ตอนที่ 332 หลุมนี้ผมจะข้ามผ่านมันไปเอง

ตอนที่ 332 หลุมนี้ผมจะข้ามผ่านมันไปเอง รอเขาอีกสามปี คืนนั้นเธอขังตัวเองอยู่ในห้องเป็นเวลานานและไม่ออกไปข้างนอกเลย คุณแม่จีรพรทนไม่ไหวจึงผลักประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นเพ็ญนีติ์ที่กำลังร้องไห้อยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างเงียบๆ เธอก็เดินเข้ามาหาเพ็ญนีติ์ทางด้านหลังและโอบกอดเพ็ญนีติ์ไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างเบาๆ “ลูกสาวที่น่ารักของแม่ ทุกอย่างมันจะผ่านพ้นไป ไปกินข้าวกับแม่เถอะ แม่จะทำบะหมี่ไข่ที่ลูกชอบกินดีมั้ย?” “ค่ะ” เธอตอบเบาๆ แล้วตามแม่เข้าไปในห้องอาหารโดยไม่ลังเลเลย พวกเด็กๆ นอนหมดแล้ว ในห้องอาหารเงียบสนิท แม่ลงมือเข้าครัวเอง ทำบะหมี่ถ้วยหนึ่งวางลงตรงหน้าเธอ ในถ้วยบะหมี่มีไข่ดาวสองฟองและยังมีเส้นหมูฝอยด้วย ในช่วงเวลาสั้นๆ แม่ของเธอพยายามปรุงบะหมี่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ “หอมจริงๆ” ยังไม่ทันได้กินเธอก็น้ำลายไหลแล้ว “อร่อยก็กินให้มากหน่อย ถ้าไม่พอแม่จะทำให้ลูกอีก” คนแก่ก็เป็นแบบนี้แหละ อยากจะทำทุกอย่างให้เธอ มีเรื่องมากมายที่พวกเธอทำแทนไม่ได้ “แม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันกินหมดแน่นอน แม่ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องช่วยฉันดูแลอ้อยกับส้มอีก” “แล้วลูกล่ะ?” คุณแม่จีรพรถามด้วยความเป็นห่วง “พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแล้ว แม่ งานของฉันกับนภนต์นั้นสำคัญมาก” เมื่อได้ยินเธอบอกว่าต้องไปทำงาน คุณแม่จีรพรก็มีความสุขมาก “ตกลง แม่จะเป็นกำลังใจให้เธอไปทำงาน กินเสร็จแล้วก็วางถ้วยไว้ ไม่ต้องล้างหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ค่อยตื่นมาล้างตอนเช้าก็ได้” “อืม” เธอไม่ขัดขวางความปรารถนานี้ของมารดา การได้ทำอะไรให้เธอคือความสุขของแม่ เธอเข้าใจว่าแม่ต้องการชดใช้สิ่งที่ติดค้างเธอมานานหลายปี แต่ว่า อดีตที่ผ่านมาเหล่านั้นมันไม่ใช่ความผิดของแม่เลย แม่ก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน” ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ไกลออกไปเรื่อยๆ เธอจึงพูดเบาๆ ว่า “แม่ ฉันไม่คิดโทษแม่เลย” คุณแม่จีรพรนิ่งไปครู่หนึ่งก็รีบเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาทันที แค่ได้เพ็ญนีติ์คืนมา เธอก็พอใจแล้วจริงๆ เพ็ญนีติ์เริ่มยุ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอทุ่มเทกำลังทั้งหมดให้กับงานของเธอและร่วมมือกับนภนต์ได้เป็นอย่างดี บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปใช้เวลาเพียงสองเดือนในการขยายกิจการไปเกือบทั่วประเทศ เนื่องจากราคาไม้นำเข้าของพวกเขานั้นต่ำ คุณภาพวัสดุก็ดี ดังนั้นจึงเป็นที่นิยมมาก พวกเขามักจะขายหมดในทันทีที่มีสินค้าเข้ามา แต่นภนต์กลับบอกว่าจะไม่มีการขึ้นราคา เขาบอกว่าลูกค้าคือพระเจ้าและเป็นเกียรติของเขาที่จะทำให้พระเจ้ากลับมาอีก ดังนั้นลูกค้าจึงเพิ่มขึ้นจากหนึ่งเป็นสิบจากสิบเป็นร้อย ชื่อของบริษัทเพ็ญภนต์ก็โด่งดังขึ้นเรื่อยๆ เพ็ญนีติ์ไม่ได้พูดถึงปุริมอีกเลยราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนอีกแล้ว แต่ทุกครั้งที่เธอทำสิ่งต่างๆ เธอกลับมีความมั่นใจเต็มร้อย เธอรู้ว่าตอนนี้เขาจะต้องแอบมองเธออยู่อย่างเงียบๆ ในมุมใดมุมหนึ่ง แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยตาของเธอเอง แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าเขากำลังเฝ้ารอเธออยู่ ความจริงเขาไม่เคยทอดทิ้งเธอเลย “พี่เพ็ญนีติ์ พี่ช่วยถามพี่ฉาราให้หน่อยสิ สินค้าล็อตที่สาขาเจียงซูและเจ้อเจียงต้องการจะมาถึงเมื่อไหร่?” ตอนนี้ปัณฑาถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการขายเก่าแก่ให้กับบริษัทค้าไม้นี้ด้วย เพ็ญนีติ์สอบถามไป แต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของฉาราทางโทรศัพท์ “ไหนคุณพูดอีกครั้งซิ” “เพ็ญนีติ์ สินค้าล็อตนั้นถูกยึด เขาบอกว่าเราลักลอบนำเข้า” “เป็นไปไม่ได้ คุณลองไปที่ชายแดนเพื่อตรวจสอบดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าไม้ของคนเหล่านั้นจะตัดโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ในหลายประเทศก็เป็นแบบนี้มาตลอด พวกติดอาวุธเหล่านั้นมีปืนอยู่ในมือ ดังนั้นจะทำอะไรรัฐบาลก็จะเปิดตาข้างหนึ่งปิดตาข้างหนึ่งเสมอ บวกกับข้อกำหนดของนภนต์ ไม้ทั้งหมดที่เขานำเข้ามามีขั้นตอนถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่การลักลอบเลยสักนิด ดังนั้น จะต้องมีใครบางคนที่จงใจเล่นไม่ซื่อกับเธอหรือนภนต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครที่ยื่นกรงเล็บเข้ามาถึงชายแดน หรือต้องการจะเล่นงานจุดอ่อนของเธอไม่ปล่อยงั้นหรือ? เมื่อวางโทรศัพท์ลง เพ็ญนีติ์ก็เข้าสู่ความครุ่นคิด “พี่เพ็ญนีติ์ เกิดอะไรขึ้นกับสินค้าล็อตนั้น?” “บอกลูกค้าว่าทางบริษัทมีปัญหาเรื่องคุณภาพไม้เนื่องจากเจอฝนระหว่างทาง เพื่อเป็นการรับประกันผลประโยชน์ของลูกค้า ทางเราจึงได้เปลี่ยนไปสั่งไม้อีกล็อตหนึ่งจากแหล่งใหม่ ขอให้ลูกค้าวางใจได้ว่าความเสียหายทั้งหมดทางเราจะเป็นคนรับผิดชอบเอง นอกจากนี้ยังรับประกันว่าสินค้าจะถูกจัดส่งตามมาทีหลังอย่างแน่นอน” “ได้ค่ะพี่เพ็ญนีติ์” ปัณฑาเองก็ไม่ได้มองเพ็ญนีติ์ รีบเคาะแป้นอย่างรวดเร็ว การแสดงออกของลูกค้าส่งมาทาง MSN ทันที มีตั้งแต่ร้องไห้จนถึงหัวเราะ “ขอบคุณหัวหน้าของคุณด้วย เธอทำให้ฉันมั่นใจ” ปัณฑายกนิ้วโป้งให้เพ็ญนีติ์ นั่นหมายความว่าลูกค้าชื่นชมเธอ เพ็ญนีติ์ตอบด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอไม่มีเวลาดูแลอย่างอื่นแล้ว เธอต้องสอบถามเรื่องการกักกันให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น สามารถถูกยึดตรวจสอบได้หนึ่งครั้ง แต่ไม่สามารถถูกยึดตรวจสอบเป็นครั้งที่สองแล้ว คิดไปคิดมาเธอก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ “ช่วยจองเที่ยวบินที่เร็วที่สุดให้ฉันหน่อย ฉันต้องการเดินทางไปที่เมือง B” เมืองเล็กๆ นั้น เธอต้องการเดินทางไปที่นั่นด้วยตัวเอง ในเมื่อลูกค้าเชื่อมั่นในตัวเธอ เธอก็จะไม่มีทางทำให้ลูกค้าผิดหวัง นภนต์ไปพัฒนาสาขาของบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะปล่อยให้เขาทำธุรกิจค้าไม้ที่ยิ่งใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ต้องกังวลใดๆ “พี่เพ็ญนีติ์ มันสำคัญจนพี่ต้องไปคุยเองเลยเหรอ? ฉาราจัดการไม่ได้เหรอคะ?” “ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจ ทางนั้นก็มีฉาราอยู่แล้ว ฉันเพียงหาข้ออ้างไปหาเธอเท่านั้นเอง” ในสำนักงานยังมีคนอื่นอยู่ด้วย เธอต้องการให้คนอื่นสบายใจ ไม่มีปัญหาใดที่แก้ไม่ได้ เราต้องมีความเชื่อมั่นในตัวเอง ตราบใดที่เรามีความอุตสาหะ ย่อมทำได้แน่นอน