญภัทร์เปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์ตามคาด ปัณฑาส่ายหน้า “ฉันไม่มี แต่ฉันมีเบอร์โทรศัพท์ของคุณป้า” เธอพูดถึงป้าตามปกติ ผ่านมานานขนาดนี้เธอปล่องวางทุกอย่างแล้ว “งั้นเอามาให้ฉัน” เพ็ญนีติ์ต้องการเบอร์โทรศัพท์ของป้าของเพ็ญภัทร์ เธอต้องการหาปุริมจากทุกคนที่เป็นไปได้ “ปัณฑา เรื่องที่เธอเอาเบอร์โทรมาให้ฉัน ฉันจะไม่บอกใคร โอเคมั้ย?” “ ตกลง.” พันตายิ้มอย่างรู้เท่าทันแล้วหันหัวของเธอไปดูนาฟอนตอนนี้เธอคิดว่ามันเป็นเพียงชะตากรรมที่เธอคิดถึงคนจนเพราะเธอได้พบกับชายอีกคนหนึ่งในชีวิตของเธอ: นาฟอน “ตกลง” ปัณฑายิ้มอย่างรู้ทันแล้วหันหน้าไปมองนภนต์ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าที่เธอพลาดจากปุริมทั้งหมดนั้นมันคือชะตากรรม เพราะเธอได้พบกับผู้ชายที่รู้ใจอีกคนหนึ่ง นั่นคือนภนต์ ในตอนที่ออกจากเมืองเล็กๆ อากาศยังร้อนมาก แต่เมื่อเครื่องบินมาถึงยังเมืองดรัล ลมหนาวก็ได้พัดผ่านเพ็ญนีติ์ อากาศหนาวแล้ว ฤดูหนาวของเมืองดรัลเมื่อเทียบกับทางเหนือก็ไม่ถือว่าหนาว แต่เมื่อเทียบกับเมืองเล็กๆ อย่างยูนนานก็ถือว่าหนาวทีเดียว โชคดีที่นภนต์ให้ปัณฑาเตรียมเสื้อผ้าสำหรับฤดูใบไม้ร่วงให้มากหน่อย ทุกคนจึงไม่รู้สึกถึงความหนาวทันทีที่ลงจากเครื่อง เธอสวมเสื้อกันลม เมื่อเท้าแตะลงบนพื้นของเมืองดรัล เธอก็อดพูดในใจไม่ได้ว่า “ปุริม ฉันกลับมาแล้ว” ทั้งหมดมาจากการจัดการของนภนต์กับปัณฑา หัวใจของเธอดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว ไม่สามารถสงบลงได้เลย ที่สนามบิน ชนรพกับปัทมาปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน ผ่านไปนานก็ยังไม่เห็นนภนต์ พอชนรพเห็นลูกชายก็คว้าเข้ามากอดเป็นเวลานานถึงแยกออก “นภนต์ ลูกกลับมาแล้ว พ่อนึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีกแล้ว”