已经是第一章了
บทที่ 8 ไม่สนใจรายละเอียดเล็กๆ
บนโต๊ะอาหาร มีอาหารที่หรูหราวางเต็มโต๊ะ อารญาเริ่มรู้สึกซึ้งใจ เพราะตอนเธออยู่บ้านวระกูล เธอไม่เคยได้กินเข้ากับคนในบ้านเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีโอกาส แต่เพราะไม่มีสิทธิ์
ตอนเธออายุเก้าปี เธอเข้ามาในบ้านนั้น พวกเขามองว่าเธอเป็นคนล่องหน ตอนกินข้าวเช้าไม่เคยเรียกเธอเลย เธอเองก็ไม่ได้หน้าด้านไปกิน อายุน้อยๆ เพราะความไร้เดียงสา ถึงแม้หิวก็ไม่เป็นไร จนกระทั่งหลายปีต่อมา มีอาการเจ็บกระเพาะรุนแรง ถึงสังเกตได้ว่า โกรธคนอื่นก็เท่ากับทำร้ายตัวเอง บนโลกนี้ไม่มีใครสนใจเธอหรอก
คุณนายเห็นว่าเธอไม่ขยับ ก็เลยถามว่า : "ทำไมไม่กินล่ะ? ไม่ถูกปากหรอ?"
"อ่อ ไม่ใช่ค่ะๆ"
เธอรีบหยิบช้อน แล้วตักโจ๊กเข้าปากตัวเอง
"ใช่แล้ว วันนี้พวกหนูจะกลับบ้านใช่ไหม? เดี๋ยวฉันให้พ่อบ้านเตรียมของขวัญให้นะ"
"ผมไม่ว่าง"
ประกรปฏิเสธอย่างเย็นชา
คุณชายขมวดคิ้ว : "แกไม่ว่าง แกจะให้เขาไปคนเดียวหรอ?"
"กลับไปคนเดียวไม่เห็นเป็นอะไรเลย? แต่งงานครั้งที่เจ็ดแล้ว ไม่ต้องทำตามกฏขนาดนั้นก็ได้"
"พูดอะไรเนี่ย? แกแต่งงานครั้งที่เจ็ด แต่ญาเขาพึ่งแต่งครั้งแรก ทำไมถึง...."
"ไม่เป็นไรค่ะ บ้านหนูไม่สนใจรายละเอียดเล็กๆแบบนี้ค่ะ ไม่ต้องกลับแล้วค่ะ อีกอย่างหนูต้องทำงานด้วย"
อารญาตัดคำพูดของแม่ยาย และพอพูดออกจากปาก แต่ก็เหมือนมีอะไรแปลกๆ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าคนอย่างบ้านอัคระกูล จะสามารถรับได้ไหมที่ภรรยาตัวเองทำงานข้างนอก
เธอน่าจะคุยกับประกรก่อน
"หนูทำงานอะไรหรอ?" แม่ยายถามด้วยความสงสัย
"เป็นครูประถมค่ะ"
"โห ที่แท้ก็เป็นครูนี่เอง ก็ว่าทำไมถึงมีความรู้เยอะ"
อารญายิ้มอ่อน : "ขอบคุณที่ชมค่ะคุณแม่"
"อยู่โรงเรียนไหนล่ะ? ทานอาหารหมดแล้วให้กรไปส่งลูกสิ"
"ไม่ใช่ทางเดียวกัน"
คุณนายจ้องเขาอย่างตาโต : "เขายังไม่ได้พูดเลยว่าอยู่ไหน แกรู้ได้ไงว่าไม่ใช่ทางเดียวกัน?"
"ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ใช่ทางเดียวกัน"
อารญารีบตอบกลับ : "ไม่ต้องรบกวนเขาหรอกค่ะ หนูนั่งรถเมล์สะดวกดีค่ะ"
"รถเมล์?"
คุณนายตกใจจนอ้าปาก : "ลูกสะใภ้ของบ้านอัคระกูลจะไปเบียดกับรถเมล์ได้ไงล่ะ? ไม่เป็นไรๆ เขาไม่ส่งหนู เดี๋ยวฉันให้คนไปรับไปส่งหนูเอง"
"ไม่ป็นไรค่ะๆ" อารญารีบส่ายหัว : "หนูไม่ชอบให้เรื่องใหญ่ค่ะ ถ่อมตนหน่อยคงจะดีกว่าค่ะ"
"แต่ว่า...."
คุณผู้ชายรีบพูดแทรกเข้ามาว่า : "ช่างเถอะ ลูกสะใภ้มีความคิดอยู่แล้ว เราก็ไม่ต้องลำบากเขาแล้ว"
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ อารญาและประกรก็ออกจากบ้าน ประกรที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็หันหลังมากระทันหัน พูดกับผู้หญิงข้างหลังว่า " "ต่อจากนี้รอฉันออกจากบ้านสิบนาทีแล้วเธอค่อยออก ฉันไม่ชินที่มีคนคอยตามหลัง"
เธอถามกลับว่า : "นายคงไม่ใช่ว่าฉันแต่งงานแล้วออกไปทำงานข้างนอก ก็เลยไม่โอเค ถึงพูดแบบนี้ใช่ไหม"
เฮอะ ประกรหัวเราะ เป็นผู้หญิงที่คิดไปเองจริงๆ เขามองเข้าไปในดวงตาเธอ พูดทีละคำๆว่า : "จำไว้นะ ขอแค่เธอไม่ต้องเจ้าชู้ข้างนอก นอกนั้นจะทำอะไร
已经是最新一章了
加载中
