บทที่ 10 หัวใจของเธอเป็นสีอะไร

ในวิลล่าที่ตกแต่งอย่างหรูหราปราณีต แสงไฟสว่างไปทั่ว มานีใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ กำลังล้างผลไม้ต่างๆอย่างตั้งใจอยู่หน้าล่างล้างจาน น้ำหยดหนิ่งกระเซ็นเข้าไปในตาของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ขนตาของเธอเปียกไป เธอกระพริบตาเพราะรู้สึกอยู่ไม่สุข เปร่งเสียงออกมาเบาๆอย่างอัตโนมัติ : “ พี่ฌอนคะ พี่มาช่วยมานีหน่อยค่ะ...... ” ฌอนที่ได้ยินเสียงเรียก สวมด้วยชุดสบายๆทั้งตัว เดินมาจากห้องรับแขก ยกมือขึ้นประคองแก้มของมานีไว้ ปลายนิ้วสะอาดอ่อนนุ่ม นวดหางตาของเธออย่างอ่อนโยนและระมัดระวัง ภาพที่อยู่ด้วยกันอย่างสามัคคีนี้ ความอบอุ่นอย่างนั้นแสบตาเธอมาก!! ลิลายืนอยู่หน้าประตู ตรงหน้ามืดลงทันที คล้ายกับถูกคนดึงเอาลมหายใจสุดท้ายไปอย่างไรอย่างนั้น ร่างทั้งร่างหงายหลังไปด้านหลัง “ ระวัง ” ยังดีที่มีเวลยืนอยู่ข้างๆเธอ ยื่นมือออกพยุงร่างกายที่อ่อนยวบของเธอไว้ได้ทัน เสียงหน้าประตู ดึงดูดสายตาของฌอน แต่เขาไม่ได้มองลิลาด้วยซ้ำแค่พยักหน้าให้กับเวลแค่นั้นเอง “ นายเลือกเวลาได้ถูกจริงๆเลยนะ เข้ามาสิ กำลังจะทานข้าวพอดี ” เวลทำอะไรไม่ค่อยถูกเล็กน้อย เวลานี้หากเขาปล่อยมือจากแขนของลิลา ลิลาต้องล้มลงเพราะร่างกายอ่อนแอแน่ “ ใต้เท้าของนายมีตะปูตอกไว้หรอ? ” ฌอนเดินเข้ามาหาอย่างไม่สบอารมณ์ ดึงเวลแล้วก็เดินไปยังห้องรับแขก “ โครม——! ” เสียงดังขึ้นมา เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของทั้งสองคนอย่างที่คาดไว้แล้ว ลิลาล้มลงบนพื้นเพราะร่างกายไร้เรี่ยวแรง ท้ายทอยกระแทกลงบนมุมประตูอย่างแรง ฌอนกลับไม่ได้หันกลับมา แต่หัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย “ ตอนนี้เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าต้องเสแสร้งแกล้งน่าสงสาร ช้าไปหน่อยไหม? คุณภรรยา? ” เทียบกับความเจ็บของมานีแล้ว ผู้หญิงคนนี้เจ็บแค่นี้นับว่าอะไร? หากไม่ใช่วันนี้ที่เขาไปทันเวลา มานีก็จะหลับตาลงตลอดไปแล้ว! ทุกอย่างของทุกอย่างเป็นแค่แผนของผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้น เป็นแค่ความโหดเหี้ยมของผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้น!! “ พี่ลิลาไม่เป็นไรนะคะ? ” มานีวางผลไม้ลง เดินมาถึงหน้าประตู นั่งยองๆ อยากจะดึงลิลาลุกขึ้นมา : “ เป็นฉันเองที่ไม่ดี พี่อย่าโกรธพี่ฌอนเลยนะคะ......” ลิลาอยากจะผลักมือของมานีออก แต่ลองหลายครั้งแล้วก็ไม่มีแรง “ กรี๊ด——!! ” จู่ๆมานีที่ดีๆอยู่ก็กรีดร้องออกมา จากนั้นก็กุมมือของตัวเองไว้ ร้องไห้ออกมาคล้ายเจ็บจนกับทนไม่ไหว “ เป็นอะไร? ” ฌอนและเวลเดินออกมาจากห้องรับแขกพร้อมกัน “ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร...... ” มานียกมือที่มีผ้าก๊อซพันไว้ โบกมือให้กับฌอน เลือดที่ซึมออกมาจากผ้าก็อซเล็กน้อย ดุงดูดสายตาได้ดีเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ “ เพี๊ยะ——! ” ลิลาเพิ่งลุกขึ้นยืน ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็รู้สึกถึงเสียงที่ดังขึ้นมาจากข้างหู จากนั้นร่างของเธอก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้งอย่างแรง เธอเจ็บแก้มเป็นอย่างมาก ภาพตรงหน้า เป็นมือที่ฌอนยังไม่ชักมือกลับไป ลิลาลูบแก้มที่แดงบวมขึ้นมาของตัวเอง ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า : “ นาย นายตบฉัน? ” “ เธอไม่รู้ว่าข้อมือของมานีเพิ่งเย็บไปห้าเข็มหรอ? เธอผลักเธอ เพราะอยากทำให้บาดแผลของเธอปริออกอีกหรอ? ” ผลัก? “ ฉันไม่ได้ผลัก...... ” ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะหายใจก็เกือบจะไม่มีแล้ว จะมีแรงไปผลักคนอื่นได้ยังไงกัน? “ พี่ฌอนคะ พี่อย่าทำอย่างนี้...... ” มานีเดินเข้ามา คล้องแขนของฌอนไว้ : “ อาจจะ พี่ลิลาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้นะคะ ” ได้ยินเสียงของมานีที่ช่วยเธอพูด ฌอนแน่นหน้าอกอย่างหายใจไม่ออก เดินไปตรงหน้าของลิลาทีละก้าวๆ เขานั่งยองๆลง จับลำคอของเธอไว้จ้องเธอนิ่ง มีความเกีลยดที่อยากจะกลืนกินเธอ พูดออกมาทีละคำๆว่า : “ ทำไมเธอถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้? อยากจะดูจริงๆว่าหัวใจของเธอเป็นสีอะไร?! ”