บทที่ 4 อดีต

ฌอนที่ขับรถในระหว่างทางกำลังเปิดหน้าต่างให้หมดเพื่ออยากจะให้ลมที่พัดเข้ามา มาดับความร้อนในใจของเขา นางลิลากล้าโอนย้ายสมบัติลับหลังเขา!ลูกของเกศรินเหมือนเขามากจริงๆ!! “ฌอน แค่เธอแต่งงานกับลิลาฉันจะช่วยให้พ่อเธอพ้นจากภัยอันตรายในครั้งนี้” “พี่ฌอน ช่วยฉันด้วย......” เรื่องราวต่างๆยังคงอยู่ในสมองของเขา ฌอนรู้สึกว่าความร้อนแรงในใจของเขาร้อนแรงมากกว่าเดิมอีก ไม่มีอะไรที่ทำให้ใจของเขาเย็นลงได้เลย ห้าปีที่แล้ว พ่อของเขาเสียชีวิต การเงินของบริษัทพบเจอปัญหาใหญ่หลวง ในเวลานั้นธนาธรไปหาเขา เพราะไม่อยากจะให้บริษัทที่พ่อสร้างขึ้นมาหายและพังทลายไป เขาก็เลยตกลงรับข้อเสนอของเขา แต่เขาไม่คิดว่าเกศรินจะยุบสมบัติของพ่อหลังจากที่เขาแต่งงานกับลิลา!! ส่วนลิลา เป็นคนที่เลือดเย็น อมหิตและโหดร้ายมากกว่าธนาธรมาก เพราะในคืนงานแต่งเธอแอบหนีออกไปหามานีแล้วผลักมานีตกลงไปจากสะพาน ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนเห็น เขาคิดไม่ออกเลยว่าลิลาจะใจร้ายขนาดนี้ที่จะผลักมานีตกลงไปจากสะพานสูงถึงสิบเมตรได้ลงคอ แต่พอเขาถึงที่โรงพยาบาล ทุกอย่างกลับสายไปแล้ว ถึงแม้มานีจะไม่เป็นอันตรายจนถึงแก่ชีวิต แต่จิตใจของเธอโดนกระทบกระเทือนหนักเธอกลายเป็นโรคซึมเศร้า ทุกวันนี้เหมือนเด็กที่กลัวไปซะทุกอย่าง กลัวคนภายนอกกลัวทุกอย่างที่เป็นสิ่งใหม่ๆและไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ ไม่ไว้ใจใคร...... ไม่มีอะไรที่จะโหดเหี้ยมมากกว่าคนในบ้านธนาธรแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือผู้หญิงที่ชื่อลิลา ผู้หญิงที่ฆ่าคนคนนั้น!! เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ฌอนออกจากความคิดของเขา ในรถมีเสียงของมานีที่น่าสงสารดังขึ้น “พี่ฌอน……ทำไมพี่ยังไม่มา？” “จะถึงแล้วมานีอย่ารีบนะ” สำหรับมานี ฌอนรู้สึกผิดนะแต่รู้สึกสงสารมากกว่า เขาก็เลยอ่อนโยนกับมานีตลอดเวลาคอยดูแลเธอตลอดและให้สิ่งที่เธออยากได้เสมอ พอวางสายลงเขาไปที่ร้านอาหารตั้งใจเลือกซูชิให้มานี พอกลับไปถึงที่วิลล่าก็ได้ยินเสียงร้องให้ของมานีดังขึ้นมา “มานี！” เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นแต่มานีร้องให้ในผ้าห่ม มารินยืนอยู่ข้างๆไม่รู้จะทำยังไง “ฌอน เธอกลับมาซักที” พอเห็นฌอนมารินก็โล่งอกเลย “เธอรู้ไหมว่ามานีร้องให้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ฉันถามอะไรก็ไม่ตอบและยังเอาผ้าห่ม ห่มตัวเองไว้อีก......” “ฉันรู้แล้ว ป้ามาริน เดี๋ยวฉันจัดการเอง” “รบกวนเธอละนะฌอน” “ป้ามารินนี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องทำอยู่แล้วละ” ตอนที่ฌอนอายุแปดขวบ มารินพามานีมาแต่งงานกับพ่อของเขา ผ่านมานานขนาดนี้ถึงแม้จะไม่มีพ่ออยู่แล้วเขาก็ยังเห็นทั้งสองคนเป็นคนที่เขารักมากที่สุดเสมอ “มานี ฉันเอง พี่ฌอนเอง” หลังจากที่มารินออกไปฌอนก็ไปนั่งบนเตียง ยกมือขึ้นแล้วไปตบที่ผ้าห่มเบาๆ “พี่ฌอน——！！” ทันใดนั้น ผ้าห่มก็ถูกเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว มานีที่ร้องให้จนตาแดงพุ่งเข้ากอดในอ้อมกอดของฌอน เธอดมกลิ่นในตัวของเขาแล้วมานีเรียกเขาดังขึ้นมาอีกครั้ง “พี่ฌอน......พี่ฌอน......” “เป็นอะไร？” ฌอมปลอบเธอเหมือนปลอบเด็กน้อยที่งอแง พร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?หรืออาจจะอยากกินซูชิก็เลยร้องให้?” มานีส่ายหัวแรงๆ ไม่พูดอะไรแล้วร้องให้ต่อ ฌอนได้แต่ปลอบเธออย่างเดียวพอเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงมานีถึงจะหยุดร้องให้ เปิดกล่องที่ซื้อมา ฌอนหาซูชิที่สวยที่สุดป้อนให้เธอกิน “อร่อยไหม?” มานีพยักหน้า “อร่อย พี่ฌอนซื้ออะไรมาก็อร่อยทั้งนั้นแหละ” “อร่อยจริง แต่คงกินทุกวันไม่ได้มั้ง?สารอาหารของซูชิมีไม่มากอีกอย่างอาหารก็ไม่สุกด้วย......” “พี่ฌอนรู้ได้ยังไงคะ？” “……” มือของฌอนที่กำลังเช็ดปากให้มานีหยุดไป หน้าและรอยยิ้มของเขาก็ชะงัก นิ่งไป เพราะในสมองของเขามีหน้าของลิลาโผล่ออกมาแบบไม่รู้ตัว! “ฌอน เธอจะกินซูชิบ่อยๆไม่ได้นะ ส่วนผสมในซูชิไม่สุก กินเยอะไม่ดีต่อสุขภาพ......” เมื่อก่อน ทุกครั้งที่เขาทำโอทีก็จะกินซูชิบ่อยๆ แต่ทุกครั้งๆลิลาก็จะเอาอาหารที่อร่อยและสีสันสวยงามมาส่งให้เขาที่ห้องทำงานเสมอ ถึงแม้เขาจะเทอาหารพวกนั้นทิ้งต่อหน้าเธอทุกครั้ง เธอก็ไม่เคยหยุดส่งให้เขา ทำไม? ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงนึกถึงผู้หญิงคนนั้น?!!