บทที่ 12 ท้องแล้ว

ฌอนนั่งอยู่ในรถของเวล แล้วจุดบุหรี่ม้วนหนึ่ง “ เรื่องที่ฉันบอกให้นายหาหมอจิตแพทย์ให้มานี เป็นยังไงแล้ว ” เวลเองก็จุดบุหรี่ม้วนหนึ่ง สูบคำหนึ่ง ยักไหล่ : “ ผู้เชี่ยวชาญของที่นี่นายก็ดูมาหมดแล้ว หากนายยังอยากจะหาหมอให้มานีอีก ก็ต้องไปเมืองนอกแล้ว ” ฌอนขมวดคิ้วเล็กน้อย : “ เมืองนอก ไม่ได้ ” “ ทำไมถึงไม่ได้? ” “ หากมานีไม่ได้เห็นฉันวันหนึ่งอาการของโรคก็จะออกมา โดยเฉพาะ...... เมื่อไปเมืองนอกแล้ว ก็จะถูกพวกนักข่าวแอบถ่าย ” “ งั้นก็ให้มานีกลายเป็นภรรยาของนายสิ ” เวลยักคิ้วอย่างหยั่งเชิง : “ ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ธนาธรก็ตายไปแล้ว นายกำลังทำเรื่องถ่ายโอนหุ้นส่วนของบริษัทไม่ใช่หรอ ถึงเวลานั้นทุกอย่างของลิลาก็จะอยู่ในมือของนาย ลิลาก็ไม่มีประโยชน์กับนายแล้ว นายสามารถหย่ากับลิลาแล้วแต่งงานกับมานีได้เลยนี่ ” “ เป็นไปไม่ได้ ” ฌอนปฏิเสธโดยไม่คิด “ ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้? ” “ มานีเป็นสองสาวของฉัน ” แม้ว่ามานีกับเขาไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่เขาไม่เคยคิดกับมานีอย่างอื่นเลย เมื่อก่อนเขารักใคร่มานี เพราะคิดกับเธอเป็นน้องสาวจริงๆ ตอนนี้ยังคงอยู่ในรากฐานของน้องสาว มีความรู้สึกผิดและติดค้างเพิ่มขึ้นมาด้วย “ งั้น......ลิลาล่ะ? ” เวลแอบสำรวจสีหน้าของเขา : “ ธนาธรตายแล้ว ความแค้นของนายก็ได้แก้แค้นแล้ว แม้ว่าลิลาจะไม่ได้เข้าร่วมกับเรื่องของพ่อแม่นายเมื่อหลายปีก่อน ทำไมนายถึงไม่ยอมปล่อยเธออีก? ตอนนี้นายหย่ากับเธอ เพียงพอแล้วที่จะให้เธอออกไปจากบ้านอย่างไม่มีอะไรติดตัว ถึงเวลานั้นนายใช้เงินของเธอเลี้ยงดูมานี ยิ่งให้ลิลารู้สึกตายทั้งเป็นไม่ใช่หรอ? ” “ อือ...... ” เวลตั้งใจหยุดสักพัก แล้วเอ่ยอีกว่า : “ หลังจากที่ลิลาหย่ากับนาย อาจจะเจอกับผู้ชายอื่น และเธออาจจะแต่งงานกับคนอื่น จากนั้นเรื่องระหว่างเธอและนายที่ข้องเกี่ยวกันมาโดยตลอดก็จะเลิกช้องเกี่ยวแล้วจากกันไป...... ” “ เป็นไปไม่ได้! ” ฌอนปฏิเสธอย่างไม่คิด คำพูดของเวล ทำให้ในสมองของเขามีภาพภาพหนึ่งผุดขึ้นมา หลังจากที่ลิลาหย่ากับเขาแล้ว ก็ไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอื่น จากนั้นเย็นวันหนึ่งเขามองเห็นลิลาและสามีใหม่ของเธอเดินเล่นอยู่บนท้องถนนที่มีรถราวิ่งไปมาอย่างรักใคร่ หน้าอก คล้ายกับถูกคนต่อย เจ็บแต่กลับพูดไม่ออกฃ “ ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ? ” เวลอยากจะรู้ว่านอกจากความเกลียดที่เข้าถึงกระดูกที่ฌอนมีต่อลิลาแล้วยังมีอะไรอีก แต่ต่อหน้าคำถามของเวล ฌอนกลับตอบไม่ได้ สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกยิ่งแน่น จู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังออกมาจากบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก ลิลาทำร้ายมานีอีกแล้ว?! ฌอนลงจากรถ ปิดประตูอย่างแรง ผู้หญิงที่สมควรตาย! “ ฌอน ” เวลกำลังคิดคำพูดของฌอนเมื่อครู่นี้ ในที่สุดพูดออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ว่า : “ ในเมื่อไม่อยากหย่า ก็ดีกับภรรยาของนายหน่อย......” “ อะไรนะ? ” ฌอนเป็นห่วงเสียงกรีดร้องที่เพิ่งดังขึ้นมา ไม่ได้ฟังเวลพูดอย่างตั้งใจมากนัก “ ฉันบอกว่า..... ” เวลถอนหายใจอย่างปวดหัว : “ เมื่อตอนบ่ายนี้ตอนที่ฉันพาภรรยาของนายไปโรงพยาบาล หมอบอกว่า...... ” “ บอกว่าอะไร? ” “ ภรรยาของนาย...... ท้องแล้ว ” เวลทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วสตาร์ทรถจากไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากบอกความจริงกับฌอน แต่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีนี้ เขากลัวว่าฌอนจะรับไม่ไหว และสำหรับลิลาแล้ว เขาเป็นคนมองที่อยู่ข้างๆ แต่เขาแค่หวังงว่าเธอจะมีความสุขบ้าง อย่างน้อย ก็มีความสุขมากกว่าตอนนี้......