บทที่ 2 มานี

ห้องโถงที่แสงสว่างเหมือนกลางวันที่มีพระอาทิตย์แผดเข้ามา ร่างกายส่วนบนของลิลาทับอยู่บนโต๊ะ ขาอีกข้างโดนยกขึ้นมาและมือก็โดนจับไว้ด้านหลังทำให้ไม่สามารถขยับได้ ท่าแบบนี้ทำให้ร่างกายทุกสัดส่วนของเธอเจ็บ ระบมไปหมด แต่เธอไม่ได้ขัดขืนถึงแม้ตัวเธอจะทรมานก็ตาม ไม่ว่าจะเวลาไหนเธอก็ชินแล้วที่จะให้ตัวเองเจอแต่ความเจ็บปวดเพื่อให้ได้ดั่งใจเขา “ด้านล่างแห้งขนาดนั้น ไม่รู้ว่าคุณหญิงลิลากำลังแกล้งทำใสซื่อบริสุทธิ์ให้ใครดูไม่ทราบ?” แต่เขาไม่ว่าเวลาไหนก็ชอบรังแกและเหยียดหยามศักดิ์ศรีเธอมาโดยตลอด ลิลากัดริมฝีปากตัวเองแน่นๆ หน้าซีดขาวเผือกเหมือนกระดาษสีขาวแล้วมองไปทางรูปของพ่อ อยู่ดีๆเธอก็หัวเราะแล้วหันหลังกลับอย่างกระทันหันในระหว่างที่ฌอนเหม่อ เธอไปกอดที่คอของเขาแล้วไปจูบที่ปากของเขา ในตอนที่ลิลาไม่จูบเขาแล้วแต่กลับใช้ลิ้นเลียที่หน้าอกแน่นปึกของเขา ฌอนก็พูดขึ้นมาว่า “การบริการของคุณหญิงลิลานี่ดีเยี่ยมจริงๆเลยนะครับ” ส่วนล่างของเขาเจ็บขึ้นมาทันที เขาดึงเส้นผมของเธอแล้วกระชากตัวเธอไปจากตัวของเขาและโยนเธอขึ้นไปบนโต๊ะอย่างกับเศษขยะชิ้นนึงที่ไม่มีมูลค่าอะไรแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็เข้าสู่ร่างเธออีกครั้ง “ร้องออกมา!” ฌอนลูบไล้บนตัวเธอเรื่อยๆและสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก “เธอก็เหมือนคนตาย ฉันไม่สนใจที่จะข่มขืนศพหรอกนะ" “ฌอน……” “ฌอน……” ลิลาที่ทับอยู่บนโต๊ะไม่ไปมองทางรูปพ่อแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแต่ยังมีความอ่อนโยนเหมือนเดิม “ฉันรักเธอ ฉันรักเธอจริงๆ……” รัก? ก็เพราะว่าเธอรักเขาเลยทำให้เขาต้องเสียอิสระไป สูญเสียชีวิตแบบที่ตัวเองอยากใช้ไป! เพราะรักของเธอทำให้เขาตกอยู่ในความทรมานไม่มีวันได้ออกมาจากจุดนั้น! นี่เป็นคำพูดที่ตลกขนาดไหน!! ฌอนถอนออกจากร่างกายเธอและยื่นมือไปหมุนตัวเธอให้หงายขึ้นมา ภายใต้แสงไฟที่สว่างทำให้เห็นกระดูกที่คอได้ชัดเจน หน้าซีดขาวเหมือนไม่มีเลือดซักหยด ทำไมผู้หญิงคนนี้ผอมขนาดนี้ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เหมือนคน! ในใจของเขาเริ่มวุ่นวายแอบแฝงไปด้วยความเป็นห่วงแต่ก็โดนความแค้นในใจของเขาครอบงำและกลบเกลื่อนความเป็นห่วงไปหมด!! แตกต่างจากหน้าที่เยือกเย็นของฌอน ลิลามองไปทางหน้าที่หล่อเหลาของเขา เธอยื่นมือไปจับที่ใบหน้า มือที่เย็นและสั่นไปสัมผัสที่โครงจมูกของเขา ที่ตาของเขาและริมฝีปากของเขา…… “ฌอน ตกลงเธอเคยรักฉันบ้างไหม?ถึงแม้จะรักแค่นิดเดียว……” เสียงของเธออ่อนโยนเหมือนกำลังอ้อนวอนเขา เธอคิดอยู่ว่าเขาจะหลอกตัวเองก็ได้ไม่เป็นไรเพราะเธอจะตายอยู่แล้ว…… ลิลาที่เป็นแบบนี้ทำให้ฌอนใจลอยไปสักแป๊ป แต่เขาก็ได้สติกลับมาทันที ผู้หญิงคนนี้ที่โหดเหี้ยมอมหิต แกล้งทำตัวให้น่าสงสารตลอดเวลา! เขายิ้มที่มุมปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณหญิงลิลาอยากจะให้ผมพูดยังไงหละครับ?” “พูดว่าเธอรักฉัน” แต่งงานมาห้าปี นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลาร้องขอเขา วินาทีนี้เธอเหมือนนกที่จะโบยบินเป็นครั้งสุดท้าย เธอใช้แรงทั้งตัวไปจับที่แขนสองข้างของผู้ชาย เพราะจับแรงเกินไปก็เลยทำให้เล็บแทงเข้าไปที่ผิวของเขา ฌอนเจ็บจนขมวดคิ้วเริ่มเข้าออกร่างกายเธออย่างรวดเร็วทำให้ร่างกายที่อ่อนเพลียของลิลาอ่อนเพลียไปกว่าเดิม ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในตอนที่ลิลารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขึ้นสวรรค์แล้ว แต่โดนเสียงของฌอนพาไปตกนรกทั้งเป็นอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจพร้อมกับเรียกชื่อของผู้หญิงอีกคน “มานี……” ทันใดนั้นตัวของเธอเย็นเฉียบไปหมด เธอหลับตาลงกลัวว่าน้ำตาจะไหลออกมา ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว…… มานีคนนั้นอีกแล้ว!! ห้องโถงที่เงียบกริบไร้แม้แต่เสียงของธรรมชาติ อุณหภูมิที่เย็นเฉียบทำให้เกือบหายใจไม่ออก ทันใดนั้นเสียงเพลงที่อ่อนหวานน่าฟังก็ดังขึ้นมา ลิลาที่หลับตาอยู่รีบลืมตา ไม่รู้ว่าเธอใช้แรงจากไหนพุ่งไปตรงหน้าของฌอนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังจะไปแย่งโทรศัพท์ของเขา “ฌอน ขอร้องเธออย่ารับสาย ฉันขอร้อง……” วันนี้เป็นวันที่เธอขอให้เขามาอยู่กับเธอ เธอไม่อยากให้คนอื่นมาขัดขวางยิ่งไปกว่านั้นคนนั้นคือมานี! ฌอนรีบแย่งโทรศัพท์ของเขากลับมา เขาเริ่มรำคาญก็เลยผลักเธอออกไป แต่เขาผลักแรงเกินไปทำให้ลิลาไปชนกับมุมโต๊ะพอดี ปั้งง!ดังขึ้นมา ลิลาล้มอยู่บนพื้นที่เรียบ หน้าผากเธอถลอกเลือดกำเดาก็ไหลหน้าเธอมืดลงไปทันที หัวไปกระทบโดนสมองที่อยู่ด้านในทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนสมองจะกระเด็นออกจากหัวของเธอ “อ้วก!!” ลิลารู้สึกอยากอ้วกขึ้นมาทันที เธอนั่งอยู่บนพื้น เธออยากอ้วกแต่ก็อ้วกไม่ออก ฌอนไปนั่งข้างๆเธอ ในตอนที่ลิลาคิดว่าฌอนเป็นห่วงตัวเองสักทีแต่เธอกลับรู้สึกว่ามีฝ่ามือใหญ่ๆมาปิดที่ปากของตัวเอง จากนั้นก็ได้ยินฌอนรับสายที่ดังขึ้นมาตั้งแต่เมื่อกี้ ที่แท้เขาก็กลัวว่าสียงอาเจียนของเธอจะไปรบกวนเขาคุยโทรศัพท์กับมานีนี่เอง…… หัวใจของเธอตกลงไปในหลุมที่มืดมิดอีกครั้ง ลิลานั่งอยู่บนพื้นแล้วยิ้มแบบโศกเศร้า วินาทีนี้ใจของเธอเหมือนได้สลายตายไปแล้วจริงๆ