บทที่ 15 ทำให้อับอาย

ประกรเย็นชาต่อคนในบ้านของอารญามาก แต่ในทางกลับกัน จู่ๆเขากลับทำดีต่ออารญามากขึ้น เขาเดินไปตรงหน้าเธอ กอดไปที่เอวของเธอ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า : "พวกเราเข้าไปเถอะ" "โอเค" อารญายิ้มแฉ่ง ความอ่อนโยรของเขาที่มีต่อเธอทำให้เธอไม่ค่อยชิน มือที่อยู่ตรงเอวก็กอดไว้อย่างแน่น เหมือนไม่ค่อยธรรมชาติเลย ประกรก็ยิ้ม แล้วเปลี่ยนมาจับมือเธอ ในวินาทีที่นิ้วประสานกัน อารญาเหมือนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ตอนแรกก็เป็นห่วงว่าเขาจะทำอะไรมั่วๆหรือเปล่า เป็นห่วงว่าเขาจะยอมร่วมด้วยไหม แต่พอเห็นวินาทีนี้เธอคิดมากไปแล้วจริงๆ คำพูดที่อ่อนโยน สายตาที่เร่าร้อน รอยยิ้มที่น่าหลงใหล ทั้งหมดนี้ ทำให้คนบ้านวระกูลต่างก็เชื่อหมด เธอถูกเขาจูงอย่างงี้เข้ามาในห้องรับแขก จนกระทั่งเขาปล่อยมือ เธอถึงรู้สึกว่า มือของเธอมีแต่หงื่อเต็มไปหมด ไม่ใช่ว่ากลัวคุณพงพันจะจับได้ แต่การแสดงของประกรนั้นเกินกว่าที่คาดคิดจริงๆ "ลูกเขยจ๋า เชิญดื่มชาจ่ะ" ถึงแม้คุณพงพันเองก็เป็นนักธุรกิจ แต่ก็แค่ธุรกิจเล็ก ถ้าเทียบกับบ้านประกรแล้ว ก็เปรียบดั่งคำว่า แม้แต่ขี้เล็บก็ไม่ใช่ ในเวลานี้ เขายื่นชาด้วยท่าทางที่อ่อนน้อม ทำให้คนเชื่อว่า คนที่เขาจะยื่นชาให้คือลูกเขย "พี่ ยินดีต้อนรับพี่กับพี่เขยกลับบ้านนะ" วันนี้เป็นวัรที่พิเศษจริงๆ รินินที่เรียกแต่ชื่อเธอมาตั้งแต่เด็กยันโต ในที่สุดก็เรียกเธอว่าพี่ออกมา ความเซอร์ไพรซ์นี่ค่อยๆมาทีละอย่างจริงๆ อารญายิ้ม : "อื้ม ช่วงนี้เป็นไงบ้าน?" "ไม่ดีเลย ตั้งแต่ที่พี่แต่งออกไป หนูก็เยื่อจะตายอยู่แล้ว ไปเถอะ เราไปคุยกันที่อื่น" รินินมาดึงแขนของเธอ แล้วมองไปทางประกร จากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากห้องรับแขก มาถึงที่สวน ไม่มีครที่ต้องแสดงให้เห็น ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงละครแล้ว เธอกลับมาเป็นคนที่ไร้มารยาทเหมือนเดิม แล้วถามว่า : "ผู้หญิงอย่างเธอมีคสามสามารถแล้วสินะ? แม้แต่คุณชายเย็นชาที่เขาลือกันยังสามารถเอามาได้ ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับการสืบทอด***แล้วจริงๆ ช่างน่าอิจฉาจริงๆ ขณะที่ถูกรินินดูถูก อารญาก็ไม่ได้โมโหอะไร แต่กลับหัวเราะ แล้วอธิบายว่า "ไม่ใช่ว่าฉันมีความสามารถ แต่เป็นเพราะข่าวลือไม่จริง ประกรไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น การกระทำที่เขาทำต่อผู้หญิงก็เป็นเหมือนภายนอกของเขา เป็นผู้ชายที่ดีไปทุกด้านจริงๆ เป็นไงล่ะ? เสียใจหรอ ที่ให้โอกาสนี้กับฉันในตอนนั้น?" ถึงแม้ปากของรินินจะไม่ยอมรับ แต่สายตาที่เผยออกมากลับไม่สามารถปิดบังได้ : "เธอโกหก ถ้าเขาเป็นผู้ชานที่ดีจริง ทำไมถึงหย่ากับผู้หญิงเยอะขนาดนี้ล่ะ?" "การหย่าไม่ได้แปลว่าผู้ชายเป็นฝ่ายผิด ฐานะอย่างเขา จะมีผู้หญิงกี่คนที่แต่งเข้าไปเพราะเงินทอง? ตอนที่เขารู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นมีความคิดแบบนี้ แน่นนอนการหย่าต้องเป็นความจำเป็นอยู่แล้ว" "ถ้าเป็นอย่างที่พี่พูด ถ้าพวกเขารู้ว่าพี่แต่งเข้าไปก็เพราะเงิน งั้นการแต่งงานนี้ของพี่ก็คงถึงจุดสิ้นสุดแล้วสินะ" "เธออยากเห็นฉันถูกทิ้ง? หรืออยากไปเป็นเจ้าสาวคนที่แปดของเขากันแน่?" อารญาถามกลับ เธอไม่เคยมีอารมณ์วู่วาม แต่ทุกคำพูดที่เธอพูด ต่างก็เหมือนมีด ที่แทงฝ่ายตรงข้ามตลอด "ฉัน....ฉันเปล่าซะหน่อย!" ทั้งๆที่ความคิดของรินินถูกเธอมองออกแล้ว แต่รินินก็ยังปากแข็ง "ไม่มีดีที่สุด อย่าพูดว่าฉันไม่เตือนนะ คนแบบเธอ ประกรเขาไม่มองหรอก" หลังจากพูดจบ คนที่มักจะทำให้ผู้อื่นอับอาย แต่ตัวเองไม่เคยถูกผู้อื่นทำให้อับอาย วินาทีนั้น เหมือนกับโลกจะแตกสลายหมดแล้ว.....