บทที่ 245 ตอนจบ7
“โอ้โห เธอนี่มันปัญญาอ่อนจนน่าขำ มีแค่เธอเท่านั้นแหละที่คิดอย่างนี้ นึกว่าสามีเธอจะปล่อยฉันไว้หรอ? เขาเกลียดฉันจนเข้าไส้เลยล่ะ!”
“เธอวางใจได้ ฉันสัญญาว่า เพียงแค่เธอปล่อยฉัน อะไรก็ว่ากันได้”
อารญาสะอื้น : “สำหรับฉันแล้ว ไม่มีอะไม่สำคัญไปมากกว่าลูก และสำหรับประกรแล้ว ก็ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่