บทที่ 3 เลือกภรรยา

คนขับรถของอารญาจอดรถไว้ตรงหน้าวิลล่าที่หรูหราหลังหนึ่ง พื้นที่ประมาณหนึ่งพันตารางเมตร แสดงออกเลยว่าคนในวิลล่าหลังนี้ต้องมีเกียรติและเป็นมหาเศรษฐีแน่ๆ โดยเฉพาะธรณีประตูที่สูงๆนั้น มีผู้หญิงไม่น้อยเลยที่ฝันอยากจะเข้าไป ถึงแม้ว่า ผู้หญิงที่เข้าไปแล้ว สุดท้ายจะออกมาทีละคนๆ อารญามองออกไปทางหน้าต่าง มองดูรถที่จอดอยู่หน้าประตู ดูเหมือนว่าถึงจะเป็นวันสุดท้ายแล้ว แต่ผู้หญิงที่โชคดีนามสกุลคล้ายกับเขาก็มาไม่น้อย "คุณหนูใหญ่เข้าไปเถอะครับ" คนขับรถมาเปิดประตูให้เธอ แล้วทำท่าเชิญลงมา หลังจากที่เธอลงจากรถแล้ว ก็พูดเบาๆๆว่า "เรียกฉันว่าอารญา ถ้าคุณนายได้ยินแล้วนายจะโดนด่าเอานะ" ตระกูลวระกูลไม่มีคุณหนูใหญ่ ตระกูลวระกูลมีคุณหนูเพียงคนเดียว คือรินิน เสียงเพลงที่ดังออกมาจากวิลล่า เหมือนกับท้องฟ้าที่มีห้าสี ผู้คนต่างก็คล้อยตามไปกับเสียงดนตรี อารญาค่อยๆเดินตรงไปข้างหน้า แล้วถูกผู้ดูแลงานนี้สองคนพาเธอเข้าไป หลังจากที่เธอลงชื่อแล้ว เธอก็นั่งรอการเรียกชื่อเหมือนผู้หญิงทุกคน~ "เวลาที่จะได้พบใกล้จะถึงแล้ว ขอให้ทุกคนเตรียมตัวด้วย หลังงานจบแล้วไม่ต้องรีบไปไหน ไม่ว่าจะถูกเลือกหรือไม่ถูกเลือก ในช่วงกลางวันคุณนายจะจัดงานปาร์ตี้สำหรับทุกคน” หลังจากพูดจบ ก็หยิบใบรายชื่อขึ้นมา แล้วเรียกชื่อคนที่หนึ่ง "นาริน เชิญตามฉันมา" ผู้หญิงที่สวยหวานน่ารักเดินเข้าไปด้วยความตื่นเต้น แต่ว่ายังไม่ถึงสิบนาที เธอก็เดินออกมา เดินออกมาพร้อมกับร้องไห้ แล้วหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปเหมือนกับได้รับความเหยียดหยาม..... ต่อจากนั้น คนที่สอง คนที่สาม....ทั้งหมดนี้เดินเข้าไปอย่างมีความสุข และเดินออกมาพร้อมกับร้องไห้ ทำเอาทุกคนที่กำลังจะเข้าไปกระวนกระวายไปหมด และไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปต่อ ในหมู่ผู้หญิงนี้ มีแต่อารญาที่เงียบสงบและมีสติ เธอไม่มีส่วนร่วมกับพวกเขาเลย ตอนที่พวกเขาคุยกันว่าจะทำยังไงกับความโหดร้ายนี้ดี เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความไปหนึ่งข้อความ ในที่สุดก็ถึงเธอ เธอมองดูสายตาของทุกคน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยอะไร หลังจากออกมา คนขับรถลุงชินรออยู่ที่หน้าปรูตูแล้ว "คุณหนูครับ ของที่คุณหนูฝากผมซื้อครับ" "ขอบคุณค่ะ" เธอรับไป แล้วเข้าไปในห้องที่มืดมิดกับผู้ดูแล ผ้าม่านถูกปิดสนิท สามารถปิดบังแสงที่ส่องเข้ามาจากข้างนอกได้ ในห้องให้ความรู้สึกว่าไม่สามารถหายใจได้แต่ก็ไม่ถึงขั้นไม่มีอากาศหายใจเลย ในมุมซ้ายของห้อง มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ ผมที่ดำและมันวาว คิ้วที่เรียวยาวแหลมคม ขนตาที่ยาว ริมฝีปากบางๆ เหมือนอินทรีย์ในยามราตรี เหมือนจะเยือกเย็นและเย็นชาแต่ก็เหมือนจะโหดร้าย ความรู้สึกแรกที่ให้ก็คือความใหญ่โตและมีอำนาจ อารญาค่อยๆสำรวจเขา จากนั้นก็นั่งอยู่ตรงหน้าเขา แกะถุงพลาสติกในมือเธอออก แล้วนำกระดาษทิชชู่ถุงใหญ่ออกมาไว้ตรงหน้าเขา "ทำอะไร?" การกระทำทุกๆอย่างของเธอไม่ค่อยชัดเจนเลย ผู้ชายขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "เดี๋ยวจะเอาไว้เช็ดน้ำตา" เธอตอบกลับด้วยเสียงอ่อนๆ ผู้ชายเงียบไปสักพักแล้วหัวเราะออกมา : "เธอคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะร้องไห้แล้ววิ่งออกไปหรอ?" "แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครยิ้มแล้วเดินออกไป" "นั่นเป็นเพราะฉันมีคำถาม พวกเขาตอบกลับฉันด้วยคำตอบที่ฉันไม่พอใจ" "ผู้หญิงทุกคนเข้ามา ล้วนต้องตอบคำถามนายทั้งหมดใช่ไหม?" "ใช่" อารญาพยักหน้า : "ได้ งั้นนายถามเถอะ" "เธอรู้ไหมว่าฉันหย่ามาแล้วกี่ครั้ง?" "หกครั้ง" "งั้นเธอคิดว่าผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่สามรถจัดการกับปัญหาครอบครัว จะมีความสามารถไปดูแลบริษัทหนึ่งได้ไหม?" "ฉันคิดว่ามีความสามารถ เพราะความรู้สึกกับงานไม่เหมือนกัน" เธอตอบอย่างแน่วแน่และมั่นใจ ถึงแม้ความจริงแล้วอาจจะไม่ใช่อะไรก็ตาม กับผู้หญิงข้างหน้าพวกนั้นแล้วช่างมีข้อเปรียบเทียบจริงๆ ประกรมองเธอไปแวบหนึ่ง แล้วถาม : "เธอชื่ออะไร?" "อารญา" "ออกไปเถอะ" ไม่ได้พูดว่าเธอไม่ผ่าน แต่แค่ตะโกนออกไปข้างนอกว่า "คนต่อไป" "จะเลือกฉันไหม?" เธอไม่ได้เดินจากไป แต่จ้องไปทางเขา แล้วถาม ประกรรู้สึกสนใจ "ทำไมต้องเลือกเธอ? ให้เหตุผลฉันหน่อย?" "ฉันมั่นใจว่าจะเป็นภรรยาคนสุดท้ายของคุณ" "เฮอะ ภรรยาคนสุดท้าย?" เขาหัวเราะ สายตาที่ร้ายกาจ : "ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดอะไรบ้าๆแบบนี้ต่อหน้าฉัน" "ถ้าไม่เชื่อ สามารถลองดูได้ นอกจากว่านายจะกลัว ฉันมีความสามารถนี้จริงๆ" ฮ่าๆ เขาหัวเราะหนักมาก ถูกเธอดึงความสนใจสะแล้ว : "ได้สิ ความกล้านี้ ฉันให้โอกาสเธอละกัน แต่ว่าเธอต้องจำไว้ ที่จริงแล้วการเลือกไม่ได้มีความหมายกับฉัน เพราะ ฉันไม่มีใจที่อยากรักผู้หญิงเลย