บทที่ 8 แผนการของใคร

สงสาร? หรือว่าเป็นห่วง? แต่งงานกันมาห้าปีนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลาเห็นจากใบหน้าของฌอนนอกจากการดูถูก เยาะเย้ยและความเกลียด ใต้โต๊ะ มือของเธอกำเข้าหากันแน่น เล็บแทงเข้าไปในหนังลึกๆ ความเจ็บปวดที่รวมอยู่ในอกเพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง เธอนึก หากเวลานี้ฌอนถามเธอขึ้นมา เธอน่าจะบอกเขา เธอจะตายแล้ว เธอไม่ทางจะรักเขาอีกต่อไปแล้ว...... “ ลิลา เธอ...... ” “ ประธานฌอนคะ ” ยังพูดไม่จบ ประตูห้องทำงานก็ถูกเลขาเปิดออก เลขาเดินมาข้างๆฌอน มองลิลาที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นกังวล พูดออกมาอย่างกับไม่อยากจะพูดว่า : “ ประธานคะ คุณถูกลงข่าวหน้าหนึ่งของวันนี้แล้วค่ะ ” พูดจบ ก็เปิดหนังสือพิมพ์ในมือและวางลงบนโต๊ะ ‘ ประธานของบริษัทกุญชรแอบซ่อนผู้หญิง กลางดึกแอบไปนอนที่วิลล่า ’ ตัวหนังสือใหญ่เท่าหัว ไม่ใช่แค่เข้าไปในสายตาของลิลา แล้วยังแทงเข้าไปในใจของเขาอีก เพราะโรคซึมเศร้าของมานี ฌอนตั้งใจซื้อวิลล่าที่อยู่ไกลจากตัวเมือง ก็เพื่อให้สิ่งแวดล้อมที่สงบกับมานี เพื่อปกป้องอย่างลับๆ เขาไม่อยากให้มานีเผยตัวอยู่ในกล้องของพวกปาปารัสซี่ ถูกคนนอกจับตาดูก็จะยิ่งทำให้อาการของมานีเลวร้ายลงเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้!! “ ไสหัวไปซะ! ” เสียงคำรามเสียงหนึ่งออกมา เลขาตกใจจนแม้แต่หนังสือพิมพ์ก็ไม่กล้าเอาไป ออกไปจากห้องทำงานอย่างรวดเร็วแล้วปิดประตูลง ฌอนลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของประธาน ใบหน้าทั้งหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาเคร่งขรึมน่าหวาดกลัว เดินอ้อมโต๊ะทำงานมา ยื่นมือออกจับแขนของลิลาไว้ ดึงเธอขึ้นมาจากเก้าอี้ “ ลิลา ฉันไม่รู้จริงๆเลยนะว่าเธอยังสามารถแสดงละครอีกด้วย? ” ในสายตาของลิลามีความเหม่อลอย : “ หมายความว่าอะไร? ” “ หมายความว่าอะไร? มาถึงเวลานี้แล้วเธอยังจะถามฉันว่าหมายความว่าอะไร?! ” ดวงตาของฌอนดำสนิท ดุดัน มือที่จับแขนของเธอไว้ใช้แรงมากจนจะทำให้แขนของเธอหักไปด้วย “ มาแสดงละครต่อหน้าฉันอย่างน่าสงสาร เสแสร้งเป็นคนใจกว้างมีเมตตา จริงๆแล้วเธอก็แค่อยากจะยื้อฉันไว้ เพื่อจะให้พวกปาปารัสซี่ไปยุ่งกับมานีที่วิลล่า ลิลา ทำไมผู้หญิงอย่างเธอถึงได้ใจร้ายใจดำถึงขั้นนี้? ต้องให้ตายไปข้างหนึ่งเลยหรอ?! ” นี่คือการใส่ร้ายหรอ? เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อน? ลิลาเงยหน้าขึ้นมาใต้การตะโกนด่าว่าเพราะความโมโหของเขา เสียงสั่นเพราะอ่อนแอ น้ำตาคลอเพราะความไม่อยากยอม สะอื้นหลายครั้ง จึงพูดออกมาเบาๆว่า : “ หากฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำ นายเชื่อไหม? ” “ ไม่ได้ทำ? หึ...... ” ฌอนหัวเราะเสียงเย็น ใช้แรงเขย่าร่างกายของเธอ : “ ให้มานีอยู่ที่วิลล่าฟูจิ๋ง นอกจากฉันก็คือเธอที่รู้ ตอนนี้เธอบอกว่าเธอไม่ได้ทำ เธอนึกว่าฉันจะเชื่อหรอ?! ” ว่าแล้ว...... เขาไม่เชื่อ หรือพูดว่าเขาไม่เคยเชื่อเธอมาก่อน ร่างกายของเธอ สั่นสะเทือนเหมือนกับใบไม้แห้งที่อยู่ท่ามกลางลมพายุเพราะการเขย่าอย่างรุนแรงของเขา จู่ๆศรีษะของเธอก็เจ็บขึ้นมา ดวงตาก็ค่อยๆมืดมัวไปไม่เห็นอะไร เจ็บอย่างกับถูกธนูยิงใส่หัวใจเป็นหมื่นๆดอก เส้นประสาททุกเส้นของเธอเจ็บปวดอย่างกับระเบิดออก สติล่องรอยไม่ชัดเจน ลิลาได้ยินเสียงสายเข้าของมือถือของฌอน มารีนโทรมา “ ฌอน คุณรีบมาหน่อยเถอะค่ะ มา มานี มานีจะฆ่าตัวตายแล้ว——!! ” “ อะไรนะ? ครับ ผมจะไปถึงเร็วๆนี้ครับ ” ฌอนวางสาย แล้วโยนร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงของเธอไปอีกทางอย่างกับว่าเธอเป็นขยะ “ ปึก——:! ” ช่วงเวลาที่ลิลาล้มลงไป เธอยกยิ้มอย่างไร้เสียงใดๆ จริงๆแล้วมองไม่เห็นก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยๆครั้งนี้เธอไม่ต้องมองเขาจากไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาจากไปแล้วทิ้งเธอไว้ที่นี่ก็เพื่อผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ...... เวลาเดียวกันนั้น ในวิลล่าฟูจิ๋ง มารีนที่วางสายไปแล้วหันกลับมา มองเห็นมานีกำมีดปอกผลไม้อยู่ไม่กล้าลงมือกับข้อมือของตัวเองสักที เธอเดินเข้าไปหาอย่างร้อนรน “ ทำไมเธอถึงยังไม่ลงมือ? ฌอน ผู้ชายคนนั้นกำลังมาที่นี่แล้ว ” พูดง่ายดี นี่เป็นการบาดข้อมือเลยนะ! มานีมองสายตาที่ร้อนรนของมารีน มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอกลัวจนหัวใจหวั่นไหว ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้เป็นแม่แท้ๆของเธอ!ส “ เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ! ” เมื่อมานียังอึ้งอยู่ มารีนก็จับข้อมือของมานีไว้ไม่มีความลังเลสักนิดวางมีดปอกผลไม้ลงบนข้อมือที่ขาวเนียนจากนั้นก็ใช้แรงกรีดลงไป...... หนังกับเนื้อแยกจากกัน เลือดสดพุ่งออกมาทันที ข้อมือค่อยๆเย็นลง หัวใจของมานีเองก็ค่อยๆเย็นลงเช่นกัน ก่อนที่จะหลับตาลง มองร่างของฌอนที่พุ่งเข้ามา เธอคิดแล้วตัดสินใจว่าต้องแต่งงานกับฌอนให้ได้ เพราะในโลกใบนี้ นอกจากฌอนแล้วเธอรู้ว่าตัวเองพึ่งใครไม่ได้อีก ฌอนอุ้มมานีที่สลบไปพุ่งออกไปจากวิลล่า ซิ่งรถมาถึงโรงพยาบาล ข้อมมือที่มีแผลลึกจนมองเห็นกระดูกสีขาวถูกเย็บเสร็จเรียนร้อยแล้ว พันผ้าก๊อซหนาหลายชั้นไว้ ฌอนนั่งอยู่ตรงขอบเตียงคนไข้ จ้องใบหน้าของมานีนิ่งสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่โทษตัวเอง หากเขามาช้ากว่านี้ ไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาเลย...... “ ฌอนหรอ ” มารีนรีบลุกขึ้นยืนอยู่ข้างๆฌอนแล้วร้องไห้เพราะเห็นว่าในสายตาของเขามีความรู้สึกผิดอยู่ : “ เอาอย่างนี้ไหม...... ต่อไปฌอนอย่ามาเยี่ยมมานีอีกเลย คุณลิลาอารมณ์ร้อน แผนการอะไรก็คิดขึ้นมาได้ ฉันไม่เป็นไรหรอกคะ แต่ว่ามานนี...... ” “ พี่ฌอน...... ” มานีที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นมา กลับมองเห็นดวงคาคู่นั้นของฌอนที่แดงก่ำเพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอ เธอหัวเราะเสียงเบาอย่างอ่อนแรง “ ไม่เป็นไรค่ะ พี่อย่าไม่มาเยี่ยมฉันนะคะ ต่อไปฉันจะเชื่อฟัง หรือไม่ก็ฉันไปขอร้องพี่ลิลาไหมคะ? ฉันพูดกับพี่ลิลาว่า มานีจะเชื่อฟังตลอด ให้เธอสงสารมานีบ้าง พี่ฌอนอย่าไม่เอามานีนะคะ...... ” “ มานีเอ๊ย! ” มารีนหมอบอยู่บนเตียง คำพูดน่าสงสารแต่ในใจมีแผน น้ำตาไหลไม่หยุด : “ คุณลิลาเราสู้ไม่ไหว ลูกลืมไปแล้วหรอว่าหลายปีก่อนที่เธออยากจะฆ่าลูก? ลูกอยากจะตายอยู่ในมือของเธอจริงๆหรอ?!! ” มานีเป็นเด็กดีเป็นผู้ใหญ่ ความเจ็บปวดของมารีนคล้ายกับหนามมากมายที่ออกมาจากหัวใจของฌอน แม้ว่าจะถึงตอนนี้แล้ว มานียังไม่โทษลิลา แล้วยังจะไปขอร้อง...... ลิลาผู้หญิงที่เสแสร้งคนนั้น ใจร้ายใจดำแม้กระทั่งหัวใจก็ไม่มี!! พอแล้ว พอแล้วจริงๆ! “ น้ามารีนวางใจเถอะครับ เรื่องนี้ให้ผมจัดการนะครับ ” ฌอนสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นไฟโทสะที่มีอยู่ในใจไว้ ยื่นมือออก นวดศรีษะด้านบนของมานีเบาๆ : “ มานี เธอพูดอยู่บ่อยๆว่าอยากได้บ้านไม่ได้หรอ? ตอนนี้ฉันก็ให้เธอ ” ในดวงตาของมานีมีความยินดีผ่านวูบไป ภายใต้การจับนวดของฌอน พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง มารีนที่ยืนอยู่ข้างๆ ถูกสายตาเย็นเฉียบคู่นั้นของฌอนทำให้ตกใจยืนนิ่งขยับไม่ได้อย่างหวาดกลัว ก้มหน้าลงไม่กล้ามองรอบที่สอง