บทที่ 7 รักหรือไม่รัก

ช่วงเช้า ฌอนตื่นขึ้นมาเพราะปวดศรีษะเป็นระยะๆ เขาลืมตาขึ้น สมองยังไม่ค่อยทำงาน ยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือ เก้าโมงเช้าแล้ว คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างรำคาญ ผู้หญิงคนนั้นเป็นหมูหรือไง?! “ ลิลา ทำไมเธอถึงไม่ปลุกฉันตื่นขึ้นมา.....? ” เขาลุกขึ้นนั่ง เมื่อมองเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นมานี สมองหนักอึ้งของฌอนจึงเริ่มทำงานขึ้นมา และนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่บ้านของมานี ไม่ใช่บ้านของเขา “ พี่ฌอน...... ” สีหน้าของมานีขาวซีดเล็กน้อย กลั้นความอิจฉาริษยาในใจไว้ ยื่นนมในมือออกไป : “ ดื่มนมแก้วหนึ่งแล้วค่อยไปทำงานนะคะ ฉันต้มให้พี่โดยเฉพาะเลยนะคะ...... ” ฌอนไม่มีเคยชินกับการดื่มนม เขาทานข้าวกับแขกบ่อยๆกระเพาะเลยไม่ค่อยดี ดังนั้นหลายปีมานี้ที่แต่งงานกับลิลา แม้ว่าทุกเช้าลิลาจะทำอาหารมากมายสวยงามให้เขา แต่ไม่มีนม นานเข้าเขาก็ชินตามไปด้วย ให้ตายสิ ทำไมถึงคิดถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีก? ฌอนนวดขมับอย่างหงุดหงิด เขารับนมมาไม่รู้ว่าเป็นเพราะโมโหใครหรือเปล่า กระดกดื่มนมหมดแก้วในรอบเดียว ในการส่งฌอนกลับไปภายใต้การมองของมานีและมารีน ฌอนออกไปจากวิลล่าฟูจิ๋ง ขับมาจนถึงบริษัทกุญชร แม้ว่าจะมาสายแล้วแต่เป็นถึงประธานของบริษัทใครที่กล้าแสดงสีหน้าไม่พอใจให้กับเขาล่ะ? “ ประธานฌอน สวัดดี ” เป็นเวลที่กำลังพูดคุยสนุกสนานกับเลขา เมื่อเห็นฌอนออกมาจากลิฟท์ เดินเข้าไปอย่างนักเลงสบายๆ ทักทายเขา : “ หึหึหึ......นึกไม่ถึงว่าประธานฌอนที่มีความรับผิดชอบสูงก็มีนิสัยมาสายนะเนี้ย ” เวล ลูกคนรวยรุ่นที่สอง เป็นนักเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นจนถึงเรียนปริญญาตรี และเป็นเพื่อนรักคนเดียวของฌอน “ ฉันมาทำงานสายในบริษัทของตัวเอง เกี่ยวอะไรกับนายไหม? ” ฌอนเหลือบมองเลขาส่วนตัวของตัวเอง หยุดสักพักแล้วเอ่ยว่า : “ ตั้งแต่นี้ห่างจากเลขาของฉันหน่อย ” “ ทำไม? ” “ ฉันกลัวว่าเธอจะท้อง บริษัทของเราไม่มีการลางานเพราะตั้งท้องหรอกนะ ” “ ...... ” เวลพูดไม่ออกจนถึงกับอยู่ไม่สุข แต่มองฌอนที่กำลังจะเปิดประตูห้องทำงานของตัวเอง ก็รีบจับข้อมือของเขาไว้ “ นาย เอาอย่างนี้ไหม...... ออกไปอีกครั้งแล้วมาสายอีกหน่อย? ” ฌอนก้มหน้าลง มองข้อมือของตัวเองที่ถูกจับไว้แน่น น้ำเสียงเย็นเฉียบ : “ เวล นายยังไม่พออีกใช่ไหม? ” รู้สึกถึงบรรยากาศรอบด้านที่เย็นเฉียบลง เวลจนปัญญา ได้แต่เอ่ยเสียงเบาว่า : “ ลิลามาแล้ว นั่งอยู่ในห้องทำงานของนาย ” ผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว? ฌอนนิ่งไปสักพัก แต่ไม่นานก็ยกยิ้มเย็นชาขึ้นมา ดูแล้วเธอในตอนนี้นิสัยเสียจนไม่มีชิ้นดี สร้างปัญหาในบ้านยังไม่พอ ตอนนี้ยังจะมาสร้างปัญหาในบริษัทอีก! คิดได้อย่างนี้แล้ว ฌอนจับมือของเวลออก เปิดประตูห้องทำงานของตัวเอง ห้องทำงานที่สว่างและกว้างใหญ่ ลิลานั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานคนเดียว คนที่เคยมีชีวิตชีวา หยิ่งยะโสคล้ายกับเจ้าหญองอย่างเธอ ตอนนี้เงียบสงบมาก มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เงียบ จนทำให้เขารู้สึกสงสาร สงสาร? พยางค์นี้ผุดขึ้นมาในสมองชั่วขณะเท่านั้นเอง ก็ถูกฌอนสะบัดออกไปแล้ว ผู้หญิงใจร้ายใจดำอย่างลิลา เขาจะไปสงสารเธอได้ยังไงกัน? เขายิ้มเย็นแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของประธาน หยิบเอาเอกสารที่วางกองอยู่บนขอบโต๊ะขึ้นมา ก้มหน้าลงจัดการกับงานของบริษัททำเหมือนกับว่าลิลาไม่มีตัวตน ลิลานั่งอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนเช้าเจ็ดโมงครึ่งจนถึงตอนนี้ เธอมองชายหนุ่มที่ก้มหน้าจัดการกับงานของบริษัทที่นั่งอยู่ตรงข้าม ความโศกเศร้าเผยออกมาจากดวงตาวูบหนึ่งแล้วหายไป เธอ ต้องนึกได้อยู่แล้วว่าเขาจะเป็นอย่างนี้ ไม่ใช่หรอ? เธอสูดลมหายใจเข้าไปให้ตัวเองสงบลง เอาเอกสารบางอย่างออกมาจากในกระเป๋าของเธอ ลุกขึ้นยืน เปิดออกวางลงตรงหน้าของฌอน ข้อตกลงการหย่า ตอนที่เห็นตัวหนังสือนี้บนเอกสาร ฌอนโยนปากกาในมือทิ้ง “ ผลัก! ” ทันทีพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย “ ลิลา เธออยากจะเล่นเกมส์อะไรอีก? ” ลิลาอยากจะมองเขานานกว่านี้มากๆ แต่ตอนที่เขามองมาทางเธอ เธอกลับก้มหน้าลง คนกาแฟตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว เธอกลัว เธอกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่ได้เรื่อง ความปวดแปลบๆที่รวมอยู่ตรงหน้าอก มารวมอยู่ตรงลำคอทำให้เธอรู้สึกอยากอาเจียน กลืนน้ำลายเข้าไปหลายครั้ง จึงค่อยเปล่งเสียงออกมาเบาๆว่า : “ นายอ่านเสร็จแล้วค่อยเซ็นก็ได้ ” ฌอนชักสายตากลับอย่างเบื่อหน่าย มองไปยังข้อตกลงการหย่าตรงหน้าอย่างสงสัย แต่เดิมทีการดูถูกเยาะเย้ยในสายตาของเขาค่อยๆแข็งทื่อไป ในด้านบนนี้บอกว่า แค่ฌอนเซ็นชื่อการหย่าหุ้นส่วนทั้งหมดของบริษัทกุญชร รวมกับอสังหาริมทรัพย์ และทรัพย์สมบัติส่วนตัวของบ้านกุญชรก็จะเป็นของฌอนทั้งหมด หรือพูดว่า ลิลาจะออกไปจากบ้านโดยไม่เอาอะไรออกไปด้วย แม้แต่เงินก็ไม่เอาไป!! “ ฌอน ฉันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยแล้วจริงๆ...... ” ตอนที่ฌอนเห็นชื่อของลิลาที่เซ็นอยู่บนเอกสารถ่ายโอนอย่างปราณีต น้ำเสียงของลิลาคล้ายกับแม่น้ำที่จะแห้งไป เป้นเสียงที่ฝืดแห้งไหลเข้าไปในหูของเขา “ ฉันรู้ว่านายรังเกียจฉัน ฉันก็รู้ว่านายเกลียดฉันด้วย ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับนายอีกต่อไปแล้ว ปล่อยนายไป ก็นับว่าปล่อยฉันไปเหมือนกัน...... เซ็นชื่อเถอะ ” ฌอนเงยหน้าขึ้นช้าๆ การดูถูก เบื่อหน่าย เยาะเย้ยที่ไม่เคยปิดบังมาก่อนนี้......หายไปหมดไม่เห็นอีกเลย เขาพบว่า วันนี้ลิลาตั้งใจสวมเสื้อไหมพรมคอสูง น่าจะอยากจะปิดบังรอยและบาดแผลบนร่างกาย แต่ใบหน้าซีดขาวที่ไร้สีเลือดของเธอนั้น เมื่ออยู่ใต้แสงอาทิตย์กลับแสบตามาก...... แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ตรงหน้าของเขา แต่เขากลับมีความรู้สึกที่ผิดๆว่า เหมือนกับว่าเธอสามารถละเหยไปภายใต้แสงอาทิตย์ได้ตลอดเวลา สุดท้ายแล้วเธอก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย “ ลิลา เธอ...... ”