ตอนที่ 326 กลับ

ตอนที่ 326 กลับ “พ่อ ดูพูดเข้าสิ ผมก็โทรหาพ่ออยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ?” “มันจะเหมือนกันได้ยังไง? ฟังเสียงกับได้เจอตัวมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง” ปัทมาที่กำลังพูดคุยทักทายกับคุณแม่จีรพรกับคุณพ่อตรัณได้พูดแย้งขึ้นมา “ขึ้นรถเถอะ ผมก็กลับมาแล้วนี่ไง” พอแนะนำตัวทีละคนเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ปัณฑาได้พบกับชนรพและปัทมาก็เอาแต่เงียบไม่พูดจา ให้ความรู้สึกเหมือนลูกสะใภ้ขี้เหร่พบกับพ่อแม่สามี เมื่อเห็นพวกเขาทุกคน จิตใจของเพ็ญนีติ์ก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ เธอหวังเพียงแต่จะจัดหาที่พักอาศัยให้กับครอบครัวอย่างเรียบร้อย เธอถึงจะมีเวลาไปทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ณ ชุนชนเล็กๆ ในย่านดาว์ทาวน์ของเมืองดรัล เพ็ญนีติ์เองก็ไม่ได้ถามว่ามันคือบ้านของใคร อย่างไรก็ตามในเมื่อได้มอบหมายให้กับนภนต์ไปแล้ว เธอจึงไม่ได้คิดจะไปถามไถ่อีก เด็กๆ มีความสุขกับสภาพแวดล้อมใหม่ ไม่มีใครสามารถปรับตัวได้เก่งกว่าเด็กๆ อีกแล้ว ในที่สุดทุกอย่างก็ถูกจัดการเรียบร้อย เธอจึงมอบเด็กๆ ให้กับคุณพ่อตรัณและคุณแม่จีรพรดูแล เพ็ญนีติ์ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วก็ออกไป “เพ็ญนีติ์ เดี๋ยวก่อน...” เธอสวมรองเท้าเสร็จกำลังจะก้าวออกจากประตู คุณพ่อตรัณที่อยู่ด้านหลังก็เรียกเธอไว้ “พ่อ...” เธอหันกลับมา เธอได้เปลี่ยนคำเรียกแล้ว แต่นานมาแล้วที่คุณพ่อตรัณไม่เคยเรียกเธอไว้อย่างนี้มาก่อน คุณพ่อตรัณมองเธอครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ออกไปผ่อนคลายเสียหน่อย ที่บ้านยังมีพ่อกับแม่” “อืม” เธอตอบด้วยเสียงอันเบา แต่หัวใจได้โบยบินออกจากบ้านนี้ไปแล้ว เธออยากจะออกไปเร็วๆ ปิดคอเสื้อกันลมเพนนีแทบรอไม่ไหวที่จะเดินไปตามถนนของเมืองทีหาโทรศัพท์สาธารณะและหยุดโทรหาแม่ของเธอ เธอไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือโดยเจตนามิฉะนั้นแม่ของเธอจะไม่ตอบ เมื่อปิดคอเสื้อกันลมเรียบร้อย เพ็ญนีติ์ก็แทบรอไม่ไหวเดินออกไปตามถนนของเมืองดรัล มองหาโทรศัพท์สาธารณะและหยุดโทรหาแม่ของเพ็ญภัทร์ เธอตั้งใจไม่ใช้เบอร์โทรศัพท์ของตัวเอง ถ้าไม่อย่างนั้นพอแม่ของเพ็ญภัทร์เห็นก็จะไม่รับสาย “ฮัลโหล ใครคะ?” แม่ของเพ็ญภัทร์รับโทรศัพท์ของเธอ “คุณป้าคะ ฉันเอง เพ็ญนีติ์” “เพ็ญนีติ์เหรอ วันนั้นฉันรีบเลยไม่ทันได้ไปหาเธอ ต้องขอโทษจริงๆ นะ” แม่ของเพ็ญภัทร์เอ่ยปากขอโทษ “เพ็ญภัทร์หายดีแล้วหรือยังคะ?” “อืม หายดีตั้งนานแล้วล่ะ อ้อไม่ พักฟื้นอยู่ที่ต่างประเทศตลอด” “คุณป้าคะ ฉันอยากจะคุยกับเธอหน่อย เธออยู่มั้ยคะ?” เธอเรียกคุณป้าเช่นนี้ หากแม่ของเพ็ญภัทร์ยังคงปฏิเสธเธอ นั่นก็แสดงว่าทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก “อันนี้...เอ่อ...เอาไว้รอให้เพ็ญภัทร์โทรหาเธอวันหลังแล้วกัน” “คุณป้าคะ ฉันมีเรื่องด่วนอยากคุยกับเพ็ญภัทร์เกี่ยวกับตระกูลกรธัช” เธอปั้นเรื่องออกไปเพื่อให้เพ็ญภัทร์รับโทรศัพท์ให้ได้ “เดี๋ยวฉันไปดูที่ห้องของเพ็ญภัทร์ให้ เหมือนเธอจะเพิ่งออกไป” แม่ของเพ็ญภัทร์พูดแล้วก็เหมือนจะเดินไปที่ห้องของเพ็ญภัทร์อีกครั้งจริงๆ ตามที่คาดไว้ ไม่นานแม่ของเพ็ญภัทร์ก็พูดขึ้นว่า “เด็กคนนี้จะออกไปไหนไม่บอกสักคำ ยิ่งโตยิ่งไม่มีมารยาท เพ็ญนีติ์ เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพอเขากลับมา ฉันจะบอกให้เขาโทรกลับมาเธอทันที” “ค่ะ” เธอยิ้มเล็กน้อย ถึงแม้เพ็ญภัทร์จะโทรเข้ามาก็ไม่มีความหมายอะไร มีบางอย่างที่เธอแน่ใจแล้ว หลังจากเรียกรถแล้วเธอก็ไปที่บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัด ขณะที่กำลังลงจากรถ ในสำนักงานก็ไม่มีไฟส่องสว่างแล้ว เธอโทรหาเบอร์บริษัทเก่าของปุริม แต่ไม่มีใครรับสาย สำนักงานแห่งนี้มืดสนิท บ้านพักของปุริม เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน เขาไม่ได้อยู่ในเมืองดรัลจริงๆ เหรอ? ดูเหมือนว่าเขาจะไปต่างประเทศจริงๆ อย่างไรก็ตามทุกอย่างนั้นดูแปลกไปเล็กน้อย คิดแล้วคิดอีก เธอก็มีเบียงเบาะแสสุดท้าย นั่นก็คือญภา “เพ็ญนีติ์ ใช่เธอหรือเปล่า?” ทันทีที่โทรเข้าไปญภาก็รับสาย “ฮ่าฮ่า ฉันเอง ไม่ได้พบกันตั้งนาน ญภา เธอสบายดีไหม?” “ไม่ดีเลย” เสียงหญิงสาวแผ่วเบาและนุ่มนวลเหมือนไม่มีความสุข “มีปัญหากับหัวหน้าณัฏฐพลอีกแล้วเหรอ?” เพ็ญนีติ์ถามด้วยความเป็นห่วง “อย่าไปพูดถึงเขาเลย ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาตั้งนานแล้ว เพ็ญนีติ์ เรามาดื่มกันเถอะ” “ตกลง เธอบอกมาว่าอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันรีบไป” ไม่ว่าญภาจะยังไปมาหาสู่กับณัฏฐพลหรือไม่ แต่เพ็ญนีติ์ก็ยังอยากพบเธออยู่ดี ถ้ามีข่าวคราวของปุริมนั่นคือความโชคดีของเธอ แต่ถ้าไม่มีก็ถือว่าได้ไปพบเพื่อนเก่า จะยังไงเธอก็ชอบญภามาก ทั้งสองนั้นพูดคุยถูกคอกัน “เธอบอกมาว่าเธออยู่ที่ไหนดีกว่า เดี๋ยวฉันจะขับรถไปรับเธอ” พอเพ็ญนีติ์บอกป้ายถนน ญภาก็หัวเราะทันที เสียงนั้นเหมือนมีกลิ่นเหล้าโชยมาด้วย “ฮ่าฮ่า ฉันรู้แล้ว เธออยู่แถวๆ บ้านพักของปุริมใช่ไหม?” ใบหน้าของเพ็ญนีติ์แดงเล็กน้อย แค่แป๊บเดียวก็ถูกจับได้เสียแล้ว “ญภา เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ได้เหรอ?” “ฮ่าฮ่า เพ็ญนีติ์ของเราก็เขินเป็นกับเขาด้วย เธอยืนรอฉันตรงริมถนนนั่นแหละ ไม่นานฉันก็ไปถึงแล้ว” เมื่อญภามาถึง เพ็ญนีติ์ก็เข้าไปนั่งในรถและได้กลิ่นเหล้าจากตัวญภาดังคาด เธอดูเหมือนจะไม่มีความสุขจริงๆ ถึงแม้จากภายนอกจะดูสดใส แต่ญภาไม่เคยแต่งหน้าเข้มมาก่อน คืนนี้เธอกลับแต่งหน้าเข้มราวกับเธอกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ รถแล่นไปบนถนนที่คุ้นเคย ญภาพาเธอไปที่ hok club ตามคาด สถานที่แห่งนั้นพวกเธอเคยไปด้วยกันมาก่อน วันนั้นญภาดื่มมากเกินไปและณัฏฐพลเป็นคนพาเธอกลับไป ณ มุมหนึ่งของ hok club ที่นั่งสองคน ญภาหยิบแก้วไวน์ที่บริกรเพิ่งนำมาเสิร์ฟขึ้นมาแล้วชนกับแก้วของเพ็ญนีติ์ “มา เพื่อเป็นการฉลองการพบกันอีกครั้งของเรา”