บทที่ 4 การแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ

หลังจากที่ประกรลุกขึ้นแล้วเดินจากไป อารญาถอนหายใจเยือกใหญ่ แล้วเดินตามออกไป ณ ข้างนอก ผู้ดูแลที่พาเธอมาก็พาผู้หญิงอีกคนหนึ่งเข้ามา พอเห็นประกร เขาก็ถามว่า : "คุณชายไม่เลือกแล้วหรอครับ?" "เธอละกัน" มือของเขาชี้ไปทางข้างหลัง อารญาอึ้งไปซักพัก เธอก็มองไปทางผู้หญิงคนที่เสียโอกาสไป ในตาของเขามีแต่ความอิจฉา และมองเห็นถึงความยินดีและดีใจของผู้ดูแล เธอยิ้ม และไม่ได้แสดงออกว่าตกใจมาก "คุณอารญาคะ เชิญตามพวกเราเข้าไปในบ้านไปพบคุณนายค่ะ" อารญาพยักหน้า แล้วมองไปทางประกร จากนั้นก็เดินตามผู้ดูแลเข้าไป.... นี่แหละบ้านของมหาเศรษฐี ลูกชายเลือกลูกสะใภ้ แม่ของลูกก็ต้องเห็น วิลล่าที่ดูเหมือนคฤหาสน์ขนาดใหญ่ โซฟาสีอ่อนๆ มีคุณนายที่ดูสง่านั่งอยู่ ไม่ค่อยเหมือนแม่ยายโหดร้ายที่เป็นข่าวลือ บนหน้าของเธอมีแต่รอยยิ้ม "คุณนายครับ คุณหนูคนนี้เป็นคนที่คุณชายเลือกครับ" ผู้ดูแลรายงาน เธอลุกขึ้นแล้วสำรวจผู้หญิงข้างหน้าเธอ แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า "หนูเป็นลูกบ้านไหน?" " หนูเป็นลูกสาวคนโตของบ้านวระกูล หนูชื่อ อารญาค่ะ" "ปีนี้อายุกี่ปีแล้วล่ะ?" "24ปีค่ะ" “เมื่อกี้ลูกชายฉันไม่ได้ทำให้ตกใจใช่ไหม?" "ไม่ค่ะ ประกรไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นค่ะ" คุณนายอึ้งจนตาโต แล้วถามอย่างมีความสุขว่า "หนูไม่กลัวเขาหรอ?" "ไม่กลัวค่ะ เมื่อกี้หนูมีความสุขมากๆค่ะ" "โอ้แม่เจ้า ดีมากเลย...." เธอดึงมือของอารญาไว้ แล้วพูดอย่างแน่วแน่ว่า "งั้นลูกชายฉันก็ต้องฝากหนูไว้แล้วนะ ต่อจากนี้ถ้าหนูแต่งเข้ามา พวกเราทั้งบ้านจะยินดีมากๆเลยนะ" "ขอบคุณ คุณนายค่ะ" อารญาออกจากวิลล่าของประกร แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาจากข้างนอก เธอหลับตาลง แล้วพูดในใจเบาๆว่า : คุณแม่คะ หนูทำได้แล้วค่ะ ในที่สุดก็สำเร็จ เธอยิ้มแฉ่ง ได้แต่ชมตัวเองว่าดวงดี ได้แต่งงานกับบ้านที่ดี ได้แต่งานกับบ้านที่ดีไม่ได้แปลว่าจะได้สามีที่ดี ยิ่งแต่งเข้าไปในบ้านดีๆ ก็ยิ่งไม่มีอะไรดี อารญาเคยฟังเอ๋พูด เธอได้แต่รู้สึกโหดร้าย พวกเขาอยากให้เธอมีชีวิตที่ตกต่ำ แต่เธอกลับจะมีชีวิตแบบสูงส่ง ต้องมีสักวัน เธอจะฉุดคนที่ขี่อยู่บนหัวเธอ ลงมาเหยีบบให้หมด —— โรงแรมไดม่อนด์ งานแต่งของประกรถูกจัดขึ้นที่นี่ เจ้าสาวคือผู้หญิงที่สวยมาก ชุดแต่งงานสีขาวทำให้เธอดูสง่าเรียบร้อย ในงานไม่ได้มีคนเยอะ แต่ทุกคนที่ไปล้วนมีจำกัด ในงานแต่งไม่มีพิธีกร ในระหว่างที่บ่าวสาวยกแก้วดื่ม ถ้าไม่ใช่เพราะการแต่งตัวของเจ้าสาว ยังทำให้รู้สึกเหมือนเป็นงานเลี้ยงบุฟเฟ่ต์เสียอีก ประกรไม่ได้อยากจัดงานนี้ แต่คุณนายยืนยันว่าจะจัด แต่ถึงแม้ว่าลูกชายจะแต่งมาถึงเจ็ดรอบ แต่ลูกสะใภ้กลับแต่งรอบแรก เธอไม่อยากทำให้ลูกสะใภ้คนที่เจ็ดลำบากใจ พึ่งเจอหน้ากันเมื่อวาน ก็จัดงานแต่งแล้ว งานแต่งที่ฟ้าแลบจริงๆ "สวัสดีค่ะพี่สะใภ้ แนะนำตัวหน่อยนะคะ หนูชื่อใบเฟิน เป็นน้องสาวของสามีพี่ในอนาคตค่ะ" ข้างหน้าของอารญาจู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโผล่เข้ามา ใบหน้าที่ขาวใส ดวงตาสองคู่ที่ใหญ่ ส่องไสว "หวัดดีจ๊ะ" เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แค่เห็นรอบแรกก็ชอบยัยเด็กนี้เข้าแล้ว "พี่สะใภ้ดูแล้วสวยและมีความจริงใจมากๆค่ะ หวังว่าครั้งนี่จะนานหน่อย...." เธออึ้งไปสักพัก แล้วตอบกลับว่า : "นานหน่อย หมายความว่าอะไรจ๊ะ?" "แฟนเก่าของพี่หนูเมื่อก่อนแต่งเข้ามาไม่กี่วันก็หย่าแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่หวังว่าพี่จะอยู่กับเขาตลอดชีวิต แต่นานหน่อยก็ดีค่ะ" "แล้วคนที่นานที่สุดนี่นานเท่าไหร่จ๊ะ" ใบเฟินเอียงหัวคิดแล้วคิด ยังไม่ทันตอบ ข้างหลังของอารญาก็มีเสียงๆหนึ่งดังเข้ามา "คำถามนี้ ควรถามเจ้าตัวจะชัดเจนสุด" บนใบหน้าที่หล่อเหลาของประกรแอบแฝงรอยยิ้มที่ลึกลับอยู่เหมือนกับกำลังจะมีพายุเข้ามา ทำให้เธอไม่สามาถหายใจได้ "นานสุดไม่เกิน3เดือน ดังนั้นพยายามสัมผัสช่วงเวลาดีๆนี้ให้ดี"