บทที่ 11 แย่งห้อง

สายตาของฌอนเย็นเฉียบขึ้นตามเสียงของเขา คำพูดที่ออกมาจากปากของเขา คล้ายกับมีดที่ซ่อนอยู่ข้างใน แทงเข้ามาในร่างกายของลิลาทีละครั้งๆ ใช้มีดคว้านเนื้อหัวใจออก ทำให้ไขกระดูกที่เธอซ่อนอยู่ในกระดูกก็เจ็บไปตามด้วย!! มองท่าทางของลิลาที่มีปากแต่พูดอะไรไม่ได้ ฌอนโมโหจนหัวเราะออกมา ดี ดีจริงๆ ในที่สุดเธอก็ยอมรับแล้วใช่ไหม? ตอนที่ดึงมานีลุกขึ้นมา จู่ๆเขาก็ยกยิ้ม : “ ลิลา เธออยากให้ฉันกลับมาบ้านตลอดไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ฉันพามานีกลับมาด้วยกันแล้ว ” เวลเงียบมาโดยตลอด มือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋า เส้นเลือดผุดขึ้นมาเพราะใช้แรงมากขึ้นไป รอฌอนพามานีไปทำแผลที่ห้องรับแขกมานาน เขาจึงเดินมาข้างๆของลิลา ยื่นมือออก อยากจะพยุงเธอลุกขึ้นมา : “ ต้องการให้ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลอีกไหมครับ? ” ลิลาลุกขึ้นมา ดันมือของเวลออกเบาๆ : “ ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ ” ก้าวขาเดินตรงไปยังชั้นสอง เหลือแต่เวลคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ หัวใจปวดแน่นหายใจไม่สะดวกขึ้นมา มองแผ่นหลังของลิลาที่เดินขึ้นบันไดอย่างยากลำบากทีละก้าวๆ หัวใจของเวลอ่อนไหวอีกครั้ง เขาถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า หากลิลาตายไปจริงๆแล้ว ฌอนจะไม่เสียใจจริงๆน่ะหรอ? จะไม่เสียใจสักนิดเลยหรอ? กลางคืน ลิลานอนอยู่บนเตียงคนเดียว ฟังเสียงหัวเราะที่ดังมาจากชั้นล่างเป็นระยะ น้ำตาของเธอไหลลงมาจนหมอนเปียกไปหมดแล้ว นอนหลับสะลืมสะลือก็ได้ยินคนเคาะประตู ไม่รอให้เธอพูด ประตูห้องของเธอก็ถูกเปิดออก ลุกขึ้นนั่งกลับมองเห็นมารีนจับมือของมานีเดินเข้ามา “ เชิญพวกคุณออกไปด้วยค่ะ ” ต่อหน้าสองแม่ลูกนี้ ลิลาไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ มานีได้ยินคำพูดนี้ เดิมทีจะออกไป แต่ถูกมารีนลากกลับมา เงยหน้าขึ้นมองสำรวจห้องใหญ่ของลิลาที่เธออยู่ “ คุณลิลาคะ ” มารีนสำรวจรอบหนึ่งแล้ว ก็เลิกมอง ยิ้มให้กับลิลา ฟังคำพูดแล้วเป็นการปรึกษาแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วเป็นการเบ่งใหญ่ชัดๆ : “ คุณก็รู้ ร่างกายของมานีไม่ดีมาตลอด ห้องนอนในที่นี่ ฉันก็ดูมาหมดแล้ว ไกลเกินไป ตอนกลางวันแสงอาทิตย์ไม่พอ หมอพูดแล้วว่า มานีของเราต้องอยู่ในห้องที่มีแสงอาทิตย์เพียงพอ ดังนั้น......คุณลิลาสามารถย้ายออกไปอยู่ห้องอื่นได้ไหมคะ? ” “ คุณพูดว่าอะไรนะ? ” ไม่ใช่ว่าลิลาได้ยินไม่ชัด แต่เพราะไม่อยากจะเชื่อ ผู้หญิงสองคนอีกคนอายุมากอีกคนอายุน้อย คนอายุน้อยแย่งผู้ชายของเธอ คนอายุมากก็มาแย่งห้องของเธอ?! มารีนยังคงยิ้ม ถอนหายใจคล้ายกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านแล้วเอ่ยว่า : “ ห้องตรงข้ามของห้องใหญ่นี้เหมาะกับคุณลิลามากกว่า ฉันเก็บกวาดออกมาหมดแล้ว คุณลิลาอยากจะเอาอะไรไปบ้างคะ? ร่างกายของมานีอ่อนแอมากเกินไป สติก็ไม่ค่อยดี ต้องการพักผ่อนตั้งแต่เช้า ” แค่เวลาที่พูด มารีนก็เริ่มยุ่งเรื่องในห้องใหญ่แล้ว กอดรองเท้าแตะและเสื้อผ้าของลิลาไว้ในอก ตอนที่เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก มารีนอึ้งไปชั่วขณะ มองเสื้อผ้าที่แขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าเผยความโลภออกมาจากดวงตาหมด “ ไสหัวไปซะ! ” ลิลาทนไม่ไหวแล้ว ที่นี่เป็นบ้านของเธอ สิ่งของและเครื่องประดับทุกอย่างในบ้าน ซื้อมาด้วยเงินของบ้านเธอ ตอนนี้สองแม่ลูกนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะมาไล่เธอออกไปอย่างไร้ยางอาย?! “ พวกคุณไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! ไสหัวออกไป——!! ” ลิลาตะโกนเสียงดัง เธอเอาหมอนบนเตียงโยนไปยังมารีน