บทที่ 14 กลับบ้าน

อารญาถอดกำไลให้ประกร แล้วพูดย้ำว่า : "จำไว้ ต้องทำตัวดีๆ" เขารับกำไลมา แล้วถามว่า : "จะต้องทำตัวยังไง? เธอสอนฉันหน่อยสิ ฉันไม่เคยกลับบ้านกับผู้หญิงเลย" เธอพูดเบา : "ไม่จำเป็นต้องทำอะไรมาก แค่ทำตัวเหมือนรักกันก็พอแล้ว" ประกรยิ้ม : "ผู้หญิงอย่างเธอก็อยากได้หน้าเหมือนกันนะเนี่ย ฉันไม่ได้รักเธอแท้ๆ ยังจะให้ฉันทำตัวเหมือนรักเธออีก ลำบากจริงๆ" อารญาไม่ได้ใส่ใจคำพูดนี้มาก เพราะเธอดูออก เขาก็เป็นเหมือนเธอ เธอหันหลังแล้วกลับห้อง เธอสงบสติแล้วทบทวนบทเรียนที่จะสอนพรุ่งนี้ 9:45 แล้ว เธอเก็บหนังสือ หยิบชุดนอนเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ นี่เป็นกิจวัตรของเธอ เธอเปิดประตูออกไป แล้วเดินไปทางห้องน้ำเบาๆ พอเดินถึงหน้าประตูแล้ว ก็ถูกห้ามไว้ : "หยุด" เธอหันไปดู จ้องไปทางผู้ชายที่แกล้งหลับบนโซฟา แล้วถามกลับว่า : "มีอะไร?" "เธอจะทำอะไร?" "อาบน้ำไง" "ใครบอกเธอว่าสามารถใช้ห้องน้ำนี้ได้?" อารญาจาโตค้าง แล้วพูดว่า : "ห้องนอนนี้มีแต่ห้องน้ำห้องนี้ห้องเดียว ฉันไม่อาบที่นี่จะให้ฉันไปอาบที่ไหน?" "ข้างๆห้องนอนแขกมีห้องน้ำ ไปอาบห้องนั้น" เธอ เฮอะ ออกมาคำหนึ่ง : "ทำไมไม่ให้ฉันไปอยู่ห้องข้างๆเลยล่ะ จะได้ไม่ลำบากไปๆมาๆ อีกอย่างนายก็ไม่อยากเห็นฉัน" "ข้างๆห้องเป็นห้องนอนแขก เธอเป็นแขกหรอ?" "ฉันไม่ใช่แขกหรอ แต่ในสายตาของนาย ฉันคงไม่ใช่คนอะไรของนายหรอกมั้ง?" ประกรลุกขึ้น แล้วพูดว่า : "รู้ตัวดีเนาะ" อารญาถือชุดนอนมายังห้องข้างๆนี้ ยืนอยู่ใต้ฝักบัว เธอยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่า ถ้าเกลียดผู้หญิงขนาดนี้ แล้วทำไมถึงจัดห้องของผู้หญิงไว้ในห้องตัวเองล่ะ? เป็นคนที่การกระทำไม่ตรงกับคำพูดจริงๆ -- แค่พริบตาเดียว ก็ถึงวันหยุดแล้ว พวกเขากำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน ในตอนที่ทานข้าว แม่ยายพูดว่า "ญา ของขวัญฉันให้คนเตรียมไว้แล้ว ถ้าเย็นนี้ไม่กลับก็อย่าลืมโทรมานะ" "ได้ค่ะ คุณแม่" จากนั้นเธอก็มองไปทางประกร สีหน้าอึมครึมยิ่งกว่าท้องฟ้าอีก ถึงแม้เธอจะรู้ว่าบ้านอัคระกูลรวยตั้งแต่แรกแล้ว แต่พอมองไปทางของขวัญที่จะนำขึ้นรถ อารญาเองก็ตกใจไม่น้อย พอคิดถึงความงกของ.....แล้ว ก็มีรอยยิ้มออกมา รถออกแล้ว ประกรไม่พูดอะไรเลยสักคำ พอขับถึงครึ่งทาง อารญาก็ย้ำอีกว่า : "จำไว้ว่าต้องทำตัวเหมือนรักกันหน่อย" "จะพยายาม" เขามองไปแต่ข้างหน้า ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลย ถึงแล้ว มองตรงไปก็เห็นมีคนยืนเป็นสองแถวรอต้อนรับอยู่ คนแถวหลังคือพวกแม่บ้าน ส่วนแถวหน้าก็คือคุณผู้ชาย คุณนายและลูกสาว รินิน ยืนอยู่ "โห รอทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็รอลูกสาวกลับมาสีกที" คุณพลอยเข้าไปกอดอารญา สีหน้าของอารญามีแต่รอยยิ้ม แต่ในใจก็รังเกียจเหมือนแมลงวันแบบนั้นเลย "ลูกเขยจ๋า ยินดีต้อนรับนะ" คุณพงพันก็ยื่นมือออกมา แสดงออกแบบประจบสอพลอ คุณพลอยก็เข้าไปร่วมด้วย พูดชมว่าลูกเขยตัวเองดีอย่างนุ้นดีอย่างนี้ ลูกสาวต้องมีบุญวาสนาแน่ๆถึงได้แต่งเข้าบ้านนี้ ส่วนอารญาก็มองอยู่ข้างๆ แล้วมีความเยาะเย้ยตัวเอง นี่คือบ้านของเธอ แต่มีใครบ้างที่เป็นญาติเธอ...