已经是第一章了
บทที่ 12 กำไลหยกที่สืบทอดมาจากตระกูล
อาหารเย็นของประกร หรูหรายิ่งกว่าอาหารเช้า คุณนายจับมือของลูกสะใภ้ไว้ แล้วพูดแต่เรื่องที่ไปขอพรมาตลอด
คุณผู้ชายก็นั่งฟังอยู่ข้างๆ ส่วนใบเฟินก็กำลังบ่นพี่ชายตัวเอง ทุกครั้งที่กินข้าวต้องให้คนไปเรียกถึงสี่ห้าครั้ง
ตึงตึงตึง มีเสียงเท้าที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ อาราญามองหันหลังไป แล้วเห็นประกรเดินตรงมาทางโต๊ะอาหาร แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว บนตัวยังมีกลิ่ยของใบมินต์อยู่ด้วย
"ทานข้าวเถอะ"
คุณผู้ชายตบไปที่หลังมือของลูกสะใภ้เบาๆ แล้วบอกแม่บ้านว่า : "นำซุปมาเสิร์ฟให้คุณผู้หญิง"
แม่บ้านรีบนำซุปมาเสิร์ฟตรงหน้าเธอ อารญาพูดขอบคุณและตกใจที่ตัวเองถูกเอ็นดูขนาดนี้
"รีบทานตอนร้อนๆเถอะ ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
เฮอะ ประกรที่อยู่ข้างพูดอย่างสุขุมออกมา : "มีอะไรให้เหนื่อยล่ะ ก็แค่ขยับปากไปมาก็ได้แล้วนิ"
คุณผู้ชายขมวดคิ้ว : "มีแต่ปลาที่รู้ความยากลำบากของปลา แกคิดว่าเป็นครูมันง่ายหรอ?"
"นั่นสิ ห้องที่พี่สะใภ้สอนเป็นห้องที่พิเศษเชียวนะ แค่คิดก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
ประกรมองไปทางเธอ ใบเฟินก็เลยหุบปากไป
"ไม่ต้องไปสนใจเขา นั่นเป็นเพราะเขาอิจฉาหนู" คุณผู้ชายจ้องไปทางลูกชาของตัวเองแวบหนึ่ง
"คุณแม่คะ วันหยุดนี้พวกเราจะกลับบ้านหนูด้วยกันค่ะ"
อารญามองหน้าแม่ยาย แล้วพูดอย่างจริงจัง
"พวกเธอ.....ด้วยกัน?"
แม่ยายถามอย่างไม่แน่ใจ ในใจยังมีความไม่เชื่ออยู่
"ใช่ค่ะ"
"โอ้แม่เจ้า จริงหรอ? พี่ พี่จะกลับบ้านของพี่สะใภ้หรอ?"
ใบเฟินตื่นเต้นมาก เธอกลับลืมสายตาที่แจ้งเตือนเธอเมื่อกี้
ประกรไม่ได้พูดอะไร แต่คอบครัวที่สนิทของเขาต่างก็รู้ ที่เขาเงียบก็เพราะว่าใช่ ผ่านไปสักพัก ทั้งบ้านต่างก็พูดกันไม่หยุด ถึงแม้ว่าสีหน้าของเจ้าของเรื่องจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ไม่ใช่ว่าไม่ดีมาก แค่ไม่ค่อยดูมีความสุข ตอนที่ประกรคิดได้ว่าเขาอยู่ในมือของอารญา ทำไมแม้แต่น้ำลายยังกลืนไม่ลง
หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว คุณผู้ชายเรียกลูกตัวเองมาที่ห้องทำงาน ใบเฟินรอให้พี่ชายผ่านไป แล้วจับแขนของแม่ พูดว่า "แม่ พี่สะใถ้สุดยอดจริงๆ....."
"ทำไมหรอ?" คุณนายถามด้วยความไม่เข้าใจ
"ตอนเย็นหนูกำลังพูดนินทาพี่ชายกับเขา แล้วก็ถูกพี่จับได้ แม่ก็รู้นิสัยของพี่ใช่ไหมล่ะ? ตอนนั้นหนูตกใจจนรีบวิ่ง ก็นึกว่าพี่สะใภ้ต้องแย่แน่ๆ แต่ผลกลับ....
"แต่ผลคือ พี่สะใภ้แกกลับไม่เป็นอะไร ยังพูดโน้วน้าวให้พี่ชายแกกลับบ้านด้วยใช่ไหมล่ะ?"
"ใช่แล้วๆ"
ใบเฟินรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อมาก เหมือนเธอกำลังฝันอยู่เลย
"เพราะงั้นวันนี้แม่ก็เลยจะรีบไปของพรไง"
คุณนายยิ้มแฉ่ง แล้วบอกลูกสาวตัวเองว่า : "ไปเรียกพี่สะใภ้แกมา"
หลังจากที่อารญาทานข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องแล้ว ตอนกลางคืนต้องทบทวนบทเรียน ก็เลยไม่ได้มีเวลาว่างคุยกับคนในครอบครัว
ในเวลาเดียวกัน ตอนที่เธอกำลังจะลงมา ก็เจอประกรที่กำลังเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี
สายตาคู่นั้น เฮอะ เหมือนเขาจะกินเธอเข้าไปอย่างนั้นเลย
"คุณแม่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?"
เธอเดินตรงไปทางแม่ยาย แล้วถามด้วยความเคารพ
"รีบนั่ง รีบนั่ง"
คุณนายบอกให้เธอนั่งลง แล้วหยิบกำไลหยกออกมา ส่งให้ถึงหน้าเธอ : "นี่คือกำไลสืบทอดของตระกูลเรา และเป็นกำไลที่แม่ยายฉันให้ฉันไว้ ตอนนี้ฉันให้หนูต่อนะ"
หลังจากพูดจบ คนทั้งบ้านต่างก็อึ้งไปหมด
ประกรเองก็ตกใจมาก เขาถามแม่ว่า : "ของที่คุณย่าให้แม่ ทำไมแม่มาให้คนอื่นไปมั่วแบบนี้ล่ะ?"
"ญาไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นลูกสะใภ้แม่ ภรรยาของแก"
"ภรรยาผมไม่ใช่มีคนเดียวซะหน่อย แม่ให้ไหวหรอ?"
"ถึงแม้ไม่ได้มีคนเดียว แต่แม่มั่นใจว่า คนนี้ต้องเป็นคนสุดท้าย"
เฮอะ ประกรจะเป็นบ้าแล้ว ความมั่นใจของผู้หญิงคนนี้แพร่ให้คนในบ้านเขาหมดแล้ว เขาถึงกับไม่สามารถพูดโน้วน้าวแม่เขาได้ ก็เลยได้แต่เปลี่ยนเป้าหมาย สายตาที่ร้ายกาจของเธอจ้องไปทางอารญา ชัดเจนไปกว่านั้นคือ ถ้าเธอกล้ารับก็ลองดูสิ
已经是最新一章了
加载中
