บทที่ 3 พวกเราหย่ากันเถอะ

“พี่ฌอน หนูเริ่มหิวแล้ว……” ห้องโถงที่เงียบสงบเสียงของมานีดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ เสียงของเธอไพเราะมาก แต่เสียงนี้เป็นเสียงที่มาจากนรกสำหรับลิลา ห้าปีแล้ว เริ่มตั้งแต่วันแรกที่เธอแต่งงานกับฌอนเสียงโทรศัพท์ของมานีดังขึ้นมาตลอดเวลาไม่ว่าจะเวลากินข้าวหรือจะนอนแม้กระทั่งกำลังร่วมรักกันอยู่เสียงโทรศัพท์นี้จะดังขึ้นมาขัดขวางทุกอย่าง ส่วนฌอนก็จะรับสายของมานีก่อนทุกครั้ง ก็เหมือนในตอนนี้เธอเจ็บไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ ตัวเธอสั่นไปหมด ก็ไม่สามารถขัดขวางให้เขาตั้งใจฟังมานีพูด น้ำตาไหลออกมาจากตาสักที ถึงแม้ลิลาจะหลับตาอยู่ก็ไม่สามารถบังคับให้น้ำตาไหลรินจากหน้าได้ เธออยากกินอะไร?ซูชิหรือหม้อไฟ?ฉันได้ข่าวว่ามีร้านอาหารญี่ปุ่นที่เปิดใหม่อาหารอร่อยมาก แตกต่างจากเมื่อกี้เสียงของฌอนอ่อนโยนมาก แสงที่ส่องไปทางหน้าของเขาทำให้หน้าของเขาดูอ่อนโยนและดูสุภาพไปหมดเลย “แค่พี่ฌอนอยู่กับฉันกินอะไรก็ได้” “โอเค จะไปหาเธอตอนนี้” ฌอนวางสายลงและลุกขึ้นกำลังจะออกไป ลิลาที่ตาสว่างแล้วไปดึงที่แขนเสื้อเขาด้วยความอ่อนโยน “ปล่อย!เธอไม่รู้หรอกการตามตื้อของเธอทำให้ฉันรักเกียจเธอมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า?!” ฌอนสะบัดมือที่ดึงแขนเสื้อตัวเองอยู่ แต่ไม่คาดคิดว่ามือนั้นจะกลับมาจับที่เสื้อของเขาอีกครั้ง “ฌอน ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม?ไม่เลยสักนิดใช่ไหม?” บนพื้นที่เย็นชาลิลาพยายามลุกขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นใช้ตาที่เห็นความสว่างชั่วคราวมองหาตำแหน่งของเขา แต่ยังไม่รอเธอหาตำแหน่งของเขาเจอ คางของเธอก็โดนจับไว้แน่นๆต่อด้วยเสียงที่เย็นชาของฌอนดังขึ้นข้างหูเธอ “ลิลา ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย คนที่ฉันรักคือมานี มานีที่จะโดนเธอฆ่าตาย!!” พอแล้ว พอแล้วจริงๆ เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้? เธอหันหน้าไปทางอื่น ทั้งที่ในใจเจ็บแทบตายเธอก็ยังฝืนยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า“ฌอน พวกเราหย่ากันเถอะ” หย่าหน่ะหรอ? พอได้ยินคำนี้้ฌอนถึงกับอึ้งไปเลย แต่พอสักแป๊ปเขาก็ยิ้ม หรี่สายตาที่เยือกเย็น มือที่จับคางของเธอใช้แรงมากกว่าเดิม “ฝันไปเถอะ!” “ทำไม?” ลิลาไม่เข้าใจ เขาบอกว่าเขารักมานีไม่ใช่เหรอ?เขาบอกเองว่าเกลียดฉันไม่ใช่เหรอ?ทำไมตอนนี้เธอยอมปล่อยมือเขาแล้วเขายังไม่ตกลงละ? ฌอนอยากจะบีบคอเธอให้ตายในกำมืออยู่แล้ว เขาจับที่คางของเธอแน่นๆไม่สนคิ้วที่ขมวดขึ้นมาเพราะเจ็บเลยสักนิด “ตอนนี้รู้สึกทรมานแล้วเหรอ? อยากจะหย่า?เมื่อก่อนเธอบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอทำไมคิดไม่ถึงเหรอว่าจะมีวันนี้?!ลิลาฉันจะบอกให้เธอนะ ตอนนี้เป็นการการเริ่มต้น ฉันจะให้เธอเป็นภรรยาของฉันทั้งชีวิต!ฉันจะให้เธอทรมานแบบนี้ตลอดชีวิต!!” ฌอนสะบัดคางของเธอ และเดินไปข้างโต๊ะ ไปเปิดกระเป๋าทำงานของตัวเองและเอารูปภาพที่อยู่ในกระเป๋าพาดผ่านไปที่หน้าของลิลา ลิลามองเห็นภาพแบบลางๆ และเก็บรูปภาพขึ้นมาเป็นรูปที่เธอเดินเข้าไปในสำนักงานทนายความ รูปที่เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานของโบและรูปที่เธอเดินออกมาจากสำนักงานทนายความ...... เธอเงยหน้าขึ้น เสียงของเธอสั่นคลอนแล้วพูดว่า “ฌอน นี่คืออะไร?เธอให้คนตามถ่ายฉัน?” หรือเขาจะรู้หมดแล้ว? เธอลุกขึ้นมาด้วยความกังวลและเดินเซไปอยู่ตรงหน้าของฌอน แต่ฌอนไม่รอเธอยืนนิ่งฌอนก็ใช้แรงผลักเธอออกไป “ไปไกลๆ！อย่ามาใกล้ฉันเด็ดขาด！” “อ้า——！” ลิลาโดนผลักไปล้มบนโต๊ะกระจกจนกระจกแตกสลายหมด เศษกระจกที่แตกไปข่วนโดนใบหน้าที่ซีดเผือกของเธอ ฌอนไม่คิดว่าเธอจะไปชนกับโต๊ะพอกำลังจะก้าวไปดู แต่เห็นเธอกำลังจะลุกขึ้นมาหาเขาก็หยุดเดินทันที ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจนไม่สนชีวิตของตัวเอง ฉันอยากจะอ้วก! ความโกรธท่วมหัว ฌอนยิ้มแบบเย็นชา “ถ้าเราไม่ใช่นักสืบ ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณหญิงลิลายังมีมือนี้...ไปย้ายสมบัติที่สำนักงานทนายความก่อนแล้วมาทำตัวน่าสงสารตรงหน้าฉัน พูดอย่างเป็นเหตุเป็นผลว่าจะหย่ากับฉัน......” ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ เธอไม่ได้...... “คุณหญิงลิลา เธอไม่ใช่แค่เพียงไร้ยางอายหรอกนะแต่ยังจะทำให้ฉันอ้วกอีกด้วย!” “ปั้ง——！” ประตูโดนปิดด้วยเสียงดัง ห้องโถงเงียบสงัดเหมือนเดิม เลือด ย้อมให้เสื้อเป็นสีแดงไปหมดเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบานไม่หยุด ลิลามองไปทางประตูที่ปิดแน่น เหม่อไปสักแป๊ปเธอค่อยๆหลับตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทรมาน เธออยากจะหัวเราะ เพราะเขาไม่เห็นภาพที่เธอใกล้จะตายแล้ว แต่ตอนสุดท้ายกลับมีน้ำตาไหลบนใบหน้าของเธอ เพราะเธอรู้ว่าเขาอยากให้เธอตายมากๆ