ตอนที่ 329 เขาไม่อยากพบเธอเหรอ

ตอนที่ 329 เขาไม่อยากพบเธอเหรอ รถคันหน้าจอดลง เธอเองก็จอดเช่นกัน ประตูยังไม่ทันได้เปิดออก แต่ณัฏฐพลได้กระโดดลงจากรถแล้ววิ่งเข้ามาที่หน้ารถของเธอ เขาเคาะกระจกด้านข้างคนขับ “รีบเปิดประตูเร็ว” เพ็ญนีติ์เปิดประตูด้วยรอยยิ้ม สิ่งแรกที่ชายตรงหน้าทำคือรีบวิ่งเข้าไปดูผู้หญิงของเขาราวกับหนุ่มใหญ่ เมื่อเห็นเธอยังหลับอยู่ เขาก็ถอนหายใจยาวๆ จากนั้นจึงหากุญแจของเธอแล้วยื่นให้เพ็ญนีติ์ “ผมจะอุ้มเธอ ไปเถอะ เราขึ้นไปข้างบนกัน” เธอไม่พูดจา ในเวลานี้รู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นส่วนเกิน แต่ว่าเธอต้องรับผิดชอบต่อญภา เธอจึงตามณัฏฐพลเข้าไปยังบ้านพักของญภาด้วยกัน อพาร์ทเม้นท์ขนาดเล็กห้องหนึ่ง มีห้องนอนเชื่อมกับห้องรับแขกเล็กๆ เพ็ญนีติ์เปิดประตูและนั่งลงบนโซฟา ณัฏฐพลอุ้มญภาเข้าไปในห้องนอน ในอพาร์ทเม้นท์เงียบสงบมากจนแม้แต่เข็มหล่นก็ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจน ณัฏฐพลไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เขาเดินเข้าไปนานมาก แล้วออกมาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าเสียใจ เขาเดินไปหาเพ็ญนีติ์และพูดเบาๆ ว่า “เธอหลับแล้ว” “อืม” เพ็ญนีติ์พยักหน้า ผลักชาที่เพิ่งชงเสร็จไปให้เขาตรงหน้า “ดื่มชาสิ” “ไม่ล่ะ ผมต้องออกไป คุณช่วยผมเฝ้าเธอไว้ได้ไหม?” จิตใจของเธอหดหู่ “คุณวางใจได้เหรอ?” “เฮ้อ ผมอยู่สิถึงวางใจไม่ได้ ทันทีที่เธอเห็นผมเธอก็จะคิดสั้น แล้วก็จะ...” เขาพูดต่อไปไม่ไหว ราวกับว่าถ้าเขาอยู่จะเป็นการทำร้ายญภา ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เมื่อคิดถึงภาพที่ญภาต้องการฆ่าตัวตายใน hok club เพ็ญนีติ์ก็พูดเสียงเบาว่า “งั้นคุณไปเถอะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้” ยังไงเขาก็ตัดใจไม่ลง แต่ก็ต้องอดทนไว้ ความจริงเธอก็ไม่ได้แตกต่างจากณัฏฐพลเลย เพียงแต่ว่าณัฏฐพลกำลังคิดถึงญภา ส่วนเธอก็คิดถึงปุริม เธอมันไร้ประโยชน์ แต่ก็ปล่อยวางไม่ได้ ณัฏฐพลยืนขึ้น ร่างสูงที่แผ่คลุมรอบตัวเพ็ญนีติ์ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างช้าๆ เมื่อมองผ่านแสงไฟสลัวจากโคมไฟติดผนัง มีชั่วพริบตาหนึ่งที่เธอรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าดูคล้ายปุริม เธอเกือบจะไม่รู้ตัวราวกับว่าอยู่ในความฝัน “ปุริม อย่าไป...” ณัฏฐพลหยุดอยู่กับที่ เท้าที่เพิ่งก้าวออกไปได้ก้าวถอยหลังกลับมา “คุณมาหาญภาก็เพราะเขาเหรอ?” เพ็ญนีติ์ได้สติคืนมา “เขาก็เหมือนกับคุณ ชอบโกหกเหมือนกัน คุณโกหกญภา เขาโกหกฉัน ฉันรู้ เขาไม่ได้อยู่กับเพ็ญภัทร์ มันต้องเป็นแบบนี้แน่นอน” น้ำเสียงของเธอมั่นอกมั่นใจ ไม่ลังเลสักนิด “คุณไปบอกเขาว่าอย่าให้ฉันหาเขาพบ ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่ยกโทษให้เขา” เธอกัดฟันพูด แต่หัวใจกลับอ่อนปวกเปียก คิดถึง คิดถึงเขาจริงๆ “เพ็ญนีติ์ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เรามีหลักการในทำสิ่งต่างๆ เสมอ เราไม่สามารถก้าวล้ำเส้นกัน ดังนั้น ผมไม่สามารถช่วยให้คุณไปพบเขาได้ แต่ว่า ผมสามารถให้ความเห็นได้อย่างหนึ่ง” เสียงชายหนุ่มมีความจริงใจ ทันใดนั้นเพ็ญนีติ์ก็พบว่าณัฏฐพลได้กลายเป็นคนใหม่ที่ดี ถ้าญภาตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอจะต้องเกลี้ยกล่อมญภาให้เลิกโกรธ ช่างดีเหลือเกินที่สองคนนี้ได้มาพบกัน เธออิจฉาจนทนไม่ไหวแล้ว ณัฏฐพลพูดเพียงประโยคเดียวและเดินจากไป เธอเผยรอยยิ้มออกมาที่มุมปาก เป็นเวลานานเหลือเกิน ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็ได้รับรู้รสชาติของรอยยิ้ม เธอยังมีความหวังอยู่ เพ็ญนีติ์โทรหาคุณแม่จีรพรและคุณพ่อตรัณเพื่อบอกพวกเขาว่าคืนนี้เธอจะอยู่ที่บ้านเพื่อนและไม่กลับไปที่บ้านแล้ว คุณแม่จีรพรถอนหายใจแล้วพูดเสียงเบาว่า “เพ็ญนีติ์ ถ้าอยู่ข้างนอกแล้วเหนื่อยก็กลับมานะ แม่กับพ่อรอลูกอยู่เสมอ” พ่อกับแม่ต่างหากที่ไม่เคยทอดทิ้งเธอเลย หยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ คุณแม่จีรพรอาจจะรู้ทุกอย่างแล้ว “แม่คะ แม่รู้ไหมว่าปุริมอยู่ที่ไหน?” “เขาไปต่างประเทศแล้ว” คุณแม่จีรพรนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังปรับอารมณ์และตอบกลับมา “อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว” เพ็ญนีติ์วางโทรศัพท์ที่หนักอึ้งลง ทำไมทุกคนถึงไม่ยอมบอกความจริงกับเธอ? เมื่อเดินมาถึงห้องของญภา เธอนอนหลับสนิทราวกับว่ากำลังฝันดี มุมปากของเธอยังมีรอยยิ้มอยู่ ณัฏฐพลเป็นคนที่เอาใจใส่มาก แม้แต่ชุดนอนของญภาก็ถูกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นเธอจึงนอนหลับอย่างสบาย ผู้ชายคนนั้น คิดๆ แล้วก็น่าสงสาร แต่อะไรถูกอะไรผิด เธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เธอเปิดลิ้นชักของญภาออก ภายในมียานอนหลับที่ยังไม่ได้แกะ เธอเปิดมันออกแล้วกินเข้าไปหลายเม็ด จากนั้นเธอก็นอนลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างเงียบๆ เมื่อหลับไปแล้วปุริมถึงจะได้เห็นเธอ เพ็ญนีติ์นอนหลับสนิทลงไปจริงๆ นี่ต่างหากถึงเป็นเรื่องจริง พอตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้นแล้ว หน้าเตียงมีญภานอนฟุบอยู่ด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้าและมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ เธอหลับตาพึมพำ “เพ็ญนีติ์ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะ ปุริมเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาก็อยากเจอเธอเหมือนกัน...” เพ็ญนีติ์ตั้งใจฟังไม่ให้พลาดแม้แต่คำเดียว เขาไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ?” เธอกวาดตามองไปยังนอกหน้าต่าง กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมาเป็นระยะ เธอพูดเบาๆ “เขาเกิดอุบัติเหตุ เขาได้รับบาดเจ็บ ใช่ไหม?” “เอ๊ะ?” ญภาลุกนั่งตัวตรงทันที “เพ็ญนีติ์ เธอตื่นแล้วเหรอ?” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “เมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกไป?” “ฮ่าฮ่า เธอบอกว่าปุริมเขาไม่ได้ตั้งใจ เธอบอกว่าเขาเองก็อยากเจอฉัน” “เปล่านะ...ไม่ใช่อย่างแน่นอน เพ็ญนีติ์เธอฟังผิดแล้วล่ะ” “ญภา ฉันไม่ได้หูหนวกนะ เอาล่ะ ฉันไม่อยากจะทำให้เธอลำบากใจหรอก แต่รบกวนเธอช่วยส่งข้อความให้ฉันหน่อย บอกเขาว่าคราวนี้ฉันไม่ตาย แต่คราวหน้าอาจจะไม่โชคดีแบบนี้อีก” เสียงของเธอแผ่วเบา ล่องลอยราวกับหมอกควัน “เพ็ญนีติ์ เธอห้ามคิดสั้นเด็ดขาดนะ เธอดูฉันสิ ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ผู้ชายมีค่าอะไร ไม่มีค่าอะไรเลยสักอย่าง ออกมาจากพวกเขาพวกผู้หญิงอย่างเราก็ใช้ชีวิตได้อย่างสดใสงดงามและมีความสุขเช่นกัน” เธอตบหน้าอก ตอนนี้กลายเป็นญภาที่เป็นคนแนะนำเธอแล้ว “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ญภา เธอแค่พูดต่อแทนฉันก็พอแล้ว” แล้วเธอก็กระโดดลงจากเตียงก่อนจะสาวเท้าเดินไปที่ประตู “เพ็ญนีติ์ นั่นเธอกำลังจะไปไหน? เธอเพิ่งตื่นเองนะ” ญภารีบตามเข้ามา แต่เธอกลับตอบอย่างเย็นชา “ออกไปเดินเล่น” แต่เธอกลับเข้าไปในลิฟต์แล้วกดหมายเลขไปที่ชั้นบนสุด