บทที่ 9 พาเธอกลับบ้าน

“ คุณดูแลคนไข้ยังไงกันครับ? ” เวลาเดียวกันนั้น ในทางเดินของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เวลกำลังถูกหมอและพยาบาลว่ากล่าวพร้อมกับสายตาตำหนิที่ส่งมาให้ พูดขึ้นมาแล้วเรื่องนี้เขาไม่เกี่ยว หลังจากตอนบ่ายที่เขาเห็นฌอนออกไปจากบริษัทอย่างเร่งรีบ เขาก็ไปดูห้องทำงานของฌอนอย่างไม่วางใจ ก็มองเห็นลิลาที่เป็นลมหมดสติอยู่บนพื้น “ เอ่อ....เธอ....อาการเป็นยังไงบ้างครับ? ” เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว เวลเองก็ไม่อยากอธิบาย ไม่ว่ายังไงเขาก็ถูกด่าแล้ว เข้าใจผิดก็เข้าใจผิดไปเถอะ “ เพิ่งมาเป็นห่วงคนไข้เอาตอนนี้หรอคะ? ” พยาบาลตัวเล็กมองเวลอย่างเย็นชา คนๆนี้น่าตาก็ใช้ได้ทำไมจิตใจถึงได้เลวแบบนี้นะ? “ ก่อนหน้านี้คุณไปไหนแล้วคะ? ” พยาบาลยังคงอยากจะพูดอะไรต่อ กลับถูกหมอใช้สายตาดุมองมา รอจนพยาบาลหุบปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจแล้ว หมอก็เปิดรายชื่อผู้ป่วยในมือดูอาการของคนไข้ เดิมทีเวลยังคงสงสัยอยู่ ก็แค่เป็นลมไปไม่ใช่หรอ ต้องดูรายชื่อผู้ป่วยด้วยหรอ? แต่คำพูดต่อมาของหมอที่พูดออกมานี้ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกฟ้าผ่า “ ก่อนหน้านี้ที่คนไข้มาเอง ผมก็พูดกับเธอแล้วว่า เธอเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย เดิมทีก็ไม่มีเวลามากแล้ว การรักษาโดยใช้เคมีบำบัดก็แค่เพิ่มความทรมานขึ้นเท่านั้น......” “ เดี๋ยว! ” เวลจับแขนของหมอไว้ทันทีอย่างตกตะลึงเบิกตากว้าง : “ เมื่อครู่นี้คุณพูดว่าอะไรนะครับ? มะเร็งสมองระยะสุดท้าย? การเคมีบำบัดอะไรครับ? ” “ คุณไม่รู้หรอครับ? ” หมอขมวดคิ้ว สีหน้าจริงจัง : “ ลิลา คนไข้คนนี้ ถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย เป็นลมและดวงตาจะมองไม่เห็นอยู่บ่อยครั้ง เป็นเพราะว่าเซลล์มะเร็งที่เพิ่มขึ้นกดทับเส้นประสาทสมองไว้ แต่เมื่อครู่นี้ที่เราได้ทำการตรวจ พบว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว แต่ว่า......เราแนะนำให้เอาเด็กออกให้เร็วที่สุดจะดีกว่าครับ......” มะเร็ง...... ลิลาเป็นโรคมะเร็งสมอง?!! หลังจากที่หมอจากไปแล้ว เวลยืนอยู่ตรงทางเดินเป็นเวลานานก็ยังคงตกอยู่ในภวังค์ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เขาล้วงเอามือถือของตัวเองออกมาโทรไปหาฌอน เรื่องของลิลา เขารู้สึกว่าฌอนมีสิทธิ์ที่จะรู้ “ คือ...... ลิลา เธอ......” แต่ว่า ไม่รอให้เขาพูดจบ ก็ถูกฌอนที่อยู่ปลายสายตัดบททิ้ง : “ อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นกับฉัน! ขยะแขยง! ” “ ฌอน นายไม่เป็นห่วงความเป็นความตายของลิลาจริงๆหรอ? ” “ เธอตายสิ ฉันถึงจะยินดี! ” “......” วางสายแล้ว เวลรู้สึกว่าคอของตัวเองแห้งผาก คล้ายกับจะปริแตกออก เขาก้มหน้าลงมองมือถือในมือของตัวเอง ส่ายศรีษะอย่างจนปัญญา ฌอนเกลียดลิลาลึกมากจริงๆ! ตอนที่เวลเปิดประตูห้องคนไข้ ลิลาก็ฟื้นอยู่แล้ว มองเห็นเวล ลิลาตื่นตระหนกจนดวงตาก็เกือบหลุดออกมานอกเป้าตาแล้ว กัดริมฝีปากของตัวเองแน่นร่างทั้งร่างเกร็งไปหมด เวลมองเห็นอาการเกร็งของเธอแล้ว แกล้งทำเป็นว่าตัวเองไม่รู้อะไรสักอย่าง พูดอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า : “ คุณเกร็งขนาดนี้ทำไมกัน? ผมไม่ใช่ฌอนนะครับ ” “เมื่อครู่นี้ หมอพูดอะไรกับคุณไหมคะ? ” “ ไม่พูดอะไรครับ แค่บอกว่าคุณท้องแล้ว ” ท้อง?! ลิลาก้มหน้าลงอย่างตกตะลึง มองหน้าท้องที่ยังคงแบนราบของตัวเอง ห้าปีแล้ว ในที่สุดเธอก็ท้องลูกของฌอนเสียที ในที่สุดเธอก็จะเป็นแม่แล้ว ความยินดีทำให้ดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอ เธอยกมือเรียวผอมของตัวเองขึ้นไปวางลงบนหน้าท้องแบนราบของตัวเอง แต่ในขณะที่ปลายนิ้วเย็นที่สั่นจะแตะโดนหน้าท้องจู่ๆเธอก็หยุดการกระทำนั้น เดิมทีริมฝีปากที่มีรอยยิ้มอยู่ตรงมุมปากค่อยๆแข็งทื่อ ความหวังที่ออกมาจากดวงตาที่ตายไป ก็หม่นหมองไปหมดโดยไร้ที่สิ้นสุด เธอจะตายในเร็วๆนี้แล้วนี่ จะไปคลอดลูกคนนี้ออกมาได้ยังไงกัน? “ แค่ก......” เวลที่ยืนอยู่ในห้องคนไข้ มองสีหน้าของลิลาที่เปลี่ยนไปไม่หยุด ในใจก็รู้สึกไม่ดี เขากลัวว่าตัวเองยังมองต่อไป ตัวเองก็จะกลายเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว เลยรีบกระแอ่มไอออกมา “ เอ่อ คือ......คุณพักผ่อนสักพักนะครับ ผมกลับไปก่อนครับ ” “ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็จะกลับไปแล้วค่ะ ” เวลที่กำลังจะหันหลังกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ น้ำเสียงดังขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ : “ คุณเป็นอย่างนี้แล้วยังจะไม่อยู่โรงพยาบาลอีก! ” ลิลานึกไม่ถึงว่าการตอบสนองของเวลจะรุนแรงขนาดนี้ เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ไมรู้ว่าจะพูดอะไรดี และเวลหลังจากที่พูดออกไปแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ร้อนเกินไป กระแอ่มไปอีกครั้ง เขาก็ใจเย็นเหมือนเดิม : “ ผมส่งคุณกลับไปนะครับ ” “ คะ ” ลิลาได้สติ พยักหน้า : “ ค่ะ ” สำหรับเวลแล้ว แม้ว่าลิลาจะสนิทกับเขาแล้ว แต่เพราะเป็นเพื่อนรักของฌอน ดังนั้นแม้ว่าจะรู้จักกันมาหลายปีแล้ว ลิลาก็ยังคงเกรงใจเขาอยู่เหมือนเดิม ดังนั้น ทันทีที่ขึ้นมาบนรถของเวล เธอก็รีบพูดออกมาว่า : “ รบกวนคุณแล้ว ขอบคุณนะคะ ” เวลที่กำลังขับรถอยู่ เหลือบมองลิลาที่นั่งอยู่ข้างคนขับ สีหน้าของเธอขาวซีดมาก แม้แต่ริมฝีปากก็ไร้สีเลือด ขนตาที่งอนยาวตามธรรมชาติหลุบลงต่ำเล็กน้อย ปิดบังดวงตาคู่นั้นที่ยิ้มเป็นตั้งแต่เกิด เมื่อก่อนเวลรู้สึกว่าลิลาผู้หญิงคนนี้สวยมาก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็เป็นหญิงงามที่ดึงดูดสายตาของผู้คนได้ แต่ภายใต้การทำร้ายของฌอน เขาเลิกสนใจความสวยของผู้หญิงคนนี้ตั้งนานแล้ว “ ลิลา ” คำพูดของหมอยังคงวนเวียนอยู่ในหู เวลก็กลั้นไว้ไม่อยู่พูดออกมาเป็นความหมายกว้างว่า : “ จริงๆแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองเลยนะครับ ” ลิลานึกว่าเขาพูดถึงเรื่องท้อง เผยรอยยิ้มออกมาอ่อนๆอย่างไม่คิดมาก : “ ผู้หญิงใจร้ายใจดำอย่างฉัน ทรมานคนอื่นแล้วก็ควรที่จะทรมานตัวเองแล้วค่ะ ” คำพูดนี้พูดได้ไม่ผิด ตามที่เวลรู้มาจากฌอน ลิลาผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องเลวร้ายต่อมานีไม่น้อย ตระกูลไม่มีความดีเหลืออยู่เลย แต่ว่าทำไม? เวลไม่เข้าใจ ในเมื่อคนร้ายได้รับบทลงโทษจากสวรรค์แล้ว แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงไม่ดีใจนะ กลับรู้สึกสงสารลิลาขึ้นมาซะงั้น? ไม่มีเสียงพูดคุยกันตลอดทาง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เวลจอดรถอยู่นอกประตูบ้านของลิลา ลิลาลากร่างกายที่อ่อนล้าลงมาจากรถ หางตามองเห็นแสงไฟอบอุ่นส่องออกมาจากตามหน้าต่างของบ้านตัวเอง ฌอนกลับมาแล้ว? เขากลับมาได้ยังไง? ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว หลังจากที่พ่อเสียชีวิตไป เขาไม่ได้กลับมาบ้านหลังนี้เองนานมากแล้ว ความหวัง ความยินดี ไม่อยากเชื่อ พุ่งขึ้นมาสู่สมองใหญ่ของลิลาไม่หยุด เธอตื่นตระหนกจนไม่รู้ว่าจะวางมือวางเท้ายังไง เวลมองลิลาที่เป็นอย่างนี้ สายตาเคร่งขรึมลงทีละน้อย ตรงข้ามกับความดีใจของลิลา เขาเป็นห่วงมากกว่า...... ว่าแล้ว เมื่อลิลาเดินไปถึงหน้าประตูบ้านอย่างรวดเร็ว ตอนที่นิ้วมือที่สั่นเทาเปิดประตูบ้านของตัวเอง ความรู้สึกมากมายก่อนหน้านี้กลายเป็นความตกตะลึงไปทันที! มานี...... ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านของเธอ?!!!