บทที่ 42 :หนีไม่พ้น

บทที่ 42 :หนีไม่พ้น .....ไม่จริงอะ นี่คือติณห์…. รินรดากำลังช่วยตัวเอง อีกด้านหนึ่งเธอกำลังก้าวไปอย่างระมัดระวัง แล้วก็ยื่นมือออกมาเพื่อให้ได้เห็นรอยบนหน้าของติณห์ ติณห์มีการขยับซะก่อน ทำให้รินรดาตกใจคิดว่าเขาจะตื่นแล้ว จึงรีบหดมือคืนอย่างรวดเร็ว แต่ว่าตาเห็นเพียงว่าตัวติณห์ขยับไปมา ไม่ได้มีการขยับอะไรไปมากกว่านี้ เธอจึงได้พยายามอย่างระวังอีกรอบนึงยืนมือออกไปแล้วก็สัมผัสเข้าที่รอยที่ใบหน้าของเขา ค่อย ๆ ลูบจนมันเรียบ แล้วรินรดาก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก อาจจะเพราะเมื่อกี้ตื่นเช้าเกินไป ทำให้รินรดารู้สึกง่วงขึ้นมาอีก เพียงแค่พลิกตัวแผ่นหลังแนบกับติณห์ก็หลับไป แต่ว่าที่น่าแปลกคือ พวกรินรดาพลิกตัวไปนอน ติณห์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา สายตาสับสนมองไปที่แผ่นหลังของรินรดา เมื่อกี้นี้ที่รินรดาสัมผัสทุกส่วนนั้นเขารู้สึก ดังนั้น...... ติณห์พยายามกดหัวใจที่เต้นรัว พยายามกดภาพไว้ให้มันช้า แต่มันดันเป็นทางตรงข้ามกัน ยิ่งอยากจะเย็นลง การกระทำของรินรดาก็ยินชัดเจนขึ้นในหัว สัมผัสนั้นยิ่งชัดเจนที่เห็นได้จากสีหน้าของตัวเอง อั๊ย..... แอบถอนหายใจอยู่ในใจไปลมหายใจหนึ่ง อนิจจา ฉันอาจจะต้องขอโทษเธอเสียแล้ว..... ติณห์มองเวลาแล้วมองเวลาอีก ยังเช้าอยู่ ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องไปทำงาน ก็เลยหลับตาลง เข้าสู่นิทราไปอีกครั้ง ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกได้ว่าคือนาฬิกาของติณห์ที่ทำให้พวกเขาตื่นขึ้น ติณห์จำได้ชัดเจนว่าปิดเสียงไปแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงได้มาร้องน่ารำคาญขนาดนี้ แล้วก็ทำให้คนข้างๆ อย่างรินรดาต้องตื่นด้วย “เสียงอะไร......” รินรดาพูดไปแล้วก็ลืมตาไป เห็นเงาคนแปลกหน้าไม่คุ้นตา ประมาณห้าวินาทีได้ หลังจากนั้นก็หมุนไปเห็นติณห์ตอนนั้นก็ไม่ได้ตกใจอะไร คิดได้ว่าฉันกับเขาก็อยู่ด้วยกัน แต่ว่าทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น โดยเฉพาะเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงได้มาอยู่ในห้องเดียวกันแบบนี้ ตอนตะลึงอยู่นั้นสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ ยังดีที่ไม่ได้ถีบติณห์ตกเตียง ติณห์มองสีหน้าเธอ รู้ว่าจะต้องมาคิดบัญชีกับตัวเอง ดังนั้นประธานคุณที่ยิ่งใหญ่ก็หอตัวเองขึ้น เพื่อลดการแสดงตัวตนให้มากที่สุด ...... ติณห์คุณเห็นฉันเป็นคนโง่หรอ รินรดาใช้เท้าถีบเข้าให้หนึ่งที ถีบไปที่ติณห์ส่วนร่างของร่างกายจนเกือบหมดความสุขไปเลย นี่เป็นเหตุที่ออกมาจากหัว ตัวสั่นริก ๆ “ฉันผิดไปแล้ว .....ต่อไปนี้ฉันจะเคารพความคิดเห็นของคุณ....” ติณห์นึกถึงรายละเอียดที่ผิดพลาด เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่ฟังคำพูดของรินรดาแล้วก็หยุดไปกลางคันหรอกนะ พอตอนที่รินรดาได้ยินคำพูดที่เขาพูดจากนั้นก็สีหน้าซีดหนักกว่าเก่า ร่างที่ไม่พูดอะไรสักคำเตรียมลงจากเตียง แต่ปรากฏว่าเสื้อผ้าของตัวเอง เมื่อวานตอนเย็นโดนคนดุร้ายนี้ฉีกขาดไปแล้ว “ฉัน.....ฉันจะไปซื้อให้เธอ....” ประธานคุณตัวสั่นไปทั้งร่าง( เป็นไปได้ยังไง )ที่จะลงจากเตียง จากนั้นรินรดาอยากฆ่าคนที่แต่งตัวอย่างดี แล้วออกไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอ เดินไปได้ครึ่งหนึ่งก็คิดได้ว่าตัวเองจ่ายเงินเรียกให้ผู้ช่วยไปก็ได้ ก็เลยหมุนตัวกลับมาโทรหาผู้ช่วย “ไปซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้ฉันหลาย ๆ ชุด ไซด์Sก็พอแล้ว” ผู้ช่วยรับโทรศัพท์ประธานคุณตั้งแต่เช้า แล้วให้ไปซื้อชุดผู้หญิง แต่จะถามก็ไม่ดี ทำได้เพียงแค่ปลุกสมองให้ออกไปซื้อเสื้อผ้าหลายชุดในที่ใกล้ๆ จากก็กระวีกระวาดนำเอาไปส่งให้ประธานคุณทันที ติณห์ไปห้องทำงานประตูข้างๆ นำเสื้อผ้าเข้ามา แล้วก็ปิดประตูด้วยความเยือกเย็น ทำหน้าไม่รู้ไม่ชีแล้วปิดประตูด้านนอก ประธานคุณเป็นอะไรกันแน่ ผู้ช่วยไม่เข้าใจ แต่ว่าคนที่อยู่ในห้องพักในห้องทำงานอย่างรินรดานั้นเข้าใจชัดเจนมาก หน้าเธอแดงจนต้องลงไปนั่งยอง ๆ ครั้งนี้ถูกติณห์จับข้อเท้าไว้ เล่นอยู่ในมือเป็นเวลานาน เล่นไปจนรินรดาหน้าแดงหมด เท้ากำลังเตรียมที่จะถีบออกไป อย่างนี้ถึงได้ยอมปล่อยเท้าเธอ จากนั้นก็ทิ้งเสื้อผ้าไว้บนเตียง “เธอจะเปลี่ยนเองหรือจะให้ฉันช่วยเปลี่ยน” รินรดาสีหน้าคล่ำบาง ๆ ให้คุณเปลี่ยนให้เสื้อผ้าฉันยังจะใส่ได้ไหม ดังนั้นเขาจึงยกมือของเขาอย่างเชื่อฟังเพื่อยอมแพ้ "ฉันสวมมันเองฉันสวมมัน" ติณห์นี่เพิ่งจะเก็บหัวใจเธอมาเล่น ปิดประตูแล้ว “เธอค่อย ๆ เปลี่ยนดีๆ แล้วกัน” รินรดารอเขาปิดประตู ถึงได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เป็นแมวที่เตรียมพร้อมจะไถลออกไปเบาๆ ในเวลานั้น ด้านหลังก็ได้ยินเสียงติณห์ดังขึ้น “เธอจะไปไหน” คนที่วิ่งหนีไม่พ้นอย่างรินรดาก็เลยกรอกตาขาว “ฉันจะไปไหนได้ ก็ไปทำงานหน่ะซิ!” คิดว่าเธอจะหนีห่างจากเขาไปอีกครั้งหนึ่งอย่างติณห์ได้รู้ว่าเธอจะไปทำงานก็เบาใจลง แสร้งกระแอม“นั้นเธอไปเถอะ​” รินรดาถึงได้ผลักประตูพร้อมเดินออกไป แต่ว่าตอนที่เธอผลักประตู ก็อึ้งไป แข็งเป็นหินอยู่อย่างนั้น ติณห์เห็นว่าเธอเปิดประตูแต่ไม่ขยับเขยื่อน ก็แปลกใจ เดินเข้ามากำลังจะทำถาม “ เป็นอะ......” ก็อึ้งอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน ที่แท้ที่ประตูมีคนยืนอยู่ไม่น้อย คนแรกที่เห็นคือผู้จัดการ กำลังยกมือจะเคาะประตูเอาเอกสารมาให้ประธานคุณเซ็นชื่อ แต่ผลลัพธ์คือเปิดประตูมาเจอฉากนี้ เลขาใหม่ของประธานคุณใส่ชุดไม่เรียบร้อยเดินออกมาจากห้องทำงาน แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ ทำให้ผู้คนที่อยู่หน้าประตูต้องคิดกลับไปกลับมา ดังนั้นด้วยความรวดเร็ว ก็มีเสียงเรียกขึ้นมา “เลขาประธานคุณปีนขึ้นเตียงประธานคุณสำเร็จ ผู้หญิงคนเมื่อวานโตนถีบไปแล้ว” เป็นที่โจทย์จันทร์ไปทั่วบริษัทบีแอมเค แม้แต่พวกป้าแม่บ้านในห้องน้ำยังคุยกันสนุกปาก สีหน้าของรินรดาอย่างคนที่ต้องหลบซ่อนผู้คนที่ไม่ง่ายคล้ายปวดอึที่ฟังพวกป้าแม่บ้านนินทากัน “อั๊ยหยา เลขาใหม่ของประธานคุณของพวกเรานี้ไม่เบาเลย ไม่นานก็จัดการประธานคุณเสียแล้ว ไม่รู้ว่ามีกี่คนในบริษัทที่จะอยากฉีกเธอ....” อีกเสียงหนึ่ง “ก็จริงหน่ะสิ ประธานคุณของพวกเธอออกจะเสน่ห์แรงขนาดนั้น” คุณป้าพูดเสียงไม่เบา “เธอเพิ่งมาคงไม่รู้อะไร ประธานคุณของพวกเราอ่ะ หล่อมากเลย....” รินรดาเพิ่งจะรู้ถึงเสน่ห์ของติณห์ แม้กระทั่งอายุแปดสิบยังหลงใหล แต่ว่าคำนินทายังไม่ทันจบดี ขาของรินรดาก็ชักจะชาขึ้นมาแล้ว หน้าก็เริ่มชาแล้ว คนสองคนข้างนอกยังพูดไม่ทันจบ เป็นผลให้ รินรดาทำได้เพียงแค่กดชักโครก จึงเกิดเสียงขึ้นมา สองคนนั้นไม่รู้ว่ายังมีคนอื่นอยู่ในห้องน้ำนี้ด้วย ทั้งสองก็มองตาสลับกันไปมา แล้วก็ย่องออกกันไปเบา ๆ รอจนเสียงของพวกเธอไม่มีแล้ว รินรดาถึงได้เปิดประตูออกมา สีหน้าเหนื่อยล้า ตอนเช้าที่ต้องเจอกับคนที่มาแออัดกันรอส่งเอกสารให้เซ็นต์อย่างพวกผู้จัดการก็แย่แล้ว แต่ยังไม่พอแค่นั้น ยังมีพวกกลุ่มผู้จัดการอีกมายมายที่มาเบียดเสียดอย่างครึกครื้นเต็มประตู ดังนั้นทุกคนที่ทำเป็นครึกครึ้นก็เลยโดนติณห์ทำโทษ แต่ว่าทุกคนคงได้ดูกันอิ่มตาไปแล้ว ก็ไม่ได้สนใจที่จะโดนหักเงินเดือนนิดหน่อย แม้จะให้ร้องขอให้หักเงินเดือนได้อีกเพื่อที่จะได้ดูอีกสักหน่อย ...... ในใจของติณห์ก็คิดว่านี่คงจะดูแลหละหลวมเกินไป ดังนั้นขอให้มีการประชุมเพื่อเสริมสร้างการพิจารณาของพนักงานแต่ละคนทันที และจากนั้นการเปลี่ยนแปลงก็กลับมาอีกครั้ง รินรดาคิดว่าจะขึ้นลิฟต์ไป แต่ว่าก่อนที่จะเข้าไปในลิฟต์ก็ถูกแรงอย่างมหาศาลดึงคอข้างหลังไว้ ถูกดึกออกมา เข้าไปที่มุมของตึง เห็นเด็กที่อยู่ข้างหน้ารินรดานั้นคุณตา คล้ายกับว่าตอนเช้าก็อยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้นด้วย รู้ว่าเป็นคนของบริษัทก็ดีขึ้นหน่อย รินรดาก็ไม่ได้กลัวอะไรมาก แล้วก็รีบจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “เธอมีเรื่องอะไรหรือ” ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนกับว่าจะเพิ่งเคยทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก เหมือนเก็บอารมณ์ไค่อยได้ หายใจหอบมองรินรดา รินรดาอดทนมองเธอให้นิ่งขึ้น หลังจากนั้นก็ได้ยินพูดออกมากี่คำ “ออกให้ห่างจากพี่ติณห์” ใช่ชั่วขณะนั้น รินรดานึกว่าตัวเองเข้าใจผิด ดังนั้นเธอจึงเสริมว่า “พี่ติณห์ที่เธอพูดถึง ใช่คนที่นั่งอยู่บนตื่นนั้นหรือเปล่า” ผู้หญิงคนนั้นส่งสายตาค้อนมาที่เธอ ดูจากลักษณะท่าทางของเธอ เหมือนกับว่าจะไม่ใช่คนของบริษัท ทำให้รินรดามองเธอด้วยความสนใจ “เธอ...ชอบเขาหรือ” ผู้หญิงคนนั้นเหมือนถูกค้นเรื่องในใจ เธอรีบหดเท้าลง สีหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา “ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” โอเคโอเค ฉันไม่ยุ่งฉันไม่ยุ่ง รินรดาไม่เคยโอ๋เด็กมากก่อน แต่ว่าคนที่อยู่ข้างหน้านี้ก็เหมือนเด็กคนหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงต้องพยายามทำให้ตัวเองดูดี "คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม" คนที่ถูกเรียกว่าเด็กอย่างญาณิศาก็โมโหขึ้นมา “ฉันอายุยี่สิบแล้ว!” ….. ได้ยินถึงอายุของเธอจริงๆ รินรดาก็ไม่มีอะไรจะพูด มองดูแล้วยังเหมือนเด็กบอบบาง ทำไมถึงได้อายุเยอะขนาดนั้น..... “แล้วฉันก็ชื่อว่าญาณิศา ไม่ใช่เด็กที่ไหน “ “โอเคโอเค เธอว่าไงก็ว่างั้น” จริงๆ แล้วคนนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ “เธอชอบพี่ติณห์หรือ” ถูกเด็กถามอย่างเย็นชา ใช่หรือไม่ ญาณิศาถามขึ้นมาอีกครั้ง รินรดารู้สึกหน้าแดง ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร “ฉัน....ไม่ชอบ” ใช่ เขาและเธอเพีงแค่ใช้ประโยชน์ร่วมกัน ไม่ได้สามารถลากเข้าไปในความรู้สึก ตัดสินใจในคำตอบเรียบร้อยแล้วหลังจากนั้นรินรดาก็ยืนหยัดต่อไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากเธอหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเธอจึงพลาดแสงที่ญาณิศาพุ่งผ่าน หึ ผู้หญิงโสโครก เดี๋ยวฉันจะไปบอกพี่ติณห์ จะได้รู้ว่าเธอจะลำบากแค่ไหน “เธอยังมีธุระอะไรอีกไหม “ รินรดารู้สึกว่าไม่รู้จะทำยังไงกับเด็กคนนี้คงทำได้เพียงแค่ให้เธอห่างออกไป แต่ว่าญาณิศาไม่เพียงมาเพื่อแค่จะเตือนเธอเท่านั้น เธอยังมีเป้าหมายที่มากกว่านั้น “วันนี้ฉันมาเพื่อทำการเตือนเธอ ถ้าหากว่ายังจะมาเกาะแกะอยู่ข้างพี่ติณห์ไม่ยอมไป ก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน ......” “อ่าฮะ....”ผลจากที่รินราดาได้ฟังคำเตือนนั้น ก็หัวเราะอย่างไม่ไว้หน้าออกมา “ฉันกับติณห์ก็เป็นเพียงแค่ความสัมพันธุ์เจ้านายกับลูกน้อง เธออย่าคิดเยอะไป .....” แต่ว่าตอนที่พูดคำพวกนั้นก็มา ในใจของรินรดาก็รู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ แต่ว่านิสัยเธอคือทำเป็นไม่สนใจ