บทที่ 45 : อุบัติเหตุทางรถยนต์

บทที่ 45 : อุบัติเหตุทางรถยนต์ ฟังไปฟังมา มุมปากของเขาก็ยิ้มขึ้นมา เลยตอบขึ้นมา “อย่างนั้นก็ต้องงานกันเลยเป็นไง” คนที่กำลังพล่ำเพ้ออยู่คนเดียวอย่างรินรดาได้ยินเสียงคนที่นอนเป็นศพอย่างติณห์พูดขื้นมา ตอนใจจนเกือบจะกระโดด แต่ว่าเธอก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไมพอตอนที่เห็นติณห์ฟื้นขึ้นมา ตาของเธอก็แดงขึ้นมา “คุณ คุณฟื้นแล้ว ดีจริง ๆ…….” รินรดาทั้งร้องได้ทั้งดีใจ อีกนิดเดียวน้ำมูกคงไหลแล้ว ติณห์พยายามห้ามน้ำตาและยิ้มของรินรดาออกมา เอาปัญหาเมื่อกี้นี้พูดขึ้นมา “ผมถามว่าแต่งงานกันเลยดีไหม จะได้ดูแลผม” รินรดาฟังปัญหานี้แล้วก็รู้สึกตึงๆ ไปเลย แม้แต่มือก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหนแล้ว ใช้เวลาสักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงเธอกลับมา “ที่คุณพูด เรื่องจริงหรือเปล่า” ติณห์ส่งสายตาเป็นคำตอบให้เธอรู้ “แล้ว แล้วชญานีจะทำอย่างไร แล้วยังมีญาณิศา.....’’ ติณห์ได้ฟังชื่อสองคนนี้แล้ว ก็รู้สึกนึกสงสัยถึงสายตาของคนที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ และต้องกระทบถึงหัวเขาแน่ ๆ “เป็นผมกับคุณที่จะอยู่ด้วยกัน คนพวกนั้นเกี่ยวอะไรด้วย” รินรดาไม่พูดอะไร เพียงแค่มีน้ำตาปลิ่ม ๆ หลังจากนั้นไม่นาน ก็กระโจนพูดออกมาว่า “โอเค” คำนั้น หลังจากที่ติณห์แน่ใจแล้ว รินรดาไม่สามารถกลับคำได้แล้ว เลยอ้อนขอให้เขาทำอีกอย่าง “อย่างนั้นกอดผมหน่อยได้ไหม “ “อ่า” รินรดานึกว่าตัวเองฟังผิดไป แต่ว่าสีหน้าของติณห์แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ล้อเล่น ดังนั้นเธอจึงกลื่นน้ำลายเหือกใหญ่ หลีกเลี่ยงบริเวณเองที่ติณห์ได้รับบาดเจ็บ กอดติณห์อยู่ข้าง ๆ เพียงชั่วคณะ เสียงหัวใจเต้นของทั้งสองคนก็ดังหนัก ตึก ๆ ตึก ๆ “ อั๊ยโย ขอโทษด้วยที่เข้ามาขัดจังหวะ” ติณห์ยังไม่ทันได้ซึมซับความรู้สึกที่กอด ก็มีคนทะลุประตูเข้ามาขัดจังหวะ รินรดารู้สึกเขินอายจึงได้ยืดตัวขึ้น รินรดาไม่กล้ามอง ไม่ว่าคนตรงประตูนั้นจะเป็นใคร ตัวเองคงต้องมองก่อนค่อยพูด แต่รู้สึกมีสายตาอาฆาตมาจากคนแปลกหน้า เพียงมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นคล้ายกับว่าไม่ใช่คนแปลกหน้า โดยเฉพาะเขามองมาที่รินรดา “รู้จักหรือ” รินรดามองไปที่ประตูทีหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยากยอมรับ แต่เผอิญว่าคนที่อยู่ตรงประตูนั้นตัวเองรู้จัก “เพื่อนของฉัน ณัชชา นี่คือติณห์ “ รินรดา เธอจะทิ้งฉันแล้วหรอ มากอดอยู่กับผู้ชายคนอื่น การแสดงออกบนใบหน้าของเขาไม่สำคัญ แต่สิ่งที่เขาพูดดูเหมือนจะถูกทอดทิ้ง คนที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่รู้เรื่องอะไรยกคิ้วขึ้นสูงเลิกลัก คู่ต่อสู้หรือ รินดราอยากจะมุดหัวลงดิน “เธออย่าพูดไปเลยนะ ฉันขอหล่ะ” รินรดาเงยหน้าขึ้นมาพบว่ามีอะไรผิดปกติ “ทำไมเธอมาทำงานที่นี่ไวจัง” เธอรู้เรื่องของณัชชา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเก่งขนาดนี้ ว่าใช้เวลารวดเร็วมาอยู่โรงพยาบาลนี้ซะแล้ว “ก็ใช่หน่ะซิ” ณัชชาโบกมือไปมา “เพิ่งจะเสร็จจากเคสผ่าตัดมาเคสหนึ่ง เพียงแต่ว่าต้องทำกับชญานีคนนั้น....” ณัชชายังพูดไม่ทันจบก็ถูกรินรดาลากมือมาปิดตาปิดปากอย่างรวดเร็ว “อย่าพูดชื่อชญานีต่อหน้าเขา” รินรดาพูดที่ข้างหูเธอเบา ๆ แล้วก็ได้คำตอบจากณัชชากลับมาว่า “ OK” ถึงได้ค่อย ๆปล่อยมือเธอออก “พ่อรูปหล่อชื่อว่าอะไร” ณัชชาทำเป็นเหมือนน่าจะตรวจร่างกายติณห์ อีกด้านหนึ่งก็ช่วยรินรดาสอบถามเรื่องประวัติครอบครัว “ติณห์” หลังจากณัชชาได้ยินชื่อก็เงยหน้าขึ้น “ติณห์นี่เป็นอะไรกับเธอ” คำถามนี้เปิดมาถามตรงหน้าทั้งสองก็ตีมึนกันไปเลย ติณห์เป็นใคร ใช่คนที่เป็นผู้ชายเย็นชาที่รูปงามหรือเปล่า นี่ไม่ใช่จุดสำคัญ จุดสำคัญคือณัชชามามีส่วนเกี่ยวข้องกับติณห์ได้อย่างไร ดูเหมือนว่าจะมีกรงเล็บอยู่ในใจของรินรดา ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะถามออกมา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ถาม ติณห์ก็ถามออกมาซะก่อน “ถ้าฉันทำไม่ผิด นี่ก็ควรจะเป็นพี่ชายชื่อเหมือนของฉัน เธอและเขามีความเกี่ยวข้องอะไรกันหรือ” ณัชชาทำเป็นยักไหล่ “ครั้งล่าสุดที่สนามบินชายคนนั้นขับรถน้ำสาดกระเด็นโดนทำให้เสื้อผ้าเป็นรูปดวงใหญ่ เขาบอกว่ารีบไป เลยให้นามบัตรฉันมา ให้ฉันไปหาเขาวันหลัง“ รินรดาฟังที่เขาพูดจบถึงจะดึงตัวเองกลับมาได้ “แปลว่าครั้งก่อนที่เธอพูดกับเรื่องพี่ชายรูปงานก็.....“ ณัชชาได้ฟังชื่อเรียกนี้ กลั่นความรู้สึกที่จะอวกออกมา แล้วก็ทำแบบนั้นอีกรอบ “พี่ชายรูปงามหรือ” ทำไมเธอถึงไม่เห็นหน้าตาบึ้งตึงนั้น แต่คำพูดเหล่านี้ไม่สามารถพูดต่อหน้าพี่น้องคนอื่นได้ดังนั้นฉันต้องยอมรับ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม มีละครเรื่องใหญ่อยู่ในหัวรินรดา ว่าตอนจบสุดท้ายแล้วก็เป็นเขา “เห้ย ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ณัชชาเธอเข้ามาในห้องมีธุระอะไร !” รินรดาทำเป็นเปลี่ยนหัวเรื่องที่คุย ถึงแม้ว่าหัวข้อเรื่องจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแล้วก็กลับมาที่ตัวเอง ดังนั้นณัชชาเลยยกคิ้วขึ้น “ฉันมาที่นี่ทำไมในใจเธอไม่รู้สักนิดเลยหรือ” รินรดาตอบเงียบ ๆ ในใจ ไม่มี ฉันขยายตัว แต่ว่าเขากระพริบตาอย่างเชื่อฟังและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยคำว่า 'ฉันไม่รู้' แค่ไม่กี่คำ “ ฉันเป็นผู้หญิงของบ้านเธอ มาคอยช่วยเธอดู คิดไม่ถึงว่าเวลาไม่นานเท่าไหร่ ก็จะมารบกวนเวลาของพวกเธอแล้ว” รินรดาอยากจะขัดขึ้นมา แต่ดันมีเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจของติณห์ที่นอนป่วยบนเตียง “รู้ว่ามารบกวนแล้วยังไม่ไปอีก” ที่ตั้งใจพูดนี่เรื่องอะไร รินรดาหน้าแดงกระตุกแขนของติณห์มาหนึ่งที ณัชชากวาดตามองไปที่ร่างของติณห์ กวาดตาขึ้นลงนับครั้งไม่ถ้วน หลังจากนั้นก็เปิดปากพูดว่า “ฉันมารบกวนแล้ว งั้นก็ไปละ รินรดา ไปกินข้าวเย็นกับฉันเถอะ” รินรดาพูดในใจว่าแล้วจะปฎิเสธได้ไหมหล่ะ ดังนั้นเธอจึงหันไปมองติณห์หนึ่งครั้ง ถึงเห็นว่าคนตรงหน้าเห็นด้วยหลังจากนั้นก็มองไปที่ณัชชาแล้วพยักหน้า ...............นี่ไม่ได้สัญญา ณัชชาเหลือกตาแล้วก็สะบัดมือเดินไป ยังคงทิ้งคำส่งท้ายไว้เบา ๆ “ฉันเลิกงานแล้วจะมาเรียกเธอ” รินรดาถึงลุกขึ้นไปปิดประตู หลังจากนั้นก็ลอบหายใจเบา ๆในใจ “ตื่นเต้นขนาดนั้นเลย “ ติณห์ส่งเสียงพ่นออกมา รินรดาหันกลับไปมอง ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มานั่งจ้องมองเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ยักคิ้วส่งยิ้มให้เธอ “ก็ยังดี ไม่ได้ตื่นเต้นเวลาที่อยู่กับเธอ” รินรดาไม่ได้ทันคิดผ่านสมองตอบกลับไป รอจนถึงติณห์ทำเป็นยิ้มที่เล่นทีจริง ถึงเพิ่งได้นึกออกว่าเมื่อสักครู่นี้พูดอะไรออกไป “เวลาที่คุณอยู่กับผมตื่นเต้นมาหรือ” รินรดากลื่นน้ำลาย “เปล่าหนิ ไม่เป็นแบบนั้น เวลาฉันอยู่กับคุณทำไมต้องตื่นเต้นด้วย จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง......” ติณห์มองดูรินรดาที่ตื่นเต้นจนพูดไม่เป็นคำ ก็หัวเราะเสียงดังออกมา รินรดาถึงเพิ่งเข้าใจ ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว “ติณห์ ! คุณมันเจ้าเล่ห์” ยังดีที่สมองของตัวเองคิดออกว่าต้องอธิบายยังไงให้ไม่กระตุ้นถึงเขา และก็คิดไม่ถึงว่าคนตรงข้ามจะมาหยอกล้อเธอเล่น ตอนนี้รินรดาคิดจะจัดการกับติณห์ คนตรงข้ามก็รีบยอมแพ้ซะแล้ว “โอ้ย เจ็บ โอ้ย ผมผิดไปแล้ว” รินรดานึกขึ้นได้ว่าร่างกายเขาได้รับบาดเจ็บ ทำได้เพียงแค่หยุดอารมณ์ไว้เท่านั้น “ครั้งนี้จำไว้ก่อน ไว้ให้หายดีก่อนค่อยเอาคืน” ติณห์ยืดเอวของเขาอย่างระมัดระวังหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บที่เอวของเขาและจากนั้นก็เริ่มอ้อน “ผมหิวแล้ว รินรดาครับ” พูดถึงเท่านี้ ติณห์ก็คิดขึ้นมาได้ทันทีทันใดว่าตัวเองจะเรียกรินรดายังไง ดังนั้นเขาจึงลืมตาอีกครั้ง “รินรดาครับผมชอบผมเรียกแบบนี้ไหม รินรดาตัวน้อย หรือ ดา “ รินรดาทำหน้าโอดครวญ “ไม่น่าฟังสักอัน” “ไม่อย่างนั้นผมเรียกคุณว่าริน แบบนี้ละกันคล่องปาก “ อันนี้ยิ่งแย่กว่าอันก่อน ๆ อีก รินรดาคิดอยากจะคัดค้าน แต่ว่าเห็นสีหน้าของติณห์ที่เรียกอย่างดีใจ ก็ขี้เกียจจะไปนั่งเถียงกับเขา ก็เลยเป็นยอมๆ ไป “ริน” ให้เรียกแบบนี้ “ริน ผมหิวแล้ว” จริง ๆ แล้วยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน เมื่อสักครู่ก็เพิ่งผ่าตัด แรงนั้นหดหายไปมากพอสมควรแล้ว รินรดาก็รู้สึกหิวนิดหน่อย ทำได้เพียงแค่ต้องออกไปซื้อข้าวให้คุณชาย ตอนที่รินรดาออกไปจากประตูตอนนั้น คุณก็ทำท่าทางกำชับเป็นยกใหญ่ “จริงสิ ข้าวของโรงพยาบาลผมไม่กิน” กินกินกิน กินตายไปจัดการกับคุณแล้ว รินรดาออกไปด้วยความโกรธ มีใครที่ไหนกันเขาชี้นิ้วสั่งให้แฟนทำโน่นทำนี่! ตอนที่รินรดาจากออกมา ชญานีก็จัดการกับตัวเองเสร็จพอดี เลยเข้ามาดู เพียงแต่เธอไม่ได้เข้าไป ทำได้แต่แอบมองอยู่ที่ปากประตู เห็นเพียงแค่ติณห์ที่นอนอยู่บนเตียงกำลังเล่นโทรศัพท์ยิ้มเล็ก ๆ เธอในใจเกือบมีความรู้สึกว่าควรจะเดินจากไปแล้ว จากที่เห็น เขาไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ชญานีไม่สามารถเข้าไปถามติณห์ได้ว่าไปทำอะไรมาได้รับบาดเจ็บ ตอนที่เธอเจอเข้ากับรินรดาที่หน้าห้องผ่าตัด มีบางอย่างที่ชัดเจนแล้ว เพียงแต่ก้าวผ่านจุดนั้นไปไม่ได้ ภายในใจของตัวเอง ทำพูดแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ทางที่รินรดากำลังไปซื้อข้าว บังเอิญได้ยินเสียงเขากับเสียงหนึ่ง “ชญานี ชญานีอยู่ไม่อยู่” ทำเสียงฟังดูมากเกินไปและคุ้นหู มันเป็นถนนแคบ ๆ รินรดาพูดกับตัวเองในใจเบา ๆ ว่า ไม่ได้อยากเขาไปยุ่งเรื่องคนอื่น เพียงแต่บางครั้ง ตัวเองไม่ได้ไปหาเรื่องใคร เรื่องเดือดร้อนก็วิ่งมาถึงที่ ตอนที่รินรดากำลังจะหมุนตัวออกไปจากเรื่องร้าวแย่ๆ นี้ แค่หมุนตัวก็ไปเจอกับใครคนหนึ่ง พอรินรดาเงยหน้าขึ้นมา เป็นเรื่องบังเอิญที่เป็นชญานีพอดี ตัวเองกลับไปถึงบ้านแล้วจริง ๆ รินรดาลูบหน้าอกตัวเองไปมา ตอนที่กำลังแอบจะห่างออกมา ก็ได้ยินชญานีคนนั้นเปิดเผยตัวเองอย่างไม่ปิดบัง “ฉันอยู่ที่นี่ เธอหาฉันมีธุระอะไรหรือ “ สศิชามองไปแล้วรุ้สึกว่าคุ้นเคยกับแผ่นหลังของตัวเองที่เผชิญอยู่