ตอนที่6 แขกไม่ได้รับเชิญ

ตอนที่6 แขกไม่ได้รับเชิญ ฉนฮัวคิดอย่างกลัดกลุ้มอยู่ชั่วครู่แล้วค่อยเอ่ยขึ้น “ข้าเหมือนจะเคยได้ยิน แต่ไม่เคยเห็นหนังสือแบบนั้นเลยเจ้าคะ” เหลียงซีนก็กลัดกลุ้มเช่นกัน นางก็ยังไม่มีอาจารย์ มองไปยังความมืดในยามราตรี นึกว่าวันนี้คงจะผ่านไปอย่างเงียบสงบ คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับมาเยี่ยมเยียน เพียงไม่นานเหลียงอินก็พาร่างกายที่อ่อนแอของตนและสาวใช้มายังห้องของเหลียงซีน สาวใช้ทั้งสองคนล้วนไม่อยากที่จะพบนาง แต่ก็ไม่สามารถทำอย่างไม่มีมารยาทเช่นนั้นกับนางได้ เหลียงอินไอพร้อมเอ่ยขึ้น “ พี่ซีน ยาจินซวงนี้คือยาที่ท่านอ๋องให้แก่ข้าเมื่อวานนี้ ข้าใช้แล้วสรรพคุณของมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก คิดว่ายังมีเหลืออยู่อีกมากจึงนำมาให้ท่านใช้” “พี่ต้องขอบคุณในความมีน้ำใจของเจ้าด้วยนะน้องอิน” เอ่ยขอบคุณโดยไม่ปรากฏพิรุธให้เห็น ยานี้นางต้องทดสอบก่อนจึงจะกล้าใช้ “แค่กแค่ก...พี่ซีนกูดูแลร่างกายของตนให้หายเร็วๆนะเจ้าคะ วันนี้ท่านอ๋อง...ท่านอ๋องลงมือกับท่านหนักยิ่งนัก” เหลียงอินพูดคล้ายปลอบใจนาง มุมปากของเหลียงซีนเขม่นนิดๆ เหลียงอินคงหวังว่าท่านอ๋องจะลงโทษนางจนตายสินะ แต่นางก็เอ่ยขึ้นอย่างมีชั้นเชิง “ความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ท่านอ๋องมีต่อน้องอินนั้น จากนี้ไปพี่สาวคงไม่กล้าที่จะทำเรื่องให้ท่านอ๋องต้องโมโหอีกแล้ว” เหลียงอินกระพริบตาไปมา มองไปยังเหลียงซีนด้วยความสงสัยที่มากขึ้น นางกำลังคิดว่าเหลียงซีนนั้นต้องการเล่นอุบายอันใด เมื่อก่อนนางไม่เคยพูดจาอย่างต่ำต้อยเช่นนี้ได้เลย พอนึกถึงการกระทำในเมื่อก่อนของเหลียงซีน นางก็อดที่จะมีใจที่ไม่ระแวงไม่ได้ แต่ว่าสีหน้ายังคงพูดออกมาอย่างอ่อนหวาน “ท่านอ๋องนิสัยดี เป็นคนที่เข้าหาง่ายเพคะ” เหลียงซีนเขม่นมุมปากอีกครั้ง เข้าหาง่ายอย่างยิ่ง คงมีเพียงแค่กับเหลียงอินคนเดียวเท่านั้น แต่นางก็ยังเอ่ยขึ้นต่อคล้ายไม่จริงใจ “โชคดีของท่านอ๋องที่มีน้องสาวที่รู้ใจกันเช่นนี้” ทั้งสองสนทนากันเพียงไม่นาน เหลียงอินก็อ้างเหตุผลไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของเหลียงซีน แล้วจิงขอตัวลากลับไป ขณะที่พวกนางทั้งเจ้านายและคนใช้กำลังเดินออกจากตึกเจวหยางนั้น เซียงสู่สาวใช้ของนางที่ยังไม่พอใจก็เอ่ยขึ้น “แม่หญิง ท่านทำไมถึงมอบยาจินซวงให้กับสตรีที่เหี้ยมโหดผู้นั้นละเจ้าคะ นางทำให้มือของท่านเป็นเช่นนี้ แถมยังทำร้ายจนท่านเสียลูกไป” เหลียงอินเพียงหรี่ตาคู่นั้น ในสายตาปรากฏความเย็นชาขึ้นมาครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน” นางจะส่งนางไปลงนรก พร้อบกับครอบครัวของนางด้วยตนเอง หลังจากำวกเขากลับไป เหลียงซีนให้ฉนฮัวไปนำเข็มเงินมา แล้วจิ้มลงไปในยาจินซวงว่ามีพิษหรือไม่ ผมคือไม่มีพิษ แต่ว่ายานี้ถูกทำให้สรรพคุณเบาลง ถ้าเช่นนั้นผลลัพธ์ของมันคงจะไม่ได้ดีอะไรแล้ว นางเอ่ยขึ้นพร้อมทิ้งยาลงบนโต๊ะอย่างเกียจคร้าน “เก็บขึ้นมาเถอะ ยังไงก็เป็นน้ำใจของนาง” ฉนฮัวและชิวยั่วมองหน้ากัน ภายในใจไม่พอใจเหลียงอิน แต่ว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา ตอบรับเพียงว่า “เจ้าค่ะ” ฟ้ามืดและเงียบสงบลง วันนี้ดูแล้วเฉินเฮ่าคงไม่ได้มาทารุณร่างกายของนางแล้ว เหลียงซีนนอกจากต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างยากลำบาก และยังต้องคอยระมัดระวังคนที่มีจิตวิปริตผู้นั้นอีก ในสมัยโบราณนี้มีชีวิตอยู่ได้นั้นนับว่าไม่ง่ายเลย เมื่อหาวขึ้น นางจึงรู้สึกง่วงขึ้นมาเล็กน้อย ชิวยั่วรีบเข้ามาปรนนิบัติเพื่อให้นางได้พักผ่อนทันที ร่างกายของนางตอนนี้ยังบาดเจ็บ จึงต้องอาศัยพวกนางช่วยถอดเสื้อผ้าให้ ความเจ็บปวดกลับม้าเป็นพักๆ นางจึงนอนกัดฟันอยู่บนเตียง ฉนฮัวและชิวยั่วยังคงคอยอยู่ที่ข้างเตียงคอยปรนนิบัติ มองเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของนาง เม็ดเหงื่อไหลออกมา จึงเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจ “ทำอย่างไรจึงจะสามารถลดความเจ็บปวดของพระชายาเอกได้เจ้าคะ” ใช้ยาระงับการปวด นี้เป็นเพียงวิธีเดียว มิเช่นนั้นความเจ็บปวดนี้คงเจ็บต่อไปอีกประมาณเจ็ดวันเป็นแน่ เหลียงซีนเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ไม่มีวิธีใดแล้ว” ชิวยั่วนั้นร้อนใจย่ำเท้าไปมา ทันใดนั้นนางก็นึกวิธีการหนึ่งออกมา “หรือว่าจะกินขนมที่มีรสหวานสักหน่อยเจ้าคะ” พระชายาเอกชื่นชอบกินขนมที่ทั้งหวานทั่งนุ่มเป็นที่สุด กินสิ่งนี้เข้าไปแล้ว อาจจะช่วยให้ลืมความเจ็บปวดนี้ไปก็เป็นได้ เหลียงซีนนั้นอยากจะหัวเราะออกมา แต่ว่าทำได้เพียงฉีกมุมปากขึ้นคล้ายกำลังยิ้ม ซี่โครงของนางก็เจ็บจนหายใจไม่ออก นางจึงเอ่ยขึ้นคล้ายกับว่าจะหัวเราะก้ไม่ใช่ “พวกเจ้าไม่ต้องกังวลข้า ข้านอนอยู่เช่นนี้ก็ดีอยู่แล้ว” ชิวยั่วยังเหมือนอยากที่จะเอ่ยบางอย่างขึ้นมาอีก แต่ถูกฉนฮัวห้ามเอาไว้ นางส่ายหน้าอย่างเบาเบา เจตนาบอกกับชิวยั่วว่าไม่ต้องพูดแล้ว ควรให้พระชายาเอกพักผ่อนอย่างเงียบๆ เหลียงซีนเพิ่งจะปิดตาลง ที่ประตูก็มีเสียงดัง “ปัง” ดังขึ้น นางตกใจจนเปิดเปลือกตาขึ้นมาทันที ฉนฮัวและชิวยั่วก็ตกใจเช่นกัน หันกลับไปมองก็เห็นเฉินเฮ่าที่มีไอสังหารออกมายืนอยู่ภายในห้อง เมื่อครู่เป็นเขาที่ใช้เท้าถีบประตูให้เปิดออก ฉนฮัวและชิวยั่วรีบทำการเคารพเขาทันที “ท่านอ๋อง” หนังตาของเหลียงซีนกระตุกขึ้น แม้ร่างกายของนางจะเจ็บ แต่ก็ยังฝืนร่ายกายขึ้นมา เพราะนางรู้สึกได้จากไอสังหารที่เยือกเย็นของเฉินเฮ่า บุรุษผู้นี้ ที่มีแต่ไอสังหารที่เยือกเย็นมายังห้องของนางทำไมกัน หรือว่าอยากจะทรมานนางอีก “ท่านอ๋อง” นางเพิ่งแสดงการเคารพเสร็จ เขาก็พุ่งเข้ามาดึงนางขึ้นจากเตียง แล้วเหวี่ยงนางลงพื้นอย่างดุร้ายรุนแรงก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “เหลียงซีนเจ้าคิดว่าชีวิตของเจ้ายาวนานเกินไปงั้นหรือ” อาการปวดที่มาจากซี่โครงของนางกลับมาอีกครั้ง รู้สึกว่าบาดแผลนั้นจะฉีกออกแล้ว เลือดของนางไหลออกมาไม่หยุด แต่ว่าการที่เฉินเฮ่ามองว่าชีวิตนางด้อยค่านั้นเจ็บยิ่งกว่าความเจ็บในตอนนี้ที่เกิดขึ้น นางมองไปยังเขาแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องเซง ข้าอยากจะถามท่านว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถ้าหากท่านไม่เห็นว่าชีวิตของข้ามีค่า ก็มอบความตายให้ข้าซะเถอะ” เขาสวมเสื้อผ้าสีดำ ที่เอวนั้นมีหยกแขวนอยู่บนที่คาดเอว รองเท้าที่สวมก็ดูสูงส่งที่มาพร้อมกับกลิ่นอายของไอสังหาร “เจ้า” เฉินเฮ่ากำมือแน่น บีบรัดที่คอของเหลียงซีนจนนางหายใจไม่ออก แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็เหวี่ยงนางออกอย่างแรงไปที่มุมโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าปากดีช่างพูด ข้าจะเกรงใจเจ้าได้”