ตอนที่ 331 หลุมนี้ผมจะข้ามผ่านมันไปเอง

ตอนที่ 331 หลุมนี้ผมจะข้ามผ่านมันไปเอง เมื่อกลับมาถึงบ้าน เพ็ญนีติ์เหมือนสติล่องลอยไปแล้ว โชคดีที่คุณพ่อตรัณกับคุณแม่จีรพรไม่ได้ว่าอะไรเธอ และยังไม่ให้อ้อยกับส้มส่งเสียงดังรบกวนเธอ พวกเด็กๆ ถูกพาไปที่ห้องของเล่นที่อยู่ถัดไป เพ็ญนีติ์นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนในห้อง ในสมองเต็มไปด้วยปุริม ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงสิ่งที่เธอเคยพูด โทรศัพท์ ข้อความ และยังมีอีเมล เธอรีบกระโจนไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ พอเปิดสวิตช์ก็แทบจะทนรอให้คอมพิวเตอร์เปิดเครื่องไม่ไหว บ้านเช่าหลังนี้ดีจริงๆ มีเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน แม้แต่คอมพิวเตอร์ก็ยังเป็นเครื่องใหม่ คอมพิวเตอร์ตรวจสอบระบบ หน้าเดสก์ทอปปรากฏขึ้น ต่อสัญญาณเข้าอินเตอร์เน็ต ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เธอเปิดอีเมลและพบว่าเธอไม่ได้เปิดอีเมลของตัวเองมาเป็นเวลานานแล้ว อีเมลที่ยังไม่ได้อ่านแต่ละฉบับเด้งขึ้นมาตรงหน้า เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง ‘ตุ้บตุ้บ’ เธออดตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ เธอกวาดสายตามองอีเมลฉบับแล้วฉบับเล่า ในที่สุดเธอก็เห็นชื่อ ‘ปุริม’ เมื่อดูวันที่ของอีเมลอีกครั้ง เก่าที่สุดคือหลังจากที่เพ็ญภัทร์ยืมเงินครั้งนั้น นิ้วมือกดลงบนเมาส์ เธอเริ่มอ่านอีเมลฉบับนั้นเมื่อนานมาแล้ว มันอาจจะสายเกินไปที่เปิดอีเมลฉบับนี้ขึ้นมา แต่เมื่อได้มาเห็นในเวลานี้ก็นับว่าไม่เสียใจแล้ว เพ็ญนีติ์ คุณนอนหรือยัง? เพ็ญภัทร์หายไปแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง หลุมนี้ผมจะข้ามผ่านมันไปเอง ความจริงหลายเรื่องล้วนเกี่ยวข้องกับนาราและญาณินท์ เมื่อนึกถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้นของคุณผมก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ เพ็ญนีติ์ ผมไปพบนารามาแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย เพื่อความปลอดภัยของคุณกับลูก ผมจำเป็นต้องเลือกแบบนี้... ที่แท้ก่อนที่เขาจะไปพบนาราในครั้งนั้นเขาได้บอกกับเธอแล้ว เพียงแต่เธอไม่ได้เปิดอีเมลนี้มานานแล้ว อีกฉบับหนึ่ง เมื่อดูเวลามันน่าจะเป็นคืนที่เธอพาพวกเด็กๆ ตามพี่จู๋ตออกไป เพ็ญนีติ์ ผมเอากุญแจรถของนาราไว้ให้คุณแล้ว ความจริงรถโฟล์คของเธอผมไม่ได้เป็นคนให้จริงๆ แต่เมื่อรู้ว่าคุณขับรถของเธอพาพวกเด็กๆ ไปผมก็ดีใจมาก รถคันนั้นไม่ต้องคืนให้เธอแล้วนะ ตลอดไปเลย เธอจำได้ในคืนนั้นนึกว่ามันคือกุญแจรถที่ตกมาจากท้องฟ้า ที่แท้ปุริมเป็นคนแอบโยนให้เธอ ที่แท้คืนนั้นเขาไม่ได้อยู่กับนารา พระเจ้า เธอยังมีอะไรที่ไม่รู้อีกนะ? เธออ่านต่อไปทีละฉบับและพบว่าตัวเองผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า เพ็ญนีติ์ อันที่จริงผมอยากบอกความจริงกับคุณหลายครั้งมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไม ทันที่ผมเห็นดวงตาที่ชัดเจนของคุณ ผมก็คิดถึงความลำบากที่คุณเลี้ยงอ้อยกับส้มมาหกปี ผมยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกตัวเองไม่เหมาะสมกับคุณ ตอนนั้นผมก็หาผลประโยชน์กับคุณเพราะเรื่องคุณปู่ ตอนที่คุณไปจากผมจริงๆ ผมถึงได้รู้ว่าที่แท้ผมเคยชินกับการมีอยู่ของคุณตั้งนานแล้ว การจากไปของคุณมันทำให้ผมรู้สึกว่างเปล่า ผมคิดว่าในคืนนั้นที่คุณขวางรถผมไว้ อาจเป็นเพราะความเมตตาของกามเทพ เขานำพาคุณมาหาผม น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาเรื่อยๆ ไหลจากขอบตาลงมาสัมผัสที่ริมฝีปาก มันไม่มีรสเค็มอีกต่อไปแต่กลับหวานชื่น ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเขาอย่างมากมาย เธอปล่อยให้ความคิดถึงเติบโตอย่างดุเดือดและไม่หยุดยั้ง ปุริม ออกมาเถอะ เห็นได้ชัดว่าเธอแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดดูอีเมลฉบับสุดท้ายที่เพิ่งได้รับ แต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะอ่านอีเมลทุกฉบับที่เธอพลาดไปให้หมด เพื่อที่จะได้รู้ว่าเขารักเธอมากมานานเท่าใดก่อนที่จะเฉลยปมทุกอย่าง ในที่สุด เมาส์ก็คลิกเปิดอีเมลฉบับล่าสุด เพ็ญนีติ์ ญภาบอกว่าคุณกินยานอนหลับ ญภาบอกว่าคุณจะกระโดดตึก ผมตกใจมาก คุณอย่าทำเลยได้ไหม? ถ้าคุณอยากเจอผม ถ้าคุณยังรักผมอยู่ ก็คอยดูแลปกป้องลูกสาวทั้งสองของเราให้ดี เมื่อพวกเขาโตขึ้นผมจะมาหาคุณ พอถึงตอนนั้นคุณต้องมีลูกชายให้ผมอีกคนนะ เพ็ญนีติ์ รอผมนะ ผมรู้เรื่องข้อตกลงระหว่างคุณกับนภนต์ สามปี เป็นระยะเวลาสามปี ในสามปีนี้คุณไม่ต้องตามหาผม ผมจะใช้ชีวิตบนโลกนี้ให้ดี เมื่อคุณหลุดพ้นจากนภนต์แล้ว ถึงตอนนั้นผมจะเดินยิ้มเข้ามาอยู่ตรงหน้าคุณ... สามปี เขาให้เวลาเธอสามปี เมื่อนับจำนวนวัน มันเป็นเวลานับพันวันและคืน ครั้งหนึ่งเธอจากเขามาหกปี ตอนนี้สามปีก็ไม่เห็นเป็นไร ขอเพียงสามปีให้หลังเขาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอจริงๆ ทุกอย่างก็คุ้มค่า เธออ่านอีเมลฉบับนั้นตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่มันเลยกำหนดแล้ว แต่เธอกลับตอบอีเมลอย่างตั้งอกตั้งใจตั้งแต่ฉบับแรก เขาจะต้องเห็น ได้เห็นแน่นอน เสียงเคาะแป้นพิมพ์สะท้อนเข้าไปในหัวใจของเธอเช่นกัน แต่ในเวลานี้หัวใจของเธอสงบนิ่งลงแล้ว มีคำพูดประโยคนั้นของเขา ทุกอย่างก็เพียงพอแล้ว เธอพิมพ์ทีละตัวจนเสร็จและส่งมันออกไป เธอจริงจังและเคร่งขรึมมาก ปุริม เธอดูเขาไม่ผิดจริงๆ วันนั้นเขาไม่ได้ไปกับเพ็ญภัทร์จริงๆ ปุริม คุณรู้มั้ย? ความจริงกามเทพได้ผูกสายสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาตั้งแต่ตอนที่พวกเขาเกิดแล้ว ที่แท้คู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็กของเขาก็คือเธอนั่นเอง ปุริม อ้อยกับส้มรอคุณอยู่ตลอดเวลา พวกเขาคิดถึงคุณมาก พวกเขารักคุณมาก เธอพิมพ์ไปมากมาย แต่ก็ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของเธอได้เลย อุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้นและยังมีครั้งนี้อีก เธอรู้ว่าเขากำลังต่อสู้เพื่อเธอ คนในครอบครัวและเพื่อนของเขาต่างก็ไม่มีใครบอกว่าเขาอยู่ที่ไหน ทุกคนล้วนปิดบังเธอ เอาล่ะ ในเมื่อนี่คือปรารถนาของเขา เธอก็จะไม่ถาม ขอแค่เขามีชีวิตที่ดีในโลกนี้มันก็เพียงพอแล้ว