ตอนที่ 333 ถูกจับกุม

ตอนที่ 333 ถูกจับกุม ในคืนวันนั้น เพ็ญนีติ์นั่งเครื่องบินเที่ยวสุดท้ายตรงไปยังเมือง B ทันที่ที่ออกจากจุดตรวจความปลอดภัยก็เห็นฉาราที่กำลังท้องโต ดูเหมือนว่าเธอน่าจะใกล้คลอดแล้ว “ฉารา ร่างกายไม่สะดวกยังจะมารับฉันอีก ให้คนอื่นมารับก็ได้นี่” “เพ็ญนีติ์ คิดถึงคุณจังเลย พอรู้ว่าคุณจะมา พี่จู๋ตบอกว่าจะต้องมารับคุณด้วยตัวเองให้ได้ เขาอาจจะกลับมาช้าหน่อย วันนี้เขาออกไปหาเครือข่ายทางธุรกิจ” “อืม ฉันเข้าใจแล้ว เออใช่ รู้หรือเปล่าว่าใครเป็นคนทำ?” “ไม่แน่ใจค่ะ เขาบอกว่ามันเป็นข้อมูลจากหน่วยงานกลางเบื้องบนให้ตรวจสอบไม้ของเรา ดังนั้นมันจึงค่อนข้างยุ่งยาก” หน่วยงานกลางเหรอ? เพ็ญนีติ์นึกถึงสิ่งที่ปุริมเคยบอกไว้ว่าคนที่ต้องการทำร้ายเธอได้ไต่เต้าขึ้นไปเบื้องบนแล้ว ดังนั้นเขาจำเป็นต้องระวัง แล้วตกลงเป็นใครกันแน่? บางทีณัฏฐพลอาจจะรู้ก็ได้ “ณัฏฐพล คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นใครเป็นคนที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุรถยนต์เพื่อฆ่าฉัน?” เรื่องนั้น คนที่อยู่เบื้องหลังไม่เคยถูกลากออกมา แม้กระทั่งณัฏฐพลก็ยังไม่สามารถแตะต้องคนคนนั้นได้อย่างง่ายดาย “เขาบอกกันว่าเป็นผู้นำเก่าคนหนึ่ง แต่เขาไม่เคยรู้จักคุณและไม่จำเป็นต้องทำร้ายคุณด้วย เพ็ญนีติ์ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เพ็ญนีติ์บอกเรื่องที่บริษัทค้าไม้ถูกกักสินค้าที่ชายแดน ณัฏฐพลรับปาก เขาบอกว่าเขาสามารถแก้ปัญหาได้ เพ็ญนีติ์กำลังรอ เธอไม่มีทางอื่นนอกจากการรอคอย แต่หลังจากที่รอมาถึงสามวันก็ยังไม่ถูกปล่อยออกมา ไม้มั้งหมดยังคงถูกยึดอยู่ เพ็ญนีติ์นั่งไม่ติดแล้ว จึงขับรถตรงไปยังหน่วยงานที่บังคับใช้กฎหมาย เรื่องบางเรื่อง ก็ไม่สามารถนั่งงอมืองอเท้าอยู่ได้ เธอจอดรถไว้ที่ลานจอดรถ แล้วเดินสาวเท้าเข้าไปยังหน่วยงานที่บังคับใช้กฎหมาย คนที่เข้ามาต้อนรับคือผู้หญิง ซึ่งก็คือนารา หรือว่าจะเป็นเธอ? เสียงรองเท้าส้นสูงสัมผัสกับพื้นหินดังขึ้น นาราเข้ามาต้อนรับเพ็ญนีติ์ด้วยความหยิ่งยโส รอยยิ้มที่มุมปากของเธอเป็นสิ่งที่ไม่สามารถปกปิดได้ “เอ๊ะ นี่คุณเพ็ญนีติ์ใช่มั้ย ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะคะ?” เพ็ญนีติ์ยิ้มแล้วเดินอ้อมนาราไปพร้อมกับพึมพำว่า “ถ้าเจองูหรือแมงป่องต้องหลบ” “เพ็ญนีติ์ คุณ...” เพ็ญนีติ์ไม่สนใจ ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า ทำให้นาราที่อยู่ด้านหลังโกรธจนตีอกชกหัว “เพ็ญนีติ์ หยุดอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวนี้นะ” นารามีสิทธิ์อะไรมาบอกให้เธอหยุด เธอไม่หยุดและเดินเข้าไปในประตูของหน่วยงาน เธอรู้ว่าคนที่เธอกำลังตามหาอยู่ชั้นสาม ฉาราได้บอกเธอไว้ล่วงหน้าแล้ว “เพ็ญนีติ์ สินค้าล็อตฉันไม่มีวันปล่อยไปแน่นอน ฝันไปเถอะ” เธอฟังแล้วได้แต่หัวเราะ เธอกลับเชื่อว่าแผนอยู่ที่คน ผลอยู่ที่ฟ้า ไม่ว่าผู้นำเก่าที่อยู่เบื้องหลังของนาราจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างก็มีทางออกของตัวมันเองอยู่เสมอ ที่ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการเลขานุการขึ้นมา "นางสาวคุณกำลังมองหาใคร" เธอเดินไปถึงหน้าประตูห้องทำงานของอธิบดี เลขาคนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับ “คุณมาหาใครคะ?” “ฉันมาหาอธิบดีของพวกคุณ” เธอไม่ใช่คนถ่อมตัวหรือเย่อหยิ่ง ท่าทางของเธอทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอเองก็เป็นบุคคลสำคัญในวงราชการเช่นกัน ในน้ำเสียงมีความยำเกรงมากขึ้น “คุณชื่ออะไรคะ?” “ดิฉันชื่อ เพ็ญนีติ์” “คุณเพ็ญนีติ์...” เลขาหญิงพึมพำเสียงเบา ทันใดนั้นมือถือที่อยู่ที่เอวก็ดังขึ้น เลขาหญิงรีบรับสาย ไม่รู้ว่าปลายสายนั้นพูดกับเธอว่าอย่างไร ไม่นานนักเธอก็วางสาย จากนั้นก็รีบขอโทษเพ็ญนีติ์ “ขอโทษจริงๆ ค่ะ ท่านอธิบดีไปราชการต่างจังหวัด อีกหลายวันจึงจะกลับ” “อีกหลายวันนี่มันกี่วันคะ?” เพ็ญนีติ์คาดคั้น เข้าใจแล้วว่าโทรศัพท์เมื่อครู่นั้นมีความเกี่ยวข้องกับนารา “เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เขาไปประชุมระดับภาค บางครั้งยาว บางครั้งสั้น ไม่มีใครสามารถยืนยันได้” “ดี งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันจะมาในเวลาเริ่มงานและกลับในเวลาเลิกงานทุกวัน ฉันจะรอจนกว่าจะได้พบกับอธิบดีของคุณ” “คุณเพ็ญนีติ์ คุณทำแบบนี้คือการขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่” เลขาหญิงคนนั้นรวบรวมความกล้าตวาดใส่เพ็ญนีติ์ “ฮ่าฮ่า ฉันไม่ได้บุกเข้าไปในสำนักงาน ไม่ได้ปลุกปั่นมวลชนมาขวางประตูเข้าออกของท่านอธิบดีของพวกคุณ แล้วจะเรียกว่าขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ได้ยังไง?” เพียงประโยคเดียวก็ทำให้เลขาหญิงพูดไม่ออก ผ่านไปครู่ใหญ่จึงพูดขึ้นว่า “เบื้องบนมีคำสั่ง สินค้าของคุณไม่สามารถปล่อยได้” น่าขันจริงๆ เป็นคำสั่งจากเบื้องบนจริงๆ ไม่เกี่ยวกับคุณภาพของไม้เลย เธอหันหลังเดินออกไปและไม่หันกลับมาอีก “ฉันเข้าใจแล้ว” เลขาหญิงแลบลิ้นออกมา นึกว่าเพ็ญนีติ์ยอมแพ้แล้ว รีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นราวกับว่าจะเสนอหน้าเอาความดีความชอบจากหัวหน้า เมื่อเพ็ญนีติ์กลับมาถึงบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป ฉาราก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที “พี่เพ็ญนีติ์ เป็นยังไงบ้าง? มีความหวังบ้างไหม?” เธอส่ายหน้า จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงาน “ขอฉันคิดหน่อย” เธอเอนหลังพิงเก้าอี้ เพ็ญนีติ์หลับตาตั้งสติ เอานิ้วมือเคาะโต๊ะ ทันใดนั้นเธอก็คิดหาทางออกได้แล้ว จึงเรียกฉาราเข้ามาแล้วกระซิบบอกเธอ ฉาราเข้าใจและเรียกให้คนไปจัดการทันที คนในพื้นที่จะทำอะไรก็ย่อมสะดวกกว่าคนภายนอก